Ο Φεβρουάριος του 1903 ήταν μία εποχή έντονων κοινωνικών αναταραχών στο Λονδίνο. Οι ματωμένοι εργατικοί αγώνες στα ορυχεία του Κολοράντο, η κρίση της Βενεζουέλας που αρνιόταν να πληρώσει αποζημιώσεις στους Ευρωπαίους αποικιοκράτες και έπρεπε να τιμωρηθεί με ναυτικό αποκλεισμό, οι σουφραζέτες που αγωνίζονταν για πολιτικά δικαιώματα καθημερινά, όλα «ριγμένα» άτακτα κι όμως συνεκτικά επάνω στον καμβά της περαιτέρω εξάπλωσης της διεθνούς αλληλεγγύης των απόκληρων, είχαν προκαλέσει συγκρούσεις στους δρόμους.
Στην εργατική γειτονιά του Μπάτερσι στο Νότιο Λονδίνο το 1906 στήθηκε ένα άγαλμα που θύμιζε την κρυφή αλληλουχία των αγώνων για τα αδύναμα πλάσματα. Ηταν μια πρωτοβουλία 2 σουφραζετών (των σουηδικής καταγωγής Lizzy Hageby και Leisa Schartau) που φοιτούσαν στην Ιατρική και είχαν δει την αδιανόητη βαρβαρότητα «εγχειρήσεων» σε μη πλήρως ναρκωμένους σκύλους (που μαζεύονταν από τους μπόγιες ως αδέσποτοι από τους δρόμους), πρωτοβουλία με τη στήριξη των εργατικών κινημάτων που κατανοούσαν τον συμβολισμό για τις ζωές όλων μας: ένα άγαλμα καφετί σκύλου, ενός μικρόσωμου τεριέ που είχε θανατωθεί με φριχτό τρόπο.
Οι συγκρούσεις (που θα γινόταν κινηματικό τραγούδι αργότερα από τους Young Dubliners) δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Από τη μια μεριά, ινστιτούτα, φαρμακευτικές εταιρείες, δυνάμεις ασφαλείας, καθηγητές και φοιτητές ως εκπρόσωποι ενός ιατρικού κατεστημένου που διεξήγε πειράματα περιορίζοντας τα έξοδα των συνθηκών τους με τον πιο κυνικό τρόπο, που, ουσιαστικά, υπερασπίζονταν την ιατρικοποίηση της πολιτικής προτάσσοντας βαθιά ανήθικους ηθικίστικους λόγους, κι από την άλλη φεμινίστριες, εργάτες, εκπρόσωποι εργατικών συνδικάτων, συγγραφείς και αστυνομικοί (ναι, αστυνομικοί) που έβλεπαν καθημερινά τη βαρβαρότητα στους δρόμους κι είχαν αποφασίσει να υπερασπιστούν τη ζωή ως ένα βαθύτερο πρόταγμα που μας συνέχει όλες, όλους και όλα.
Οι αντιδρώσες είχαν ήδη κινηθεί νομικά, γνωρίζοντας πόσο αναπόδραστη ήταν η ήττα τους, έχοντας όμως αποφασίσει πως η ρωγμή στη συνείδηση της κοινωνίας μέσα από τη δημοσιοποίηση του θέματος ήταν από μόνη της μια νίκη.
Τα επόμενα χρόνια το άγαλμα θα γινόταν πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης και καταγραφής ευρύτερων προθέσεων, καθώς οι συντηρητικοί Τόρηδες θα το αφαιρούσαν. Δεκαετίες αγώνων κινημάτων για την απελευθέρωση ανθρώπων και ζώων, και επί Εργατικών, το 1985, θα τοποθετούσαν το άγαλμα και το βάρος των πολυώνυμων συμβολισμών που φέρει, ξανά. Αλλά το 1992 οι Τόρηδες θα το αφαιρούσαν και πάλι.
Δύο χρόνια αργότερα, σε ένα απομονωμένο σημείο του πάρκου πια, το άγαλμα ξαναεμφανίστηκε, και μένει από τότε εκεί για να θυμίζει αυτό που ο παριστάμενος στην πρώτη τοποθέτηση του αγάλματος -και αγωνιστής υπέρ του- Μπέρναρντ Σο έγραψε: Σκοπός είναι να κάνουμε τον άνθρωπο καλύτερο από την ανθρωπότητα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας