Είχα κι εγώ έναν φίλο Αντώνη. Κι αυτός ζούσε στα χαμόσπιτα της Καισαριανής, κάτι σαν τον Αντώνη στις εργατικές κατοικίες στον Αγιο Νικόλαο. Εμοιαζε η ζωή του με του Αντώνη που δολοφονήθηκε στον Πειραιά από υποτακτικούς των εφοπλιστών για ένα εισιτήριο 30 ευρώ που τελικά το είχε πληρώσει.
Ο Αντώνης είχε πάνω από τα διπλάσια χρόνια μου, με κάποια διανοητική υστέρηση, όπως και αυτός ο Αντώνης. Ηταν τότε 30 και κάτι. Σύχναζε εκεί στη γειτονιά των Τριών Ιεραρχών από το πρωί που ξυπνούσε, περίπου στις δέκα, ώς το απόγευμα που έκλειναν τα πάντα.
Εξυπηρετούσε τους μαγαζάτορες της γειτονιάς και έτσι περίπου ζούσε. Ενα χαρτζιλίκι ή λίγα τρόφιμα για το σπίτι. Την αγαπούσε εκείνη τη γειτονιά, σαν το σπίτι του την είχε. Εκεί ήταν ο κόσμος του, τα ενδιαφέροντά του, τα δικά του πράγματα. Πάντα είχε και μια μπάλα μαζί του… ταλαιπωρημένη, πολυμεταχειρισμένη και όχι καλά φουσκωμένη.
Ποδοσφαιρόφιλος ο Αντώνης… από εκεί και το παρατσούκλι του, «Πελέ». Του άρεσε να τον λένε Πελέ. Εκανε τακουνάκια με την μπάλα και αναστάτωνε όλη τη γειτονιά. Ναι, ήμουν φίλος με τον Πελέ. Τις Κυριακές ο Πελέ πήγαινε νοερά στο γήπεδο. Παρακολουθούσε τους αγαπημένους ποδοσφαιριστές. Κάποιες φορές έπαιζε και μαζί τους.
«Επαιξα χθες, μέσα, μέσα… καλός ήμουν, αλλά έχασα γκολ».
«Δεν πειράζει. Την επόμενη Πελέ, την επόμενη Κυριακή, θα είσαι σε φόρμα».
Και ταξίδευε έτσι ο Πελέ. Στους δικούς του κόσμους.
Παρακαλούσα για μια τρελή του επιθυμία: να ήμουν λέει ένας σπουδαίος άνθρωπος με άκρες και να περνούσε ο λόγος του και να πήγαινε στους παράγοντες μιας μεγάλης ομάδας που η ομάδα τους έπαιζε σε γήπεδο με χόρτο. Ναι, να πήγαινε σε αυτούς και να τους έλεγε πριν από ένα σπουδαίο παιχνίδι με πολύ κόσμο, με το γήπεδο κατάμεστο να δώσουν ευκαιρία στον φίλο του να πάρει μια μπάλα, μια καλή μπάλα –και όχι τη σαβούρα που έχει και φαίνεται σαν μπάλα– και να παίξει. Και κοντά του λέει να τον ακολουθούσαν όλοι αυτοί οι παίχτες που θαυμάζει και ονοματίζει καθημερινά. Να έπαιζε μαζί τους…. για λίγα μόνον λεπτά της ώρας και η εξέδρα να τον αποθέωνε… μόνο για λίγο, έτσι, λίγο πριν αρχίσει το ματς. Πόση ευτυχία θα του έδινε. Στους εφτά ουρανούς θα ανέβαινε.
Γέλαγε ο Πελέ. Ετσι γελαστό τον θυμάται και χαρούμενο. Ετσι γελαστό τον φαντάζεται και όταν πήρε τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου με τα μεγάλα κόκκινα γράμματα «Σ’ αγαπώ ρε φίλε».
Τον φίλο μου τον Αντώνη τον γνώριζα πολύ καλά και έτσι αγαπάω τον κάθε Αντώνη που χαμογελάει ακόμα και την ώρα που αποχαιρετά τον σκληρό και άδικο κόσμο μας. Σε έναν κόσμο σκληρό, που απορρίπτει εύκολα, περιθωριοποιεί και πολλές φορές στιγματίζει το διαφορετικό. Σε έναν κόσμο όπου ισχύει αυτό που είπε ο Karl Stojka, επιζών του Αουσβιτς: «Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ που με απήγαγε, με χτύπησε και πυροβόλησε την οικογένειά μου. Ηταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς, ο γείτονας, που πήρε μια στολή και στη συνέχεια πίστεψε πως είναι η Κυρίαρχη Φυλή».
* Πανεπιστημιακός, συγγραφέας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας