Σήκωσε το χέρι του και το κατέβασε με όλη του τη δύναμη στον μετανάστη. Το στήθος του φουσκωτό, περήφανος για τη δύναμή του, παραζαλισμένος από τη θαυμάσια στιγμή της εξουσίας του απέναντι σε ταλαιπωρημένους «ξενομπάτες» (υπέροχη λέξη από το βιβλίο του Χρήστου Οικονόμου «Το καλό θα ’ρθει από τη θάλασσα» – σ’ αυτό «ξενομπάτες» ήταν οι Αθηναίοι πρόσφυγες της κρίσης και «αρουραίοι» οι κάτοικοι κάποιου νησιού).
Ο μπάτσος του μπάτσου ήταν τόσο δυνατός που τα γυαλάκια του παλικαριού πετάχτηκαν ένα μέτρο μακριά κι έτσι ούτε τον ουρανό σφοντύλι πρόλαβε να δει. Ασυναίσθητα το παιδί έφερε το χέρι του στο πονεμένο μάγουλο (ασυναίσθητα κι άλλα πράγματα θα μπορούσε να κάνει) κι έσκυψε να αναζητήσει τα γυαλιά του με την ευχή να μην έχουν σπάσει γιατί η αντικατάστασή τους θα δενόταν με το όνειρο για μια καλύτερη ζωή.
Ο μπάτσος εξακολουθούσε να φωνάζει, να τραβάει νοητές γραμμές με το μαχαίρι του, να διατάζει να μην περάσει κανείς από το όριο που εκείνος, γιατί έτσι γούσταρε, όριζε. Εδινε διαταγές στους μετανάστες που στέκονταν στην ουρά για να πάρουν κάποια χαρτιά και που τον κοιτούσαν προσπαθώντας να καταλάβουν τι λέει.
Μα κι αυτοί, ξεκινούν ένα ταξίδι για την Ελλάδα χωρίς να κάνουν ούτε ένα ταχύρυθμο μάθημα ελληνικών; Αυτό ήταν που εξαγρίωνε τον μπάτσο: που τους μιλούσε και δεν τον καταλάβαιναν.
Γρήγορη η πρώτη αντίδραση της αστυνομικής ηγεσίας: έθεσε σε διαθεσιμότητα τον νευρικό αστυνομικό. Κι αμέσως σχεδόν άρχισαν τα πρώτα υποστηρικτικά λόγια από συναδέλφους του, από τη δημοτική αρχή και άλλους… αγανακτισμένους με πληγωμένη αισθητική. «Δεν έπρεπε να παραφερθεί, αλλά είμαστε κουρασμένοι, δουλεύουμε πολλές ώρες, δεν είμαστε εκπαιδευμένοι να διαχειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις…».
Σ’ αυτή την ενέργεια δεν υπάρχει «αλλά». «Την καταδικάζουμε και περιμένουμε την παραδειγματική τιμωρία», η μία θέση. Και, χωρίς «αλλά», η επόμενη θέση: «Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Ζητούμε τη βοήθεια της πολιτείας για να αντιμετωπίσουμε αυτή τη δύσκολη κατάσταση. Είμαστε απελπισμένοι απέναντι σε απελπισμένους».
Αυτές είναι καθαρές κουβέντες, μακριά από συντεχνιακές αβρότητες και παρακρουσιακή συναδελφική αλληλεγγύη. Δεν είναι εύκολη η κατάσταση με τους μετανάστες. Η διαχείριση του προβλήματος, πολυεπίπεδη. Εχουν ευθύνη η Ευρώπη, οι ηγέτες της, τα Δουβλίνα τους, όλοι, για το δράμα αυτών των ανθρώπων.
Κι εμείς οφείλουμε να κάνουμε τουλάχιστον υπομονή απέναντι σ’ αυτούς τους κυνηγημένους ανθρώπους, που τη μόνη στιγμή που λάμπει το πρόσωπό τους είναι όταν γεροί πατούν στην ελληνική στεριά της ελευθερίας τους – μέχρι το πρώτο χαστούκι.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας