Ελληνικοί μεζέδες πάνε κι έρχονται. Ετοιμόρροποι μουσακάδες, ξεχειλισμένα τζατζίκια και χωριάτικες σαλάτες προσπαθούν να βρουν τη θέση τους στους δίσκους των σερβιτόρων. Το Μοναστηράκι υποδέχεται τις ορδές ενθουσιασμένων τουριστών που ψάχνουν να βρουν σε αυτή την περίεργη μεγαλούπολη την αυθεντική Αθήνα. Πού βρίσκεται άραγε; Και τι εννοούμε όταν λέμε αυθεντική;
Σίγουρα δεν βρίσκεται στον μουσακά, ούτε στο τζατζίκι. «Γεια μας!», τιτιβίζουν οι τουρίστες στα τραπέζια και οι φωνές τους μπερδεύονται με ελληνική λαϊκή μουσική. Φιλότιμοι εργάτες μουσικοί προσπαθούν να τους μαγέψουν με μια νότα του Χατζιδάκι, με έναν στίχο του Γκάτσου. Τα καταφέρνουν, δεν τα καταφέρνουν, κανείς δεν ξέρει μέσα στο σύννεφο του τουριστικού τοπίου που μπερδεύει όποιον προσπαθεί να το αποσαφηνίσει. Διότι πώς να ξεκαθαρίσεις την εικόνα της σημερινής πρωτεύουσάς μας –όπως και κάθε άλλης μητρόπολης στον κόσμο– όπου οι αντιθέσεις όλο και μεγαλώνουν; Λίγα μέτρα μακριά από τον κύριο με το ακριβό ρολόι που μοιράζει το «Greek dinner» του στις γάτες γύρω από το τραπέζι είναι δυο άστεγοι που μοιράζονται την είσοδο μιας φαλιρισμένης εταιρείας.
«Σας αρέσει η Ελλάδα, μις; Ανθρωποι είμαστε κι εμείς!», ακούω να τραγουδά κάποιος σε μια ορχήστρα καθώς προχωρώ παρακάτω. Χαμογελώ γλυκόπικρα. Θυμάμαι κάποτε που διαβάζαμε δυσοίωνες μελέτες που έλεγαν πως το μέλλον μας ήταν να παρέχουμε υπηρεσίες στους τουρίστες που θα έρχονταν να θαυμάσουν το αρχαίο κάλλος των μνημείων μας. Είναι πολλές οι πόλεις που κρύβονται μέσα στην πόλη μας. Εχουμε καλές γειτονιές και άλλες που κι εμείς οι ίδιοι που ζούμε παραδίπλα δεν θέλουμε να ξέρουμε και κλείνουμε τα μάτια για να μη δούμε την απόλυτη παρακμή τους. Θα μου πείτε βεβαίως πως παντού υπάρχουν πόλεις αμφιθυμίας. Σωστά, μα συνήθως κοιτά κανείς το δικό του περιβόλι.
Και τώρα καθώς κοιτώ τη θορυβώδη «αυλή» κάτω από την Ακρόπολη διόλου δεν με πείθει το λούστρο της. Δεν είναι καθαρή, δεν σέβεται τον επισκέπτη, δεν μοιάζει με σύγχρονη πόλη. «Σας αρέσει η Ελλάδα, μις;», μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω μια νεαρή κοπέλα, μάλλον Γερμανίδα, που κοιτά με απορία ένα τζιπ να έχει σφηνώσει στη μικρή πλατεία Ψυρρή.
Υστερα όμως σκέφτομαι πως δεν συζητάμε τέτοια πράγματα, ειδικά με τους τουρίστες. Καλύτερα να της πω πως εδώ πιο κάτω έμενε ο λόρδος Βύρων, εδώ ερωτεύτηκε τη Θηρεσία που δεν ξέχασε ποτέ, και λίγο πιο μέσα, στην Αριστοφάνους, έμενε ο γνωστός «ερημίτης του Ψυρρή», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Νύχτωσε για τα καλά και στον λόφο η Ακρόπολη σου ζητά να την κοιτάξεις, να τη θαυμάσεις. Σκέφτομαι πως κάποιος καλός θεός, ορκισμένος προστάτης των Αθηνών, φρόντισε ώστε να υπάρχει ακόμα, να αντέχει και να σβήνει με τη γοητεία της τις πληγές της πόλης.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας