Είχα πει ότι δεν θα ξαναγράψω για την πανδημία. Οτι δεν θα αναφερθώ ξανά σ’ αυτήν. Οχι υποδυόμενη πως δεν υπάρχει ή ότι δεν νιώθω τα επακόλουθά της, αλλά έχει αποτελέσει ένα θέμα που δεν ξέρω αν μπορώ να βρω κάτι που να μην έχει ειπωθεί γι’ αυτό. Ομως, καθημερινά, με αφορμή κάποια νέα αβλεψία της κυβέρνησης ή μια νέα απόφαση για τη διαχείρισή της, πάλι γι’ αυτήν καταλήγουμε να συζητάμε.
Η πανδημία, εκτός από όλα αυτά που της έχουμε καταλογίσει, όμως, αποτέλεσε και το εναρκτήριο λάκτισμα για μια σειρά «ξυπνημάτων». Νέων, απότομων όπως συνηθίζουν να είναι τα ξυπνήματα που ακολουθούν τον βαθύ ύπνο.
Το ξύπνημα της αλληλεγγύης. Οι περισσότεροι από εμάς και κυρίως όσοι δεν μπορούμε να καταπιούμε με τίποτα τον μισανθρωπισμό, ξυπνήσαμε και είδαμε τι σημαίνει επί τοις ουσίας να υπάρχεις με τον άλλο και για τον άλλο. Και να βρίσκεις τρόπους να είσαι χρήσιμος για το κοινωνικό σύνολο ακόμα και από απόσταση. Αυτή η περίοδος μας έδειξε πόσο ανάγκη έχουν οι άνθρωποι το «μαζί». Χωρίς τους άλλους, κανείς δεν μπορεί ούτε καν να αυτοπροσδιοριστεί.
Το ξύπνημα της ωριμότητας. Τώρα, που ο καθένας βρήκε την ευκαιρία να γράψει και να πει την αποψάρα του, που οι τηλεοράσεις παίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ με τον τρόμο και τη μοναξιά των ανθρώπων, οι άλλοτε ανώριμοι τηλεθεατές ωρίμασαν απότομα. Και πλέον, αρκετοί είναι εκείνοι που έμαθαν να ξεχωρίζουν την αλήθεια από το ψέμα.
Το ξύπνημα της αθωότητας. Αυτό ίσως να φαίνεται πως έρχεται σε αντίθεση με την παραπάνω διαπίστωση, αλλά η ωριμότητα, συχνά, λειτουργεί επικουρικά με την αθωότητα. Μάθαμε να ζούμε πιο απλά. Οπως όταν ήμασταν παιδιά. Και τα παιδιά, σε ορισμένους τομείς, αποδεικνύονται πολύ πιο σοφά απ’ ό,τι οι ενήλικοι. Μάθαμε, λοιπόν, να εκτιμάμε και να δίνουμε αξία σε πράγματα που είχαμε ξεχάσει: μια βόλτα στη φύση με δυο φίλους, μια αγκαλιά, το πρώτο φιλί, μια καλημέρα στη γειτόνισσα στο απέναντι μπαλκόνι.
Το ξύπνημα της ανάγκης. Για τέχνη και δημιουργία, αφού χωρίς αυτά δεν μπορούμε να υπάρξουμε ούτε μια μέρα. Για περισσότερη μάθηση. Για περισσότερη επικοινωνία. Για παιχνίδι. Για συνειδητοποίηση ότι η κάθε μέρα μετράει.
Το ξύπνημα από τον λήθαργο της κοινωνικής και πολιτικής αδιαφορίας. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε: Ποιος είναι ο ρόλος του κράτους και των κυβερνώντων μέσα σε όλο αυτό; Τι κάνω εγώ; Πώς αντιδρώ αν βρω το λάθος; Πώς μπορώ να ελέγξω την εξουσία; Μπορώ; Τι θα κάνω από εδώ και στο εξής;
ΥΓ: Εκτός από ξυπνήματα, βέβαια, η πανδημία είχε και πολλούς θανάτους. Κυριολεκτικούς και υποκειμενικούς, που τους αντιμετωπίζουμε εδώ και μήνες άλλοτε πανικόβλητοι και άλλοτε παγωμένοι και ακίνητοι. Ισως, ο ελάχιστος φόρος τιμής, λοιπόν, να είναι αυτά τα ξυπνήματα.
* πολιτική επιστήμονας, τραγουδοποιός
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας