Στον 2ο γύρο θα πάρουμε την περιφέρεια

Σε κάθε δύσκολη στιγμή, θυμίζω στον εαυτό μου Βάρναλη: «Κι αν είναι ο λάκκος σου βαθύς / χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». Ετσι μεγάλωσα τα παιδιά μου, με αυτόν τον τρόπο συμμετέχω 30 χρόνια στη δημόσια ζωή.

Οι περιφερειακές στην Αττική είναι εκλογές στα «κρυφά». Συστημική επιλογή που πατάει στο χαμηλό ενδιαφέρον των πολιτών. Η Περιφέρεια είναι σχεδόν άγνωστη λέξη. Προσπαθούν να κυριαρχήσει ο αφρός, πιο επιπόλαια πεθαίνεις.

Δεν θα γίνει έτσι. Οχι γιατί «ο καλός νικάει στο τέλος». Αλλά γιατί σε όλες τις περιοδείες, 3 μήνες τώρα, σε σπίτια, σε δρόμους, καφενεία, συγκεντρώσεις, μου λένε: «Τώρα που σε γνωρίσαμε θα σε ψηφίσουμε». Φτάνει για να κερδίσουμε; Οχι, αλλά έτσι θα περάσουμε στον 2ο γύρο. Μετά θα πάρουμε την περιφέρεια. Σαν το τραγούδι του Κοέν. Στην πολιτική της διάσταση, που δεν έχει συζητηθεί, η κυβερνητική πολιτική για την αυτοδιοίκηση είναι «α-θεσμική». «Τα κλειδιά στον Μητσοτάκη» είναι η ουσία της. Ορίζει, καθαιρεί, διορίζει υποψηφίους προσωπικά. Δεν πρόκειται περί παντοδυναμίας, είναι φαινόμενο ισοδύναμο με «θεσμικό Καλατράβα». Είναι σίγουρο ότι θα το πληρώσουμε. Το θέμα είναι να το αναχαιτίσουμε, να το προλάβουμε. Το να γίνεται το κράτος πιο συγκεντρωτικό και η εξουσία προσωποπαγής σε περίοδο συνεχών κρίσεων είναι σαν να κολυμπάς ενάντια στο ρεύμα, όταν μιλούμε για Δημοκρατίες.

Ολη η Ευρώπη τρομάζει στους τριγμούς της δημοκρατίας, στην αυξανόμενη αποξένωση, δυσπιστία έως εχθρότητα των πολιτών έναντι του κομματικού συστήματος και της πολιτικής. Γι’ αυτό επιχειρεί να ενισχύσει, οικονομικά, θεσμικά, με κάθε τρόπο την αυτοδιοίκηση. Μόνο οι αποφάσεις που δεν μπορούν να ληφθούν σε χαμηλότερες βαθμίδες διοίκησης πρέπει να λαμβάνονται από την κεντρική διοίκηση, είναι το νόημα της κοινοτικής οδηγίας για την «περιφεριοποίηση».

Γι’ αυτό υπάρχει το Ευρωπαϊκό Περιφερειακό Ταμείο, πόροι απευθείας στην Περιφέρεια, για την Αττική 1,6 δισ. την επόμενη πενταετία. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός γίνεται κομματάρχης, δηλώνει ξεκάθαρα «θέλω περιφερειάρχες που να μοιράζονται το δικό μας όραμα». Και στην Αττική θέλει να μετασχηματίσει την περιφέρεια σε υφυπουργείο Αττικής. Η ανθεκτικότητα, δηλαδή η αντοχή στις κρίσεις, φυσικές καταστροφές, χτίζεται από τα κάτω. Πεισματικά η κυβέρνηση το αρνείται, εδώ και χρόνια, δραματικά οι συνέπειες καίνε, πλημμυρίζουν, καταστρέφουν. Το να οργανώσεις τη συλλογική ευφυΐα του πεδίου, των ανθρώπων που ζουν τον τόπο, ξέρουν τα ρέματα, πού ξεκινάει η πυρκαγιά, και να την κάνεις επιχειρησιακό σχέδιο είναι δουλειά επιτελική, του δήμου, της Περιφέρειας, της κεντρικής διοίκησης, ολόκληρου του κράτους. Το να την υποκαταστήσεις με σχέδια και συντονισμό τεχνοκρατών, είναι καταστροφή. Το ζούμε ασταμάτητα 5 χρόνια τώρα. Η βιωσιμότητα είναι υπόθεση πεδίου και δικτύων. Σε αυτή την εποχή ζούμε. Την ψηφιακή των δικτύων, όχι στην πυραμίδα των επιτελείων.

Η ακατανόητη κυβερνητική επιμονή για το ανάποδο, φτάνει μέχρι τις σχολικές επιτροπές. Τα σχολεία συντηρούνται μια χαρά από τους συλλόγους, γιατί η «κυρία Μαρία θα πάρει τηλέφωνο τον Μήτσο τον υδραυλικό και με το φιλότιμο θα τον κάνει να φτιάξει τη βρύση που στάζει». Δεν είναι απαρχαιωμένο, είναι ζωντανό κύτταρο, κοινοτικό. Το ζω τριάντα χρόνια στον δήμο, δουλεύει μια χαρά, το ενισχύουμε, το οργανώνουμε.

Τώρα, με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, θα γίνει υπάλληλος του δήμου η «κ. Μαρία». Καλατράβα, με άλλα λόγια, σύντομα και στα σχολικά κτίρια. Δεν καταγγέλλω άναρθρα· τεκμηριώνω με γνώση και εμπειρία. Δεν διαπιστώνω με πίκρα, μάχομαι με συνείδηση. Το πρόγραμμά μας για την Αττική δουλεύτηκε 6 μήνες. Από επιστήμονες και αυτοδιοικητικούς, από κοινωνικούς ανθρωπολόγους έως ειδικούς της κλιματικής κρίσης. Μπήκε σε διαβούλευση και ολοκληρώθηκε. Εχουμε λοιπόν «οδικό χάρτη», όπως η σκληρή γλώσσα λέει το σχέδιο· ξέρουμε πού πάμε, έχουμε ομάδα και θέληση. Αυτά δεν χάνουν, είμαστε ομάδα νίκης. Κλείνω με μια λέξη, σημειολογικά ενδεικτική των καιρών της κρίσης, της «εποχής των τεράτων». Ενσυναίσθηση. Το λόγιο είναι παγωμένο, το αντιδάνειο απελπιστικό. Το αγγλικό «empathy» της ψυχολογίας, παράγωγο της αρχαιοελληνικής «εμπάθειας», μεταφέρεται με την απονευρωμένη «ενσυναίσθηση», σαν ευαίσθητος τάχα νεωτερισμός στο πολιτικό λεξιλόγιο μιας σκληρής τεχνοκρατίας. Προσπαθεί να αλώσει το βίωμα, τη συμπόνια, την αλληλεγγύη στη ζωή, τον πόνο στο λαϊκό τραγούδι. Είμαι Αυτοδιοικητικός γιατί εμένα η καρδιά μου χτυπάει εδώ.

Εγινα «ακραιφνής αυτοδιοικητικός» γιατί πριν από πολλά χρόνια, όχι σήμερα, βίωσα την απομάγευση, την οπισθοδρόμηση της Αριστεράς από τις ρίζες της, την «ανθεκτικότητα» της υπεροχής της. Πιστεύω και αγωνίζομαι, αφήνω τη «σιγουριά» του δήμου για το ρίσκο της Περιφέρειας, γιατί αυτός είμαι. Δεν το βάζω κάτω, δεν το έβαλα ποτέ. Ανήκω στην τυχερή γενιά του Πολυτεχνείου. Τυχερή, γιατί ζήσαμε στα καλύτερα χρόνια της Ελλάδας, με καθολική αναγνώριση, έως καταχρηστικά υπερβολική. Το μερίδιο της «τύχης» έχω μάθει να το επιστρέφω, όπως μπορώ, στην κοινωνία που μου το έδωσε. Με τη διεκδίκηση της Περιφέρειας θεωρώ πως επιβεβαιώνω αυτή τη στάση. Στον 2ο γύρο θα πάρουμε την περιφέρεια γιατί μπορούμε, θέλουμε και το αξίζουμε.

*Υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής