Μονάχα όσοι θέλουν να παραδειγματίζονται από αυτό

Η 4η Ιουλίου κάθε έτους από το 2004 κι ύστερα δεν είναι μία συνηθισμένη ημέρα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. O λόγος είναι γνωστός σε όλους. Εκείνη τη μέρα έλαβε χώρα μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, η κατάκτηση του Εuro από την Ελλάδα.

Η Lady Hope προσπαθεί να βάλει ένα τόσο σπουδαίο γεγονός στις σημερινές του διαστάσεις, δίχως να αλλοιώνει στο παραμικρό τη διαχρονική του σημειολογία...

Γιατί ήρθε, όμως, αυτό το τρόπαιο; Δεν υπάρχει μονάχα μία απάντηση. Ένας συνδυασμός γεγονότων και καταστάσεων συνέβησαν ταυτόχρονα εκείνες τις ημέρες και έτσι γράφτηκε το έπος της Πορτογαλίας. Η απαρίθμησή τους δεν είναι επ΄ουδενί μία σύντομη «ξεπέτα»: Μία πολύ καλή φουρνιά Ελλήνων ποδοσφαιριστών, με πλούσιες παραστάσεις στο διεθνή ανταγωνισμό ελέω των πετυχημένων (σε μεγάλο βαθμό) εκείνα τα χρόνια συμμετοχών αρκετών ελληνικών ομάδων στα ευρωπαϊκά Κύπελλα.

Ένας προπονητής ικανότατος στο να παίρνει αυτό που θέλει, πολύ εύστοχος στην επιλογή τακτικής και εντελώς ανεπηρέαστος από τις εγχώριες παθογένειες. Μία ΕΠΟ που είχε στην ηγεσία της αρκετή οξυδέρκεια. Μία θετική αύρα που δημιουργούσε στον ελληνικό αθλητισμό η διεξαγωγή εκείνο το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Ενδεχομένως να μπορούμε να προσθέσουμε και την απουσία πολύ δυνατών, κινούμενων στο πεδίο του ξεχωριστού, εθνικών αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων από τα συνηθισμένα διαχρονικά φαβορί.

Δεν είναι σωστό να μιλάει κάποιος απαξιωτικά για το είδος του ποδοσφαίρου που έπαιξε η ομάδα του Ρεχάγκελ σε εκείνο το αξέχαστο τουρνουά. Το να αμυνθείς σωστά δεν είναι μία εύκολη υπόθεση. Χρειάζεται μυαλό, γνώση των θέσεων και των ρόλων, συλλογική συνοχή, αλλά και πολύ καλή φυσική κατάσταση μέχρι το τελευταίο λεπτό των αγώνων....

Και επίσης, το να σκοράρεις εκείνα τα γκολ που έκαναν τη διαφορά σε κάθε ματς, δεν είναι κάτι που γίνεται αν δεν έχεις κάποια στάνταρντ ποιότητας. Με απλά λόγια, αν μία μέτρια ομάδα επιλέξει να το παίξει «ταμπούρι» σε ένα Εuro, απλά κάνει τρεις ήττες στον πρώτο γύρο με νορμάλ σκορ και αποχαιρετά. Άντε να πάρει καμία ισοπαλία.... Δεν φτάνει ως την κατάκτηση του τροπαίου...

Από τη στιγμή που ο συγκεκριμένος τίτλος ήρθε τότε στην Αθήνα το μεγάλο επίδικο παραμένει, ακόμα και στις μέρες μας, το τι έγινε μετά. Αν αξιοποιήθηκε ή όχι αυτό το θαύμα...  Έπεσε μπόλικο χρήμα στις ΠΑΕ, άλλαξε η διάθεση του κόσμου, το ακροατήριο διευρύνθηκε, δημιουργήθηκε εκ των πραγμάτων μία καλή ευκαιρία για περαιτέρω άνοδο.

Όμως, μην έχουμε αυταπάτες. Σε αντίθεση με το Ευρωμπάσκετ του 1987, αυτή χάθηκε. Και σε αυτό συνέβαλε κυρίως το γεγονός πως επικράτησε κάποια στιγμή το dna του νεοέλληνα. Στο σήμερα, ποιοι είναι αυτοί που μπορούν να αξιοποιήσουν το Euro του 2004 (έστω και στο πεδίο της ατομικής ευδοκίμησης); Μα, μονάχα όσοι θέλουν να παραδειγματίζονται από αυτό. Οι υπόλοιποι νικήθηκαν από το είναι τους και το μετέθεσαν στον κώδικα των επετείων δίχως κάποια απτή έμπρακτη εφαρμογή σε ενεστώτα χρόνο...

Η Lady Hope πιστεύει πως στο μέλλον οι στόχοι θα πρέπει να αναθεωρηθούν προς τα πάνω σε σχέση με το σήμερα, αν και αυτό σημαίνει κάτι αρκετά προς τα κάτω σε σχέση με το 2004...