Εικόνα του μέλλοντος(;)

Εκεί που κατρακύλαε καθημερνώς

Πάνω απ’ τις στέγες των σπιτιών

Το χοντροκόκκινο σεντόνι της Ζωής

Με της αγάπης τα μπαλώματα

Και με του μόχθου,

Εκεί, εκεί ξεχύθηκε κρουνός

Το μακρουλό σκοτάδι!

Εκεί στις στέγες των σπιτιών

Και στις πλατιές ταράτσες

Και στ’ ανοιχτά παράθυρα του ήλιου

Εκεί, εκεί ξαπλώθηκε

Και τρύπωσε και στρώθηκε

Ο μαύρος κεραυνός

Ο μαύρος λύκος του Αδη.

Με την ουρά του δράκοντος

Με τα εμβατήρια ουρλιαχτά

Με το περπάτημα της χήνας

Εικόνα του μέλλοντος;

Κάτι μου θυμίζουν όλ’ αυτά

(και μου τρυπούν τους κροτάφους)

(Στη μνήμη του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη. Επίσης ● Σ’ όλα τα θύματα της αστυνομίας και του παρακράτους ● Στους αμέτρητους επαναπροωθούμενους που «αναπαύθηκαν» διά της βίας στου Αιγαίου τα μαύρα νερά και τέλος ● Στους μετρημένους που δεν επαναπαύονται στο στέρεο έδαφος της αδιαφορίας.)

Αλέκος Παναγούλης, Σιδέρης Ισιδωρόπουλος, Μαυροειδής, Σωτηρία Βασιλακοπούλου, Βασίλης Τσιρώνης, Ιάκωβος Κουμής, Σταματίνα Κανελλοπούλου, Μιχάλης Καλτεζάς, Χρήστος Τσουτσουβής, Νίκος Τεμπονέρας, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Σαχζάτ Λουκμάν, Παύλος Φύσσας, Βασίλης Μάγγος, Ζακ Κωστόπουλος, Νίκος Σαμπάνης: δεν είναι και λίγοι οι νεκροί του κράτους και του παρακράτους είτε από σφαίρες που... εποστρακίστηκαν, είτε από τροχούς που... λοξοδρόμησαν, είτε από άγριο ξύλο και βασανιστήρια στης αστυνομίας στα περιποιητήρια.

Πόσοι και πόσοι επίσης είναι εκείνοι που χάσανε τη σωματική τους ακεραιότητα από τον υπερβάλλοντα ζήλο των «προστατών» του πολίτη, που βασανίστηκαν και που σπανίως δικαιώθηκαν; Πόσοι είναι εκείνοι που καταδικάστηκαν άδικα μετά από σκευωρίες των αστυνομικών αρχών για να αθωωθούν τελικά μετά πολλών βασάνων; (Κυρίως λόγω της μαζικής συμπαράστασης δημοκρατικών κινημάτων και πολιτών.)

Τελευταία, γινόμαστε μάρτυρες μιας αυξανόμενης θωράκισης του κράτους και φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής: αντιδραστικά νομοσχέδια τα οποία μάλιστα ψηφίζονται στο ακέραιο, νόμοι-ασπίδες της αστικής μας τάξης απέναντι στον «εχθρό λαό». Εάν προσθέσουμε και την αμερικανοφιλία των δυο τελευταίων κυβερνήσεων, περισσότερο από ποτέ, με τη χώρα μας να έχει γεμίσει βάσεις, τότε καταλαβαίνουμε πόση αξία έχει για το κράτος και το παρακράτος η ανθρώπινη ζωή. Και ποιος οπλίζει το χέρι που πυροβολεί.

Δεν είμαι από αυτούς που λεν κατά καιρούς «Η χούντα του ΠΑΣΟΚ» και «Η χούντα της Ν.Δ.». Δεν κάνω τέτοιες εξομοιώσεις. Ομως είναι φανερό –κι όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και διεθνώς– ότι προς τα κει οδεύουμε, αν δεν πάρουν οι λαοί το πάνω χέρι. Εχουμε ήδη δυο παραδείγματα, στη Γερμανία προ ημερών, στις ΗΠΑ πέρυσι. Φαρσοκωμωδίες, θα μου πεις. Μα και ο χιτλερικός ναζισμός από φάρσα ξεκίνησε και διά της δημοκρατικής οδού επιβλήθηκε.

Ανάγκη πάσα να δυναμώσουν οι εστίες αντίστασης παντού σ’ όλο τον κόσμο –και στη χώρα μας– και θα δυναμώσουν. Ανάγκη πάσα η εργατική τάξη, που σε πλανητικό επίπεδο είναι πολυπληθέστερη από ποτέ, να ξαναγίνει τάξη για τον εαυτόν της, και θα ξαναγίνει. Να ξαναγίνουμε απειλή για το κεφάλαιο, και θα ξαναγίνουμε. Αλλωστε, εκείνοι προαισθάνονται την απειλή, γι’ αυτό και θωρακίζονται με στρατούς και με αστυνομίες.

Να απαιτήσουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον θάνατο του Κώστα Φραγκούλη, να παλέψουμε ενάντια στον ρατσισμό, τη φτώχεια, τον πόλεμο και την καταστολή.