Στην πολιτική δημόσια σφαίρα όλοι οι ομιλητές τονίζουν ότι η Ελλάδα συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στην ευρωζώνη. Οι απόψεις τους όμως και τα επιχειρήματά τους είναι «κούφια λόγια». Δεν θέλω να κάνω καμιά αναφορά στις αποφάσεις των κομμάτων στο ζήτημα: ποιοι είναι οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές; Εννοώ δεν θα αναφέρω ονόματα, αλλά θα περιοριστώ σε παρατηρήσεις και σχόλια σχετικά με την αντίληψη που τα ίδια τα κόμματα έχουν διαμορφώσει για το τι σημαίνει: Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ενωση, ευρωζώνη.
Θα κάνω μια αναφορά μόνον στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Ποδοσφαίρου και θέλω να ρωτήσω τους αναγνώστες μας: άραγε οι ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα επελέγησαν με τα ίδια κριτήρια που έγινε η επιλογή των υποψήφιων ευρωβουλευτών;
Εννοείται πως το ερώτημα αυτό είναι ρητορικό. Αφού η επιλογή των ποδοσφαιριστών έγινε στη βάση των αξιακών κριτηρίων: π.χ. ποιος βάζει γκολ ή ποιος είναι ο καλύτερος αμυντικός παίκτης κ.λπ. Αντιθέτως η επιλογή των υποψηφίων των κομμάτων δεν έγινε με το σύστημα των αξιών, αλλά με την ψηφιακή μέθοδο της αναγνώρισης!
Οπως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, εάν όλα όσα επισημαίνω αποτελούν γεγονότα, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική συνθήκη την οποία μπορώ να ονομάσω θυμοσοφικά: βγάζουμε τα μάτια μας, εμείς οι ίδιοι ως αντιπροσωπευόμενοι στη διαδικασία της αντιπροσώπευσης. Ακόμη μια παραστατική ανάγλυφη εικόνα: εγώ ως καθηγητής Πανεπιστημίου και ως διανοούμενος δεν μπορώ να συμμετάσχω ως ποδοσφαιριστής στη διοργάνωση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, αλλά ο κύριος Θοδωρής Ζαγοράκης (υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ΠΑΣΟΚ) μετά από δύο θητείες στην Ευρωβουλή μπορεί να συμμετέχει στη διαδικασία εκλογής.
Τι σημαίνουν όλες αυτές οι εμπειρικές παρατηρήσεις μου και πώς μπορούμε ερμηνευτικά να τις ανασυγκροτήσουμε; Θα επιχειρήσω να προτείνω ένα θεωρητικό-πολιτικό ερμηνευτικό σχήμα. Εδώ και τριάντα τόσα χρόνια η πολιτική ως μέθοδος σχεδιασμού του «ευ ζην» (κατά τον Αριστοτέλη) έχει καταντήσει υπηρέτρια του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Εχει χάσει την απελευθερωτική κοινωνική δυναμική της. Πλέον της πολιτικής ο άνθρωπος δεν μπορεί να σχεδιάσει το κατεξοχήν απελευθερωτικό όραμά του.
Ολα όσα συμβαίνουν με αφορμή το ζήτημα της επιλογής και κατά συνέπεια της εκλογής των αντιπροσώπων της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας στο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι παρά τα «απόνερα» μιας απελευθερωτικής πολιτικής που οριστικά εγκαταλείφθηκε.
Με απλά λόγια όταν το έτος 2011 ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας μας αντικαθίσταται από έναν κορυφαίο (;) τραπεζίτη και κατά την επόμενη δεκαετία η ελληνική πολιτική κοινωνία (μέσω του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ) πασχίζει να βγει στο ευρωπαϊκό «ξέφωτο» τι περιμένει κανείς;
Οι αντιπρόσωποί μας στο Ευρωκοινοβούλιο έχουν ονόματα. Είναι γνωστοί στη δημόσια σφαίρα και έχουν την ιδιότητα «ασήμαντης προσωπικότητας». Ο Κορνήλιος Καστοριάδης έχει γράψει το βιβλίο «Η άνοδος της ασημαντότητας». Μετά την αναφορά μου στον κ. Ζαγοράκη μπορώ να αναφέρω και τον κ. Αυτιά. Δεν μου έρχονται πολλοί άλλοι «ασήμαντοι» κατά τον Καστοριάδη στο μυαλό.
Τελικά αυτό που έχει σημασία είναι να έχουμε μυαλό όλοι εμείς οι ψηφοφόροι ενόψει των ευρωεκλογών. Να ψηφίσουμε με γνώμονα την πολιτική ως μέθοδο του «ευ ζην» και όχι ως υποσημείωση στο τηλεοπτικό θέαμα και την ψηφιακή συνθήκη.
*Πολιτικός φιλόσοφος
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας