Υπάρχουν δύο σχολές γύρω από τα ευρωπαϊκά θέματα, όπως αυτό του Qatar-gate και της ανατομίας του – ενός σκανδάλου στην καρδιά της Ευρώπης. Ο τίτλος τού Politico ήταν ενδεικτικός: «A few bad apples or a whole rotten barrel?» (Μερικά σάπια μήλα ή ένα ολόκληρο σάπιο βαρέλι;). Η μία σχολή υποστηρίζει ότι γενικά η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει αποδείξει ότι είναι ένας ανθεκτικός και αποτελεσματικός οργανισμός, αναγκαίος όσο κανείς άλλος, που είναι εξοπλισμένος με αντανακλαστικά αυτορρύθμισης. Με αυτό το σκεπτικό φαινόμενα όπως αυτό της εγκληματικής οργάνωσης Παντσέρι, Φραντσέσκο Τζιόρτζι και Εύας Καϊλή δεν γίνονται ανεκτά και εξαφανίζονται με την εκρίζωσή τους. Η άλλη σχολή υποστηρίζει ότι θέματα όπως αυτό της Εύας Καϊλή και λοιπών της συμμορίας είναι ένα γενικότερο σύμπτωμα της συγγνωστής παθογένειας που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Ενωση», η οποία, υπό το εύρος του σκανδάλου, διερευνά σήμερα την πολιτική ομάδα που δεν έχει βουτήξει «την κουτάλα στο μέλι».
Σε αντιπαραθέσεις αυτού του είδους τα πολιτικά ανέκδοτα λένε περισσότερες αλήθειες που βέβαια βρίσκονται κάπου στη μέση. Το «The Lobby Network», το «Corporate Europe Observatory and Lobbycontrol» και άλλοι οργανισμοί σε έκθεσή τους για το σύμπαν των πιέσεων που ασκούνται στην Ε.Ε. μόνο για την ψηφιακή οικονομία μιλούν για μια δύναμη πυρός 612 εταιρειών (μαζί με τους Big Tech: Vodafone, Intel, IBM, Amazon, Microsoft, Facebook, Google κ.ά.) που δαπανούν περί τα 97 εκατομμύρια ευρώ ετησίως «… για να ακουστεί η φωνή τους». Το ίδιο γίνεται με τα φάρμακα, τα ορυκτά καύσιμα, τις τράπεζες, τα χημικά, την αυτοκινητοβιομηχανία κ.ά. Στο τοπίο κατοχυρώνεται η αδιαµεσολάβητη πρόσβαση, π.χ. των Big Tech, στον πυρήνα λήψης των πολιτικών αποφάσεων (με εντεινόμενα φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς) δίχως να γίνεται το αντίστροφο, δηλαδή οι κυβερνήσεις να παρεμβαίνουν στα επιχειρηματικά σχέδια. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ανανοηµατοδοτεί τον ξεπεσμό προτείνοντας ένα νέο όργανο δεοντολογίας που «…θα αστυνομεύει όλα τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε.» – κάτι για το οποίο τα θεσμικά όργανα για καιρό τώρα δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα.
Καλή η μιντιόσφαιρα και τα πρόσωπα που την ταΐζουν και σιτίζονται από αυτήν, αλλά οι ζωές πολιτικών απατεώνων δεν προσφέρονται για ύλη λαϊκής ψυχαγωγίας (τα βλέπουμε κι αυτά). Τα συμφέροντά τους ευθυγραμμίζονται με μια τάξη πραγμάτων που τους καθιστά προνομιούχους σ’ έναν ευρωπαϊκό (και ελληνικό) κόσμο που έχει παραμορφωθεί από τις αδικίες, τη διαφθορά και τις διευρύνσεις των ανισοτήτων. Ούτε η πολιτική επικοινωνία, το μάρκετινγκ και η διαφήμιση μπορούν να γεμίσουν το κενό της πολιτικής σκέψης και τα ηθικά ελλείμματα των ανθρώπων που εντούτοις κατέχουν υψηλά πολιτικά αξιώματα. Και όταν μιλάμε για θεσμούς που προσαρμόζονται χαλαρά σε αξιώσεις πολιτικών απατεώνων, τότε η στατιστική πιθανότητα της διαφθοράς μετατρέπεται σε γεγονός αθλιότητας. Αν η ψυχή των αξιωματούχων της Ε.Ε. (των Εurocrats) και των πολιτικών ηγετών ήταν τόσο μεγάλη όσο η κατανόηση της πολιτικής και υλικής τσέπης τους, τότε θα διερευνούσαν πολιτικές επινοήσεις και στρατηγικές για την καλυτέρευση του ευρωπαϊκού σπιτιού και των λαών τους δίχως χρεία επιτήρησης των πεπραγμένων τους.
Η Ευρώπη από τη δεκαετία του 1990 έχει περάσει στα χέρια μια άλλης γενιάς. Θυμηθείτε ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου οι ηγεσίες έβλεπαν με τρόμο πώς θα εξελισσόταν το μέλλον και θέλησαν να το σταματήσουν. Το σταμάτησαν πάνω στα ερείπια και τις εκατόμβες ανθρώπινων ζωών δημιουργώντας μια δημοκρατική στιγμή. Η απόφασή τους για Ενωση ήταν καθαρά πολιτική. Ενιωθαν ότι χρειάζονταν «μια de facto αλληλεγγύη» (Σουμάν ή Σπινέλι) για τις προκλήσεις μετά τον πόλεμο - με προτεραιότητα τον τερματισμό του ίδιου του πολέμου. Προώθησαν την ισότητα, συνεργάστηκαν για την ανασυγκρότηση, εκμεταλλεύτηκαν τις δυνατότητες που τους έδινε η δημοκρατία, η ελευθερία, το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική δικαιοσύνη μέσω των οποίων έβλεπαν την οικονομική ανάπτυξη.
Οι σημερινοί αξιωματούχοι της Ε.Ε. είναι μια γενιά «ειρήνης» που κάνει τη βεμπεριανή γραφειοκρατία να αλληθωρίζει. Είναι αχαλίνωτοι που ιδιοποιούνται μεταβιβάσεις κυριαρχίας από τους (πάλαι ποτέ κυρίαρχους) λαούς στους εαυτούς τους· είναι κάτι μετα-άλλο - αν υποθέσουμε ότι μιλάμε για συστατικό της μεταδημοκρατίας. Και η περίπτωση της συμμορίας (Παντσέρι, Τζιόρτζι, Καϊλή κ.ά.) μόνο αηδία προκαλεί. Προάγει την αντι-δηµοκρατία, χωρίς καμία ντροπή. Αποδυναμώνει -αν δεν καίει στο ευρωπαϊκό πλαίσιο- το χαρτί της πολιτικής. Και, για όσους ενδιαφέρονται, κονταίνει τις πιθανότητες αναψηλάφησης και έλευσης της δημοκρατικής στιγμής για την Ευρώπη (για την Ελλάδα ή την Ιταλία), κοντολογίς την πίστη των ανθρώπων και των αδύναμων ότι υπάρχει δυνατότητα «…να ακουστεί η φωνή τους» και να επιβάλλουν στην ατζέντα την επίλυση των δικών τους προβλημάτων.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας