Δεν «φαρδαίνει» τους δρόμους του μέλλοντος στο υλικό κομμάτι

«Το να είσαι φτωχός είναι ρομαντικό μόνο στα βιβλία»

(Sidney Sheldon)

Γενικώς, καλό είναι πριν καν κάνουμε ή πούμε το οτιδήποτε να είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τη συνολική εικόνα. Δηλαδή, όλα τα υποσύνολα που την απαρτίζουν και να μην προωθούμε επιλεκτικά εκείνα τα υποσύνολα που μας βολεύουν. Φερ΄ ειπείν, με βάση τα επίσημα στοιχεία στις εκλογές της περασμένης Κυριακής οι εγγεγραμμένοι, οι άνθρωποι δηλαδή που είχαν δικαίωμα ψήφου, ήταν 9.945.502. Xοντρικά, περίπου 10 εκατομμύρια άνθρωποι. Από αυτούς ψήφισαν τη ΝΔ 2.407. 860. Επομένως, επί του πρακτέου, επί του τυπικού και επί του ουσιαστικού, την έγκρισή τους στα κυβερνητικά πεπραγμένα έδωσαν 2,4 στους 10 ανθρώπους...

Και αν αυτός ο αριθμός απέχει κατά πολύ από το να συνιστά πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία, σκεφτείτε πόσο μικρότερη είναι η αποδοχή των υπολοίπων κομμάτων. Επομένως όταν αναλύεται το αποτέλεσμα, όταν τα κόμματα και όλοι εμείς ψάχνουμε να βρούμε αίτια και διάφορες άλλες ατραπούς του σύγχρονου κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι, καλό είναι να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως όλα πρέπει να φιλτράρονται από ένα είδος μετριοφροσύνης στις κρίσεις. Και αυτό αφορά και σε εμένα...

Προχωράμε. Σε περιόδους κοινωνικής ευρυθμίας, ΑΛΛΑ και ευμάρειας..., ο ρόλος της Αριστεράς θεωρητικά είναι να συμβάλλει για τη μεγαλύτερη διανομή του ήδη παραγόμενου (άρα υπαρκτού) πλούτου. Όταν υπάρχει κρίση, όχι μόνο οικονομική, οφείλει να πρωτοστατεί και να συνδιαμορφώνει με τις κοινωνικές-λαϊκές μάζες για την αποκατάσταση της τάξης και των δημοκρατικών-κοινωνικών θεσμίσεων που αμφισβητούνται.

Όταν, όμως, το βασικό πρόβλημα είναι το οικονομικό, δηλαδή όταν δεν υπάρχει χρήμα στις τσέπες ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, όλοι στην αρχή αντιδρούν. Οι περισσότεροι άτσαλα... Μετά όσο καταλαβαίνουν πιο πολλοί άνθρωποι πως τα πράγματα είναι σοβαρά και οι συνθήκες πιεστικές (έως αφόρητες για κάποιους), αναζητούνται λύσεις. Προς διάφορες κατευθύνσεις. Και δεξιά και αριστερά... Φαίνεται πως στο σήμερα ένα σημαντικό κομμάτι του εγχώριου πληθυσμού στρέφεται προς αυτούς που έχουν και σε αυτούς που υπερασπίζονται αυτούς που έχουν. Σου λέει ένας κόσμος, «αν είναι να πάρουμε κάτι, έστω και λίγο, μόνο αυτοί που το έχουν θα το δώσουν»...

Η σημερινή ΝΔ λειτουργεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ και μόνο προς όφελος της κερδοφορίας του ιδιωτικού επιχειρείν. Δίχως όμως να νοιάζεται για το δικαιότερο μοίρασμα, δίχως να μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα (δεν ξέρω αν το θέλει ή όχι) για τη μικρομεσαία ιδιωτική πρωτοβουλία. Μιλώντας, όμως, δημόσια και «χωρίς ενοχές» για το επιχειρείν εμφανίζεται ως δύναμη που είναι γειωμένη στο πραγματικό επίδικο και εκφράζει μία προοπτική όχι ιδανική, αλλά σίγουρα καλύτερη από το τέλμα και το χάος του στείρου διαμαρτυρισμού...

Η Αριστερά του σήμερα στον ελλαδικό χώρο δεν μπορεί να μοιράσει κρατικά λεφτά. Και γιατί δεν υπάρχουν και γιατί τα περιθώρια που επιτρέπει η Ε.Ε. στην άσκηση τέτοιων πολιτικών είναι πολύ συγκεκριμένα. Μπορεί για παράδειγμα να ακολουθήσει μία αριστερή διακυβέρνηση ένα είδος επιδοματικής πολιτικής, λίγο πιο διευρυμένης και λίγο πιο «δίκαιης» από αυτήν που επέλεξε να πραγματώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και όλα αυτά μέχρι να πέσει ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα-προειδοποίηση-«καμπάνα» για ενδεχόμενους νέους περιορισμούς...

