Κυβέρνηση ασύλου

Πολλές φορές έχουν διατυπωθεί οι απόψεις: «η ηγεσία κατά τον λαό της» και «ο λαός κατά την ηγεσία του».

Πιστεύω ότι κατά περιόδους ισχύουν και οι δυο, πότε η μία και πότε η άλλη, όταν είναι εμφανής η παρουσία της και αναμφισβήτητη. Βεβαίως και οι δυο αλληλεπηρεάζονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Εδώ θα μας απασχολήσει η δεύτερη.

Είχε θεσπιστεί το ακαταδίωκτο για στελέχη τραπεζών για δάνεια –δανεικά κι αγύριστα– και μέλη του ΤΑΥΠΕΔ. Τώρα θεσπίζεται το ίδιο και για τα μέλη του φορέα που θα διαχειρίζεται τα χρήματα από την Επικουρική Σύνταξη.

Υποσχέθηκαν αυξήσεις στις νέες επικουρικές συντάξεις 45% έως 60%. Ποσοστό εξωπραγματικό. Μας κάνει δύσπιστους και αμφισβητίες. Αλλωστε τα χρόνια που πέρασαν με τις περικοπές μάς φέρνουν αναμνήσεις που δεν αφήνουν περιθώρια και στον πιο καλόπιστο άνθρωπο.

Επίσης συνεχίζουν τις εξαγγελίες λέγοντας ότι θα γίνει σωστή διαχείριση των αποθεμάτων κάτω από αυστηρό έλεγχο. Το παραπάνω όμως σημείο, το οποίο αναφέρεται πανηγυρικώς, ανατρέπεται με το τελευταίο: «παρέχεται ασυλία στα μέλη του φορέα για πράξεις, χειρισμούς και παραλείψεις» για τα οποία δεν διώκονται.

Οι έννοιες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας καταργούνται ολοσχερώς. Η κουτσουρεμένη διάκριση των εξουσιών, αλλά και ολόκληρο το Σύνταγμα παραμερίζονται. Αυτά δεν είναι αμέλειες ή αβλεψίες. Είναι συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, τις οποίες υλοποιούν με βάση το πρόγραμμά τους, εμφανές και κυρίως λανθάνον.

Παλινωδίες, θα πείτε. Σχέδιο, θα αντιτείνω.

Τι θα γίνουν αν επενδύσουν τα χρήματα και χάσουν; Απολύτως τίποτα. Ισχύει το ακαταδίωκτο. Ποιος, όμως, θα πληρώσει το μάρμαρο; Πάλι ο απλός φορολογούμενος πολίτης.

Θεωρώ, όμως, ότι οι επιπτώσεις από την παρεχόμενη ασυλία θα είναι αργόσυρτες, μακροχρόνιες και ολέθριες. Πώς διαπαιδαγωγούνται οι πολίτες να σέβονται το κράτος, όταν αυτό τους διδάσκει περί του αντιθέτου; Η αδιαφορία στο πολιτικό γίγνεσθαι, η έλλειψη ενδιαφέροντος για τα θέματα που τους αφορούν θα τους οδηγήσουν στην ιδεολογία «όλοι το ίδιο είναι».

Με καταρρακωμένη εμπιστοσύνη απέναντι στους αντιπροσώπους τους θα ταλανίζονται ανάμεσα στην απογοήτευση και στην απραξία. Μέθοδος δοκιμασμένη που οδηγεί στην παραίτηση, στη χειραγώγηση και τέλος στην αφωνία.

Αλήθεια, ποια ηθική θα αποκτήσει ο πολίτης όταν βλέπει να εξανεμίζεται το δημόσιο χρήμα –προїόν του ιδρώτα του–, να βασιλεύει η ατιμωρησία, να υποθηκεύεται το μέλλον, να σκοτεινιάζει η ζωή του;

Δάσκαλε που δίδασκες. Πολύ φοβάμαι ότι θα τους μιμηθούν αρκετοί, οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους θα γίνουν «πρότυπα» και γι’ άλλους. Κι έτσι θα διαιωνίζεται το πρόβλημα με τα ανάλογα στρεβλά συμπεράσματα και τις ανεγκέφαλες θεωρίες. «Ολοι το ίδιο είναι», «ο άνθρωπος δεν αλλάζει» και άλλα παρόμοια. Ολα αυτά αποδιοργανώνουν την κοινωνία, βυθίζουν τον πολίτη στον λήθαργο. Αυτό θέλουν οι ισχυροί να πετύχουν, μέχρι να τους παραδοθούν οι πολίτες και με τη θέλησή τους.

Η ασυλία με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών συνεχίζεται με άλλες διατυπώσεις, εμπλουτισμένη με υποσχέσεις εντασσόμενη στις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις».

Η ασυλία, όμως, έχει επιπτώσεις και στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Η λειψή δημοκρατία παραμορφώνεται και μεταλλάσσεται σε ολιγαρχία και πλουτοκρατία ταυτόχρονα, οι θεσμοί γίνονται ανυπόληπτοι απολειφάδια εξαιτίας της βουλιμίας, της αρπακτικότητας, της απληστίας των ισχυρών.

Η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια. Δουλειά της δεν είναι μόνο η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά και των κοινωνικών. Είναι φύλακας και εντολοδόχος και ατόμων και του συνόλου.

Ο εκφυλισμός του πολιτεύματος, αν συνεχίσει ο κατήφορος, μπορεί να φτάσει ώς την κατάλυσή του.

Γρηγορείτε, λοιπόν, πριν είναι αργά.

«Αν περάσουν οι βάρβαροι» κινδυνεύουμε να γίνουμε κι εμείς «βάρβαροι», να βυθιστούμε σ’ ένα τέλμα χωρίς πάτο. Το δυσοίωνο αυτό μέλλον κυοφορείται στο παρόν. Το παρόν είναι μπροστά μας, το παρόν είμαστε εμείς οι ίδιοι, αρκεί να αφυπνιστούμε, όσο είναι καιρός, και να αντιδράσουμε συντονισμένα και με σχέδιο, τόλμη και επιμονή, φαντασία και αυταπάρνηση.

Ενημερωμένοι πολίτες, δύσκολοι αντίπαλοι του κατεστημένου. Ενεργοποιημένοι πολίτες, υπερασπιστές της δημοκρατίας. Αποφασισμένοι πολίτες, εγγυητές της προόδου και της ευημερίας. Αυτοί που αποθαρρύνουν όσους επιβουλεύονται τα δικαιώματά τους.

* φιλόλογος-συγγραφέας