Από τότε που οι μακρινοί πρόγονοί μας δημιούργησαν τις πρώτες κοινότητες και βρήκαν τρόπους να καθορίζουν ποιος κάνει κουμάντο, η έννοια της πολιτικής αντιπαράθεσης παραμένει κατ’ ουσίαν η ίδια.
Τη συνοψίζω: οι αντίπαλοί μας έχουν άδικο και εμείς έχουμε δίκιο. Φαίνεται πολύ απλό. Αν όμως το ψάξουμε, θα διαπιστώσομε ότι κρύβει παγίδες επειδή καλούμαστε να βρούμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στα δύο συστατικά του λόγου μας που πάνε μαζί, δηλαδή την επίκριση των εχθρών μας και την προβολή της δικής μας θετικής πρότασης. Οποτε η πλάστιγγα γείρει προς την πρώτη οδηγούμαστε σε έναν επιθετικό ναρκισσισμό του ενάρετου και όποτε γείρει προς τη δεύτερη εγκλωβιζόμαστε σε ένα καφενείο όπου συζητάμε τα πάντα, αλλά δεν κάνουμε τίποτε. Το ζητούμενο λοιπόν είναι η ορθή αναλογία και το πώς αυτά τα δύο συνδυάζονται. Και όσοι δεν τη βρουν, το πληρώνουν.
Χαρακτηριστική περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά τελικά έγινε ο ίδιος το θύμα της νίκης του που έφερε την Αριστερά στην εξουσία. Κι αυτό επειδή δεν διάβασαν σωστά τη συγκυρία. Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους, οι εκλογές του '15 δεν επηρέασαν το δικομματικό σχήμα, αλλά υποκατέστησαν τον έναν πόλο του, δηλαδή τη θέση του ΠΑΣΟΚ την πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στον άλλο παρέμεινε η Νέα Δημοκρατία. Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης τα δύο κόμματα εξουσίας μπαινόβγαιναν στου Μαξίμου βγάζοντας οι μεν τα άπλυτα των δε στη φόρα.
Με τα μνημόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Το παλιό «δυστυχώς χάσαμε, αλλά πού θα πάει, θα κερδίσουμε τις επόμενες εκλογές ή τις μεθεπόμενες» έπαψε να ισχύει γιατί αυτή τη φορά ο κίνδυνος ήταν υπαρξιακός. Κατά το κοινώς λεγόμενο, είδαμε τον Χάρο με τα μάτια μας. Ετσι ο στόχος των καταγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ολόκληρος ο οσφυοκάμπτης και ξεχαρβαλωμένος πολιτικός κόσμος, ενώ ο νέος και τολμηρός μνηστήρας αφενός δεν είχε άπλυτα διότι απλούστατα ουδέποτε κυβέρνησε, και αφετέρου γιατί μας διαβεβαίωσε ότι ξέρει τον τρόπο να μας απαλλάξει από τους κακούς και ήταν εύκολος. Εμείς θα βαράμε το νταούλι και εκείνοι θα χορεύουν. Ακριβώς αυτό που θέλαμε να ακούσουμε.
Μέχρι εδώ το μόνο που μπορούμε να προσάψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημαγωγία. Μικρό το κακό, δεδομένου ότι όλοι οι πολιτικοί κάνουν το ίδιο, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Το καίριο ερώτημα όμως παραμένει αναπάντητο: γιατί ως αντιπολίτευση «ξεφούσκωσε»; Γιατί κάθε φορά που γίνονται εκλογές τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ βυθίζονται; Δεν θα σταθώ στις πομφόλυγες του τύπου να αφουγκραστούμε ξανά την κοινωνία, να βελτιώσουμε τον συντονισμό των κομματικών οργάνων ή να βγούμε μπροστά για να υποστηρίξουμε τα λαϊκά αιτήματα (όπως π.χ. το κίνημα της πετσέτας!) και διάφορα άλλα που δεν ξέρεις αν είναι για γέλια ή για κλάματα.
Νομίζω ότι η ρίζα της κακοδαιμονίας του ΣΥΡΙΖΑ πάει βαθιά και έχει να κάνει με το ποδοσφαιρικό αξίωμα ότι ομάδα, ή στην εν λόγω περίπτωση τακτική, που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Για να το πω με διαφορετικά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν ζούμε στο 2023 αλλά στο σωτήριο έτος 2015.
Ως αποτέλεσμα αυτής της κραυγαλέας παρανάγνωσης η λεπτή αλλά απολύτως αναγκαία ισορροπία, που είπαμε στην αρχή, μεταξύ της μαχητικότητας και του θετικού μηνύματος ανατράπηκε. Το σύνθημα είναι «πυρ ομαδόν κατά του Μητσοτάκη». Ο,τι κάνει είναι λάθος και ό,τι πει είναι ψέμα. Και σαν να έφτανε αυτό, η επιθετικότητα του ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορεί να διαφύγει: επειδή η κατά μέτωπο επίθεση δεν αποδίδει τα αναμενόμενα, η αντίδραση είναι να ανεβούν ακόμα περισσότερο οι τόνοι, διευρύνοντας έτσι το χάσμα ανάμεσα στο τι καταγγέλλει ο ΣΥΡΙΖΑ και στο τι προτείνει.
Η περίπτωση των υποκλοπών δείχνει καθαρά το πρόβλημα. Πώς είναι δυνατό ένα τέτοιο σκάνδαλο να μην αγγίξει τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας; Βάζοντας κατά μέρος τα περί «λίστας Πέτσα», για να ορθοποδήσει ο ΣΥΡΙΖΑ -κι αυτό πρέπει να γίνει πάση θυσία για το καλό της χώρας-, η νέα ηγεσία καλείται να αποδεχτεί μερικές πικρές αλήθειες: ότι οι Ελληνες δεν αγάπησαν τον Μητσοτάκη· απλώς δεν εμπιστεύτηκαν τον Τσίπρα.
Οτι ο υπερθετικός βαθμός της καταγγελίας υπονομεύει το μήνυμα, το κάνει προβλέψιμο. Διότι το να κατηγορείς συνεχώς τους αντιπάλους σου δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι εσύ θα κυβερνήσεις καλύτερα. Κοντολογίς, η συνταγή της ανάκαμψης επιβάλλει σοβαρότητα, σαφείς κα εύστοχες προτάσεις, συγκροτημένη σκέψη και αξιοπιστία. Οχι κραυγές και παχιά αγωνιστικά λόγια που συσπειρώνουν τους πολύ δικούς σου και αφήνουν παγερά αδιάφορους τους υπόλοιπους.
Γι’ αυτό ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός ο «γίγαντας της πολιτικής», θα μείνει στην Ιστορία ως πρωθυπουργός μιας χρήσης.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας