Κάθε εποχή, αν βρούμε τελικά -και συμφωνήσουμε όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι- στα κριτήρια προσδιορισμού της, έχει τα δικά της «διακριτικά». Η σημερινή, ελέω της ραγδαίας εξάπλωσης της τεχνολογίας, δίνει τη δυνατότητα για διαδικτυακές ανθρώπινες επικοινωνίες. Και η επιστημονική έρευνα που γίνεται πάνω στο συγκεκριμένο είδος βοηθάει για την εξαγωγή συμπερασμάτων, μα πάνω από όλα και η ίδια η εμπειρία που μπορεί να έχει κάποιος. Γιατί, δεν είναι λίγες οι φορές που το ένστικτο μας, και πάνω από όλα η διαισθαντικότητα μας, μπορούν να μας ωθήσουν στην κατανόηση πολλών και σημαντικών παραμέτρων του κάθε ζητήματος που μας απασχολεί στη ζωή μας.
Εκθέτοντας τον προβληματισμό που μου προκάλεσε η «όλη φάση» σε έναν καλό φίλο από τα παλιά, έλαβα μια ταχεία και αποστομωτική απάντηση που δεν έχριζε περαιτέρω διερευνητικών ερωτο-απαντήσεων: «Κομμάτι της λογικής των social media και της αφομοίωσής τους στην καθημερινότητά μας». Πολλές φορές δεν χρειάζεται να διαβάζεις εγχειρίδια, απλά να μπορείς να συζητάς με τους γύρω σου. Και όσο πιο βαθιές είναι οι προγενέστερες αναζητήσεις κάθε συνομιλητή σου τόσο περισσότερο κερδίζεις εσύ, αρκεί να μη βλέπεις ανταγωνιστικά αυτά που συλλαμβάνεις με την ακοή σου. Γιατί, τότε θα έχεις «ορθάνοιχτο» στόμα, μα «κλειστά μάτια» και «βουλωμένη» ψυχή.
Το αντικείμενο του προβληματισμού μου πάνω στο facebook είχε να κάνει με μια συγκεκριμένη συμπεριφορά που αναπτύσσεται σε αυτό και είναι το διαρκές κράξιμο. Εδώ, ακόμα και στην κανονική ζωή, έρχεσαι χωρίς να το θέλεις αντιμέτωπος με κράξιμο που έχει ως αφορμή το διαδίκτυο και την «εκεί ζωή»… Μάλιστα, κάποιες μέρες μπορείς να νιώσεις τη βάναυση «δαγκωματιά» και των δύο περιστάσεων, ανάλογα με το πρόγραμμα της ημέρας που εφαρμόζεις.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, το διαδικτυακό κράξιμο διαπιστώνεις πόσο «ηδονικό» μοιάζει το να μπορείς να προβαίνεις σε ρεσιτάλ απωθημένων χωρίς να έχεις συνέπειες άμεσες. Άλλο πράγμα να έχεις κάτι εναντίον κάποιου, να τον συναντάς επί τούτου και να κάνεις ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» χωρίς να σε νοιάζουν οι συνέπειες και άλλο πράγμα να εκμεταλλεύεσαι την απουσία ενός ανθρώπου για να τον αποδομήσεις χρησιμοποιώντας ότι διαθέσιμο αρνητικό στοιχείο έχεις συσσωρεύσει είτε ως πληροφορία, είτε ως προσωπική εμπειρία.
Το τραγικό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πως ακόμα και αν κάποιος δεν συμφωνεί με όλα αυτά, ή τέλος πάντων δεν έχει καμία διάθεση να συμμετέχει ενεργητικά σε τέτοιες διαδικασίες, με δική του ευθύνη γίνεται «κοινωνός» και «μέρος του προβλήματος». Η παθητική συμμετοχή είναι είδος συνενοχής… Ας πρόσεχε λοιπόν… Και πέρα από αυτό, τα πραγματικά άσχημα ξεκινάνε όταν αρχίζουν οι επιδράσεις μέσα του. Δεν είναι ωραίο να έχεις εσύ θετική άποψη για κάποιον (ακόμα και με ενστάσεις κάθε τύπου, εκφρασμένες -όμως- με ντόμπρο τρόπο) και να έρχεσαι υπόλογος σε κάθε προκατειλημμένο «σφαγέα υπολήψεων» για την επαφή μαζί σου. Δεν είναι ωραίο να δίνεις εσύ πραγματική μάχη ουσίας και ψυχής για να σμιλεύσεις υγιείς σχέσεις κάθε είδους μαζί με κάποιον άνθρωπο και να σε «ξενερώνουν» διάφοροι χαλώντας σου μέσα σου διάφορα συναισθήματα.
Ναι, γίνεσαι πρόσκαιρα ευάλωτος, τίθεσαι σε θέση άμυνας και θέλεις το χρόνο σου για να αλλάξεις τη θέση που βρέθηκες. Τότε, όμως, πρέπει να κριθείς πραγματικά. Το αν οι αποφάσεις που πήρες θα πραγματωθούν σε ότι αφορά στους αγαπημένους σου ανθρώπους είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά, είναι προτιμότερα τέτοια στοιχήματα, από το να υπόκεισαι σε καταστάσεις που δεν σου ταιριάζουν. Άναψε σιγά σιγά τη φωτιά που θα ξαναζεστάνει την καρδιά σου, και τότες τα πρόσκαιρα παγώματα θα είναι μια ακόμα εμπειρία ουσίας. Και επειδή βρίσκεις στο facebook και διαμάντια, έστω και εν πολλοίς ακατέργαστα, είτε ανθρώπινα είτε οποιασδήποτε άλλης μορφής, ας κλείσουμε το παρόν σημείωμα με δύο προτροπές (επί της ουσίας) που είδα σε δύο «τοίχους» με ανοιχτές όμως τις πύλες της ευθυκρισίας, της ανθρωπιάς και της δημιουργικής πρακτικής φιλοσοφίζουσας διεργασίας, τις οποίες θα συνθέσουμε σε μια πρόταση: «Δημιουργούμε γερές σχέσεις μόνο όταν δεν έχουμε εκκρεμότητες με το παρελθόν», έτσι ώστε να μη σκεφτόμαστε πως «δεν φοβάμαι ότι τα πράγματα δεν είναι καλά, φοβάμαι μήπως έτσι είναι τα καλά»… Αν μπορούσαμε κιόλας να έχουμε κοινά κριτήρια και επιλογές με τους κοντινούς μας, ίσως τότε να πλησιάζαμε περισσότερο σε μια ποιοτική καθημερινότητα χωρίς άγχη, χωρίς λάθη και με τον αυτόματο της ευεξίας να έχει πάρει για τα καλά εμπρός… Oi πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας, αλλά ακόμα και αν φάμε τα μούτρα μας κάτι καλό θα συλλέξουμε στο τέλος...
Υγ. Αφιερωμένο στον Μπ (Β).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας