Πραγματική διέξοδος ή δοκιμασμένες συνταγές;

Με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές στην Πορτογαλία επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί «προοδευτικών» κυβερνήσεων. Μάλιστα, για τη νίκη του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Πορτογαλία ερίζουν ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛΛ., σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό για τη σοσιαλδημοκρατική «μαρκίζα». Βεβαίως, «τα έργα και οι ημέρες» αυτής της κυβέρνησης, όσο και της έτερης σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Ισπανίας, πολύ λίγο ή επιλεκτικά απασχολούν.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση που, με τη στήριξη του Πορτογαλικού Κ.Κ. και του «Μπλοκ της Αριστεράς», πρόβαλε ως «φιλεργατισμό» τις αυξήσεις-πενταροδεκάρες στον κατώτατο μισθό και τα πενιχρά επιδόματα για την ακραία φτώχεια, ενώ ταυτόχρονα τα ακύρωνε αυτοστιγμεί, όταν στα χρόνια της εκτίναξε τη φορολεηλασία, με αύξηση των άμεσων φόρων κατά 10,3% και των έμμεσων 27,6%. Απογείωσε επίσης την εργασία-λάστιχο, με 8 στις 10 νέες συμβάσεις να αφορούν «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις.

Το πόσο «προοδευτική» κυβέρνηση είναι η κυβέρνηση Κόστα αποδεικνύεται και μόνο από το εξής: στη θητεία της, το δεξιό αντιπολιτευόμενο κόμμα της Πορτογαλίας ψήφισε περισσότερα νομοσχέδια αυτής της κυβέρνησης ακόμα κι από τους εταίρους της, το Πορτογαλικό Κ.Κ. και το «Μπλόκ της Αριστεράς», συνολικά το 62,7 %των νομοσχεδίων. Κατά τα άλλα, η κυβέρνησή τους συνάφθηκε για να… επιτευχθεί «ρήξη με τη δεξιά πολιτική». Τα παραπάνω θυμίζουν πολύ όσα συμβαίνουν και στη χώρα μας, με τη Ν.Δ. να ψηφίζει το 58% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τούμπαλιν, τον ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζει ως αντιπολίτευση το 50% των νόμων που φέρνει η Ν.Δ.

Τα ίδια και στην Ισπανία, που η κυβέρνηση Σάντσεζ, «αριστερή» κι αυτή με τη στήριξη των Κ.Κ. Ισπανίας και Ποδέμος, επέκτεινε αυτές τις μέρες τον αντεργατικό νόμο του φιλελεύθερου Ραχόι, που κατά τα άλλα θα καταργούσε, νομιμοποιώντας αλλαγές συμβάσεων και αναστολές εργασίας αν επικαλεστεί η εργοδοσία «οικονομικές δυσχέρειες», με τους βιομηχάνους βέβαια να επικροτούν. Ακόμα κι η πολυδιαφημισμένη αύξηση στον κατώτατο μισθό όχι μόνο είναι κάτω από το επίπεδο αύξησης του καλπάζοντος πληθωρισμού, αλλά δεν είναι σε θέση να ξεπεράσει ούτε καν το επίσημο όριο της φτώχειας.

Η «προοδευτικότητα» αυτών των κυβερνήσεων φάνηκε, άλλωστε, και στην αγαστή συνεργασία τους με το ΝΑΤΟ. Η μεν κυβέρνηση Κόστα, με συμμετοχή σε ΝΑΤΟϊκές στρατιωτικές αποστολές και αεροπορική επιτήρηση της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας, με «επαυξημένη-προωθημένη παρουσία» στη Ρουμανία και εγκαθίδρυση ΝΑΤΟϊκής Ακαδημίας κυβερνοασφάλειας κ.ά.

Οσο για την κυβέρνηση Σάντσεζ, έχει ήδη αποστείλει τη φρεγάτα «Blas de Lezo» στη Μαύρη Θάλασσα, στο πλαίσιο ΝΑΤΟϊκής αποστολής στην περιοχή και έχει εξαγγείλει την αποστολή αεροσκαφών Eurofighter, για την ενίσχυση των ΝΑΤΟϊκων επιχειρήσεων που δρομολογούνται στη Βουλγαρία. Ταυτόχρονα, προετοιμάζει τη διοργάνωση στη Μαδρίτη της ΝΑΤΟϊκής συνόδου κορυφής, ως γνήσιος «προοδευτικός» οικοδεσπότης των μακελάρηδων του ΝΑΤΟ.

Από αυτά και μόνο τα στοιχεία κονιορτοποιείται το γνωστό παραμύθι «φως και σκότος» κι οι κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, καθώς αποκαλύπτεται η στρατηγική σύμπλευση φιλελεύθερων-δεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής, που το ένα συνεχίζει και εντείνει την πολιτική από εκεί που την αφήνει το άλλο. Φυσικά δεν είναι τα μόνα. Πλείστα όσα παραδείγματα «προοδευτικών» κυβερνήσεων σε Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα κ.λπ., με την ίδια πάντα κατάληξη.

Η πείρα από τη στήριξη του Πορτογαλικού Κ.Κ., του Κ.Κ. Ισπανίας, στη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, απέδειξε τελικά ότι δεν οδήγησε ούτε στην ανακούφιση του λαού, ούτε στην ενίσχυσή τους, ούτε στη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών-λαϊκών δυνάμεων. Το αντίθετο, αυτή η στήριξη συγκάλυψε τελικά τον «αμαρτωλό» ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στη διαιώνιση της επίθεσης σε βάρος του λαού.

Να γιατί ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από κυβερνήσεις διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Καμιά δεν του έδωσε δικαιώματα και κατακτήσεις, το αντίθετο του πήρε πίσω και μπήκε εμπόδιο και στην παραμικρή διεκδίκηση των εργαζομένων, εναλλάσσοντας το καρότο και κυρίως το μαστίγιο. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι εργάτες στο λιμάνι της COSCO, που με τον αγώνα τους κέρδισαν μέτρα ασφάλειας, για να μη θρηνήσουν άλλο νεκρό συνάδελφό τους, απεργώντας τώρα μαζικά για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, που παλεύουν για να έχουν δουλειά, κόντρα στις απολύσεις και το σχέδιο πώλησης σε ιδιώτες μιας στρατηγικής σημασίας επιχείρησης, που δρομολογήθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και υλοποιείται από αυτή της Ν.Δ. Το ζουν, επίσης, στο πετσί τους οι εργαζόμενοι στα Πετρέλαια Καβάλας. Το ξέρουν καλά κι οι βιοπαλαιστές αγρότες, που με τα μπλόκα τους αγωνίζονται για να είναι σε θέση να συνεχίσουν να παράγουν στα χωράφια τους.

Οι «σωτήρες» τελειώσανε. Δεν θα χαρίσει τίποτε και κανένας στον λαό, μόνο νέα βάρη. Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση της εργατικής-λαϊκής πάλης, για αξιοπρεπείς μισθούς, ΣΣΕ, κόντρα στην ακρίβεια, για υγεία, για σύγχρονα δικαιώματα, για να μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, οι κυβερνήσεις, το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν, για μια εξουσία και οικονομία που θα υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες, τον σοσιαλισμό.

*Μέλος της Κ.Ε. & ευρωβουλευτής του ΚΚΕ