Σίγουρα με τον φασισμό δεν τελειώσαμε

Η καταδίκη της 7ης του Οκτώβρη είναι μια απόφαση που θα ζήσει για πάντα. Τόσο οι χιλιάδες που βρεθήκαμε έξω από το Εφετείο όσο και τα εκατομμύρια πολιτών που εκείνο το πρωί αδημονούσαν να ακούσουν κάτι χαρμόσυνο δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη στιγμή που ακούστηκε η απόφαση του δικαστηρίου.

Επίσης, δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον τρόπο που υποδέχθηκαν οι δυνάμεις καταστολής τα νέα. Ενα χειροκρότημα 40 δευτερολέπτων ήταν αρκετό για να νιώσουν άβολα. Επειτα, αύρες και χημικά. Μιλάμε για εργάσιμη, πρωί, όπου χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας κατέκλυσαν την Αλεξάνδρας για να γιορτάσουν την καταδίκη των νεοναζί και των εγκλημάτων τους.

Είδαμε στην ίδια πορεία τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, το ΜέΡΑ, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, πολίτες ανένταχτους και πολίτες που δεν τους ενδιαφέρει καν η πολιτική, λόγω θέσης ή κάποιας συνθήκης που καθιστά γι’ αυτούς την πολιτική πολυτέλεια.

Κυριολεκτικά μιλάμε για μια γιορτή της δημοκρατίας.

Την οποία τα ΜΑΤ ανέχτηκαν λιγότερο από ένα λεπτό κι ο υπουργός, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, κατέληξε να λέει δημόσια ψέματα. Να ανακαλύπτει μολότοφ κι επεισόδια σε ένα σκηνικό στο οποίο συμμετείχαν χιλιάδες άνθρωποι, κάλυπταν τόσα ΜΜΕ, ενώ δεν μπορώ να φανταστώ πόσες μπορεί να ήταν οι κάμερες, κανονικές ή κινητού, ανά 10 τ.μ.

Αν δε επρόκειτο απλά για ένα ατόπημα, δεδομένου ότι γνώριζε ο Χρυσοχοΐδης πως ούτε οι πέτρες δεν θα τον πιστέψουν, θα έλεγε κανείς ότι τα ΜΑΤ δεν έδρασαν αυτόνομα, και πως το ψέμα του υπουργού εντάσσεται σε μια γενικότερη πολιτική επιλογή.

Ο κ. Χρυσοχοΐδης, λέγοντας ένα ψέμα που ίσως να τρόμαξε ορισμένους δέκτες, αναμφίβολα άγγιξε τις χορδές πολύ περισσότερων, που ικανοποιούνται στη θέα μιας «στιβαρής» κρατικής καταστολής. Κι επειδή είναι υπουργός στην Ελλάδα, και δη στην κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, δεν χρειάζεται να ζητήσει συγγνώμη, ούτε να παραιτηθεί, και δεν πρόκειται να τον αποπέμψει κανένας.

Την ίδια περίοδο, κάτι τύποι σαν τον Μπογδάνο πετάνε ανιστόρητα πυροτεχνήματα, εξισώνοντας με τη φαντασία τους την Αριστερά με τον φασισμό. Εχουν πει ανοιχτά πως μία μη εγκληματική Ακροδεξιά είναι χρήσιμη, ενώ εδώ και χρόνια τα παραδείγματα ΜΜΕ και διάφορων πολιτικών να ξεπλένουν τη Χρυσή Αυγή είναι αμέτρητα. Είδαμε μέχρι και υλικό από κομπρεμί της κυβέρνησης Σαμαρά μαζί τους.

Ολοι αυτοί δεν έχουν κανέναν λόγο να είναι πλέον λιγότερο ακροδεξιοί. Αλλωστε, σύμφωνα με την έρευνα της Prorata, που δημοσίευσε η «Εφ.Συν.» στις 7/10, πάνω από το 20% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι αν η Χρυσή Αυγή δεν είχε εγκληματική δραστηριότητα, θα ήταν χρήσιμη για την κοινωνία.

Δεν είναι καινούργιο ότι υπάρχουν σχετικά αντανακλαστικά στην ελληνική κοινωνία. Η Ακροδεξιά έχει παράδοση στην Ελλάδα. Τη βόλεψε το μεταπολεμικό κράτος της Δεξιάς, ανέχτηκε και στήριξε τη δικτατορία, εκφράστηκε μέσα από διάφορα κόμματα και μηχανισμούς εξουσίας. Μέσα από την ΕΡΕ ή τη Ν.Δ., την Πολιτική Ανοιξη, το ΛΑΟΣ ή τη Χρυσή Αυγή, η ακροδεξιά ψήφος ανάλογα με την εποχή και την ιστορική συγκυρία εκφράστηκε διαφορετικά.

Το παραπάνω ποσοστό δείχνει μεταξύ άλλων το πόσο η κοινωνία μας χρειάζεται μεγάλη επένδυση στη μόρφωση και το κατά πόσο οφείλει αυξημένα αντανακλαστικά. Η φασιστική απειλή όχι απλά δεν έχει τελειώσει, αλλά βρίσκεται σε μια μοναδική για την ίδια καμπή ως προς το πώς θα εξελιχθεί. Η ενσωμάτωση ακροδεξιών ή φασιστικών αιτημάτων και η μετάφρασή τους σε πολιτικές από ένα αστικό κόμμα μπορεί να μην ξαφνιάζουν πολλούς. Αυτό, πάντως, που κάνει σήμερα αυτός ο συρφετός των υπουργών, βουλευτών και παρατρεχάμενών της έχει ακροατήριο, και μάλιστα μεγάλο.

Η Χρυσή Αυγή λανσαρίστηκε ως μια αντισυστημική πρόταση και ήρθε από το περιθώριο. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα βαθιά συστημικό κόμμα, καθόλα συμβεβλημένο με την ελληνική αστική τάξη και την εξουσία. Για τη Χ.Α. ο φασισμός ήταν το «brand». Μέσα από τη Ν.Δ., θα μπορούσε να αρκείται στο να εκφράζεται αποσπασματικά ή, όπως έδειξε η ιστορία, να εγκληματεί με την ανοχή της ηγεσίας - θα έχει πάντως μια εγγύτητα στην εξουσία και πρόσβαση την οποία δεν απολάμβανε πριν.

Η συντηρητική εξουσία, σήμερα, έχει κάθε λόγο να υπονοεί ή να δείχνει ξεκάθαρα μια κάποια συμπάθεια στους πληγωμένους φασίστες των ημερών. Εκείνοι με τη σειρά τους έχουν κάθε λόγο να δεχτούν τη ζεστή αγκαλιά.

Οι υπόλοιποι απλώς να εμπεδώσουμε πως δεν τελείωσε μαζί τους.

*πολιτικός επιστήμονας και μεταπτυχιακός φοιτητής Πολιτικής Οικονομίας του ΕΚΠΑ

Η επιστολή δημοσιεύτηκε στο φύλλο της «Εφ.Συν.» τη Δευτέρα 19/10/2020.