Το μέτωπο κατά της Aκροδεξιάς

Σε μια πρώτη ματιά, η αναζωογόνηση της Ακροδεξιάς είναι ο απότοκος μιας γενικευμένης δυσφορίας. Τα συστατικά της ποικίλλουν. Οπως λ.χ. η ανασφάλεια, ο φόβος, η «εισβολή» των μεταναστών, ο φθόνος, η ματαίωση και η αίσθηση ότι έχει αλλάξει ακόμα και η γλώσσα που μιλάμε, είτε εισάγοντας ακατάληπτους νεολογισμούς, είτε απαγορεύοντας διάφορες εκφράσεις στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Ολα αυτά και πολλά άλλα που δεν υπάρχει χώρος να τα μνημονεύσουμε, αθροίζονται σε μια αυθόρμητη επιθυμία ολοένα και περισσότερων ανθρώπων να αντισταθούν και να τιμωρήσουν εκείνους που θεωρούν υπεύθυνους.

Ο κίνδυνος είναι κάτι παραπάνω από ορατός. Δυστυχώς όμως, σε αντίθεση με την Ακροδεξιά η οποία ενσυνείδητα καλλιεργεί το δικό της συνανήκειν, οι αντίπαλοί της δεν εξετάζουν σοβαρά το ενδεχόμενο να συνεργαστούν για να την αντιμετωπίσουν από κοινού. Με άλλα λόγια, να ορθώσουν ένα μέτωπο εναντίον της. Γι’ αυτό οι αντιδράσεις τους είναι κατά κανόνα σπασμωδικές, ασυντόνιστες, ενίοτε δε ύποπτες. Οσον αφορά το τελευταίο, σε ορισμένες περιπτώσεις δεν διστάζουν να κλείσουν το μάτι στους ακροδεξιούς με τη φρούδα ελπίδα ότι θα σταματήσουν την αιμορραγία προς τα δεξιά, όπως είδαμε στη Γαλλία.

Ας έρθουμε τώρα στα καθ’ ημάς. Για καλή μας τύχη -όσο παράδοξο και να ακούγεται- το δικό μας τραύμα, δηλαδή η πτώχευση και τα μνημόνια, αποδείχτηκε βαθύ και συγκεκριμένο. Αλλά η οργή στράφηκε προς τα αριστερά. Φυσικά το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή στις πρώτες μνημονιακές εκλογές πλησίασε το 7% ήταν ένα καμπανάκι. Δεν υπήρξε όμως συνέχεια. Σήμερα τα «παλικάρια» της βρίσκονται πίσω από της φυλακής τα σίδερα και οι διάδοχοί τους είναι ένα τσούρμο από γραφικούς οι οποίοι φυτοζωούν στις παρυφές της πολιτικής ζωής και κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι λύθηκε το πρόβλημα. Ας μην ξεχνάμε ότι η επέλαση της Ακροδεξιάς ανά τον κόσμο διογκώνεται, ενώ το μέλλον είναι εξ ορισμού άδηλο. Αρα το μέτωπο εναντίον της παραμένει επίκαιρο και επείγον.

Εδώ όμως σκοντάφτουμε στην περιβόητη «ελληνική ιδιαιτερότητα». Θέλω να πω ότι εκτός Ελλάδας το πρόβλημα είναι το εύρος του μετώπου, δηλαδή πώς θα ενταχθούν σε αυτό όσο γίνεται περισσότεροι. Σύμφωνα όμως με την ελληνική Αριστερά, και εννοώ πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., το ζητούμενο είναι να ξεμπροστιάσουμε εκείνους που παριστάνουν τους αντι-ακροδεξιούς, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι.

Για να το πούμε αλλιώς, στη σωστή πλευρά του οδοφράγματος κατατάσσονται όχι μόνο οι προοδευτικές δυνάμεις, όπως λέγαμε μέχρι τώρα, αλλά οι «δημοκρατικές» δυνάμεις, κι απέναντί τους οι πούροι ακροδεξιοί και η Νέα Δημοκρατία. Οπερ σημαίνει ότι στην Ελλάδα, εκτός από εκείνους που όλοι θεωρούμε ακροδεξιούς, το 40% που ψήφισαν Μητσοτάκη είτε σμίγουν με την Ακροδεξιά, είτε το κάνουν αλλά δεν το έχουν αντιληφθεί. Θα μου πείτε ότι στη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν και εκείνοι που θα τους τοποθετούσαμε στα δεξιά του Μητσοτάκη. Αυτό όμως δεν σπανίζει σε κόμματα εξουσίας. Γνωρίζω κάμποσους συριζαίους οι οποίοι, πώς να το πω, δεν χάρηκαν όταν εξαρθρώθηκε η «17 Νοέμβρη». Θα ήταν όμως εξωφρενικό να χαρακτηρίσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. κόμμα της τρομοκρατίας.

Ο πολιτικός λόγος που προορίζεται για το ευρύ κοινό καταφεύγει σχεδόν πάντα σε απλουστεύσεις και υπερβολές. Ιδίως στις μέρες μας, όταν η τεχνολογία μάς δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθούμε στο πανελλήνιο με την ελπίδα ότι κάποιος θα μας ακούσει και θα μας επιδοκιμάσει. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η υπερβολή που βγάζει μάτι θα πρέπει να αποδοθεί σε ένα μείγμα απόγνωσης και κουτοπονηριάς. Διότι όταν οι δημοσκοπήσεις, η μια μετά την άλλη, καταγράφουν τη συρρίκνωση του πάλαι ποτέ κραταιού ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., το πολεμιστήριο σάλπισμα για την πανστρατιά (με επικεφαλής τον Κασσελάκη!) κατά της επάρατης Ακροδεξιάς και Δεξιάς είναι μια θετική εικόνα που αναπτερώνει το ηθικό και ταυτόχρονα κάνει όσους τη διακινούν να αισθάνονται πολύ, μα πολύ αριστεροί.

Δυστυχώς οι προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. να σταματήσει τον κατήφορο αναπαράγουν τη λογική και την τακτική που τους οδήγησε σε αυτόν. Δηλαδή κατασκευάζουν μια Ελλάδα που θα ήθελαν να υπάρχει. Για να γυρίσει το φύλλο και να δικαιωθεί η δική τους ανάγνωση. Και μάλιστα όταν πρόκειται για τον απόλυτα υπαρκτό και θανάσιμο κίνδυνο της Ακροδεξιάς που μας περιζώνει.