Επίσης, η Αριστερά του σήμερα στον ελλαδικό χώρο δεν φαίνεται να έχει τη δύναμη να επέμβει καθοριστικά και να αναγκάσει θεσμικά την αγορά να αλλάξει κατεύθυνση. Να πιέσει για αυξήσεις μισθών, όχι για το φαίνεσθαι ή σε «κεντρικό-επικοινωνιακό» πλαίσιο, αλλά στο σύνολο των καθημερινών αναγκών και δραστηριοτήτων των μισθωτών εργαζόμενων. Που αν δει κάποιος τι βιώνουν (ειδικά οι νέοι...) στις αναρίθμητες εργασιακές γαλέρες των καιρών μας (που δυστυχώς δεν έχουν ιδεολογικό πρόσημο στις πηγές τους...) θα καταλάβει όχι μόνο τι γίνεται, αλλά θα αρχίσει να ανησυχεί σε επικίνδυνο για την υγεία του βαθμό για αυτά που έρχονται... Η αύξηση στον κατώτατο μισθό για παράδειγμα ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΣ είναι σημαντική εξέλιξη, αλλά όχι τόσο σπουδαία γιατί πρέπει να αναλογιστούμε σε πόσους αφορά...

Και το κυριότερο: η σημερινή ελληνική Αριστερά δεν έχει την παραμικρή ουσιαστική πρεμούρα να πάρει την οικονομία στα χέρια της. Δεν εννοώ απλά να ορίσει αυτή κάποιες γενικές κατευθύνσεις του σύγχρονου οικονομικού-παραγωγικού μοντέλου (εκεί μπορεί να αποσπάσει ορισμένες συναινέσεις από μερίδες του κόσμου του κεφαλαίου), αλλά υπό την έννοια να βάλει το κράτος στη κεντρική θέση της παραγωγικής διαδικασίας για να μπορεί από τα κέρδη να αυξάνει τα ταμειακά διαθέσιμα που θα είναι πρόσφορα για ριζοσπαστικές και ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ κοινωνικές πολιτικές προς όφελος των πολλών. Μακριά από γραφειοκρατίες, δυσλειτουργίες, αντιπαραγωγικές πρακτικές και νοοτροπίες, αντι- αναπτυξιακά σαμποτάζ, έλλειψη ατομικών ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ κινήτρων, και φιλολογικές πολιτικάντικες φλυαρίες. Επομένως, η Αριστερά στα μάτια και στα μυαλά πολλών ανθρώπων τείνει να είναι μία δύναμη διαχείρισης, άντε και ενίοτε θορυβώδους διαμαρτυρίας και διακριτής συνδικαλιστικής συσπείρωσης. Που δικαιώνει το θυμικό, ικανοποιεί τις συνειδήσεις, σώζει κάπως τα προσχήματα, φέρνει νίκες όπως στην e-food και στην COSCO, αλλά δεν φαρδαίνει τους δρόμους του μέλλοντος στο υλικό κομμάτι...

Χρειαζόμαστε ριζική αλλαγή κατεύθυνσης στην οικονομική πολιτική πριν είναι αργά... Είναι ξεκάθαρο πως στο σημερινό σκηνικό τα πλαίσια γίνονται στενότερα. Οδηγούμαστε αργά ή γρήγορα σε μία ρήξη. Μακάρι να λαθεύω εγώ... Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες που λειτουργούν δίχως απτή ουσία. Στην οικονομία κρίνονται τα πάντα, γιατί από εκεί διαμορφώνονται τελικά οι πλειοψηφικές συνειδήσεις. Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αυτό απέδειξε κατά την προσωπική μου άποψη. Διατηρώντας το δικαίωμα να την καταγράφω, έχοντας επίγνωση πως αυτή είναι μία υποκειμενική θέαση που για κάποιους μπορεί να είναι λανθασμένη ή ελλιπής.

Εγώ πάντως ξέρω πως όταν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας κανείς δεν δέχεται να πληρωθεί σε ιδέες, επικοινωνιακά χαρίσματα, έξυπνα επιχειρήματα ή σε κομματικές ταυτότητες... Όλοι θέλουν χρήματα και κυρίως από αυτά που αναγνωρίζει το επίσημο διεθνές τραπεζικό σύστημα. Για το επαχθές πέρασμα από την καλοζωία στην απλή έως υπό τεμαχισμό επιβίωση, υπάρχει μία γέφυρα κατασκευασμένη με τα υλικά των πιο αποκρουστικών κοινωνικών πρακτικών: η διεύρυνση των ταξικών χασμάτων και της βιαιότητάς τους, είτε το δούμε «διανοουμενίστικα», είτε εμπειρικά...