Πευκί, Αρτεμίσιο, Γούβες, Αγριοβότανο, Γαλατσάδες, κι ο δρόμος της φωτιάς συνεχίζεται. Οι μέρες των πυρκαγιών γίνονται ατέλειωτες, ένα φονικό που δεν λέει να τελειώσει. Γνωστά και άγνωστα μέρη μιας πατρίδας που αιμορραγεί. Μιας όμορφης καταπράσινης πατρίδας. Βιβλικές μορφές οι κάτοικοι, μικροί Δαβίδ απέναντι στον τεράστιο πύρινο Γολιάθ προσπαθούν να αντισταθούν, να τον πολεμήσουν. Συγκινητικές μορφές γερόντων αλλά και νέων παιδιών που προτάσσουν τα στήθη τους στις φλόγες. Και άλλων που αποκαμωμένοι παίρνουν τον δρόμο της «ξενιτιάς» μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Οπως όπως, δίχως έστω λίγα πράγματα που αγαπούσαν.
Σπαρακτικές εικόνες κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Και αξίζει πράγματι ένα μεγάλο μπράβο στους Ελληνες φωτογράφους που αθόρυβα αποτύπωσαν την οδύνη, τη φρίκη, τον ξεσηκωμό αλλά και το νοιάξιμο, την αλληλεγγύη, την τρυφερότητα μέσα στις ώρες της άνισης μάχης. Ο φωτογραφικός φακός αποκάλυψε υποσυνείδητες οπτικές με τον ίδιο τρόπο που η ψυχανάλυση αποκαλύπτει τις υποσυνείδητες αιτίες. Εκεί μέσα στο μικρό πλαίσιο είδαμε αποτυπωμένα τα δεινά χρόνων μιας χώρας που την αγαπάμε αλλά συνεχίζει να μας πληγώνει γιατί οι πολιτικοί ηγέτες την έχουν αφήσει στο έλεος του θεού. Είδαμε την απόγνωση στην κραυγή μιας ηλικιωμένης γυναίκας, είδαμε όμως και τον ηρωισμό μιας νέας γενιάς που αντιστέκεται.
Ο δρόμος της φωτιάς είναι επικίνδυνος, όμως αυτοί βρίσκονται εκεί, μαζί με τους πυροσβέστες δίνουν τη μάχη για όλους μας.
«Πότε θα τελειώσει αυτή η εθνική τραγωδία;». Είναι η ερώτηση που βρίσκεται στα χείλη όλων μας. «Μακάρι να ξυπνήσουμε αύριο το πρωί και να μην υπάρχει μέτωπο…», σκεφτόμαστε πριν κοιμηθούμε, αν κοιμηθούμε. Βλέπω τα δάση που καίγονται στις φωτογραφίες και σκέφτομαι αυτό που είχε πει κάποτε ένας διάσημος φωτογράφος, πως πάντα η φωτογραφία θα είναι ένα μέσο για να αισθάνεσαι, να αγγίζεις, να αγαπάς. Αυτό που έχεις καταγράψει στο φιλμ είναι πλέον απαθανατισμένο για πάντα, διαφυλάττει τη μνήμη των μικρών πραγμάτων, ακόμα και πολύ μεταγενέστερα από τη στιγμή που εσύ έχεις ξεχάσει τα πάντα. Τα αγαπήσαμε και τα πονέσαμε αυτά τα βατά αλλά και δύσβατα μέρη που αλύπητα καταστρέφονται. Ομως να το ‘χουμε πάντα στο μυαλό μας πως «το ταπεινό χορτάρι που φυτρώνει, Ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων μας», κατά πώς λέει ο Χιόνης, «Δεν είναι διόλου ταπεινό, Είναι το δάσος που επιστρέφει, Είναι η ζούγκλα που ποτέ δεν παραιτήθηκε, Από αυτό που της ανήκει, Και που της πήραμε με τόσο δόλο».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας