(Περι)φερόμενος φασισμός

Πριν από λίγο καιρό ένας άνθρωπος, κρατούμενος ευρισκόμενος -υποτίθεται- υπό την προστασία του ελληνικού κράτους, δολοφονήθηκε με φρικαλέα βασανιστήρια από κρατικά όργανα υπεύθυνα για τη φύλαξή του.

Το βίντεο των φυλακών, που κατέγραψε την είσοδο των δεσμοφυλάκων-βασανιστών στο λεγόμενο «ψυγείο», αδιάψευστος μάρτυρας. Η ιατροδικαστική έκθεση, όπου πιστοποιούνται τα αναρίθμητα αποτυπώματα της δράσης των «τιμωρών»-εκδικητών, ανατριχιαστική στη λιτότητά της. Οι παραπεμπόμενοι παραδέχτηκαν μεν πως χτύπησαν τον κρατούμενο –επί ώρες, κατά τα στοιχεία, και μέχρι θανάτου, ως φαίνεται εκ του αποτελέσματος-, αρνήθηκαν ωστόσο τον χαρακτηρισμό της δράσης τους ως βασανιστηρίου! (Προφανώς, εμπλουτίζουν τη θεωρία του ποινικού δικαίου).

Ο δικηγόρος τους, όμως, επέδειξε επιπρόσθετα και φαντασία. «Να μην ταλαιπωρηθούν από τη Δικαιοσύνη άνθρωποι γι’ αυτό το… φερόμενο ως συμβάν», απαίτησε. Βέβαια η Δικαιοσύνη έχει ήδη δώσει δείγμα γραφής, μη παραπέμποντας για κακούργημα και τον διευθυντή του σωφρονιστικού καταστήματος! Και ας μαθαίνουν οι φοιτητές στο ποινικό δίκαιο πως η μη αποτροπή αποτελέσματος από άτομο που έχει ιδιαίτερο νομικό καθήκον να το αποτρέψει εξομοιώνεται, από πλευράς ποινικής απαξίας, με τη διάπραξη του εγκλήματος διά θετικής ενέργειας. Πάλι καλά που η τακτική ανάκριση παρέπεμψε τους άμεσους αυτουργούς. Βλέπετε, αυτός ο «φερόμενος ως νεκρός» σε κάποιο βαθμό παρεμποδίζει το έργο της…

Η αλήθεια είναι πως ο κ. Αδ. Γεωργιάδης, πιθανόν λόγω ύφους ή χαρακτήρα, δεν θεωρείται η πιο συμπαθής ανθρώπινη φιγούρα της υφηλίου. Ούτε καν από εκείνους που θεωρούν ορθές (κάποιες από) τις θέσεις του. Από του σημείου αυτού, όμως, μέχρι του να βάλλεται με όπλα μορφολογικού, άρα ρατσιστικού, χαρακτήρα υπάρχει απόσταση. Ειδικότερα…

Μία πρώην δημοσιογράφος και ήδη πολιτικός αποφάσισε να τον πυροβολήσει εν απουσία του. Η εν λόγω κυρία επωφελείται, πάντα, της ανοχής που της δείχνουν όλοι σχεδόν οι συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων, ώστε –με απρόκλητες διακοπές, κατά βούληση παρεμβάσεις, αλλεπάλληλες επικαλύψεις των άλλων ομιλούντων, επίσης δε με τη βιαιότητα των χαρακτηρισμών της, την υστερία της και την ιστορία της ως προσώπου μονίμως ωρυόμενου– να «βιάζει» και να προσβάλλει σε μόνιμη βάση όχι μόνο τους συνομιλητές της, αλλά και το τμήμα της κοινωνίας που παρακολουθεί. Αφού, λοιπόν, έκανε λόγο περί «φασιστών Μενιδίου», φώναξε επί λέξει –και με πολύ σαρκασμό για τον απόντα- προς τον συντονιστή της εκπομπής: «Εσύ, μήτε το κάλλος του θα πάρεις μήτε την ομορφιά του»!

Εχει τύχει να έχω ακούσει ή διαβάσει φραστικές επιθέσεις κατά πολιτικών αντιπάλων απίστευτα βάναυσες, για τις οποίες ούτε καν ο προσδιορισμός «χυδαίες» δεν θα ήταν αρκετός. Ακόμη και φωτογραφίες, οι οποίες απεδείχθησαν στη συνέχεια χαλκευμένες -αλλά αξιοποιήθηκαν την κατάλληλη στιγμή για να χαρακτηριστούν αβασάνιστα κάποιοι πολιτικοί αντίπαλοι «φίλοι των ναζί»-, έχουν κατά καιρούς συμπεριληφθεί στα «επιχειρήματα» του εθνικού πολιτικού διάλογου. Ενα ωστόσο δεν είχα δει ή ακούσει -σχεδόν- ποτέ: μνεία σε δυσμορφίες, ειρωνικές αναφορές σε μορφολογικά χαρακτηριστικά, όλα γενικά όσα συγκροτούν έναν συνδεόμενο με την εμφάνιση ιδιόρρυθμο ρατσισμό. (Πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων, όπως ο, δήθεν χιουμορίστικος, σαρκασμός Σημίτη του σωματότυπου του Εβερτ ή η αναφορά από στέλεχος του ΠΑΣΟΚ στην αναπηρία του Σάκη Καράγιωργα).

Το ερώτημα είναι, λοιπόν, απλό: Εάν ένας δεξιός αναφερόταν σαρκαστικά στον σωματότυπο, το αχλαδοειδές ή κωδωνοειδές σώμα, στην εξοφθαλμία, το «κάλλος», ακόμη και στις κάθε λογής σεξουαλικές προτιμήσεις μιας κυρίας της Αριστεράς, θα τον κατάγγελλαν όλοι, ναι ή όχι, για ρατσισμό και σεξισμό; Και δικαίως, βέβαια… Σε τελική ανάλυση, επομένως, μήπως ακόμη και οιονεί ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί, σαρκασμοί για την εμφάνιση, υπαινικτικές αναφορές σε δυσμορφία, όλα αυτά γίνονται θεμιτά και ανεκτά, προερχόμενα μόνον από κυρίες (ή από αριστερούς ανεξαρτήτως φύλου);

Aσχετα υστερόγραφα

1. Ομολογώ πως δεν περίμενα, 40 χρόνια μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας, παρότρυνση προς το έθνος να έχει ψηλά το κεφάλι από εν υπηρεσία στρατιωτικό (εμφανισθέντα μάλιστα από τα κανάλια περίπου ως εθνικό ήρωα): Η ευσυνείδητη, πλην σιωπηρή, επιτέλεση του καθήκοντος από δημόσιους λειτουργούς στέλνει, συνήθως, μήνυμα πολύ πιο εκκωφαντικό απ’ ό,τι τα λόγια… Επιπρόσθετα, μήπως στην παρούσα συγκυρία η υπερθέρμανση του εθνικού φρονήματος του λαού μας διευκολύνει τις στοχεύσεις της Aγκυρας;

2. Εξακολουθεί ο -χαρισματικός- Γ. Μπουτάρης να προβάλλει την εναντίωσή του στις στρατιωτικές παρελάσεις. Δεν αγωνίστηκε, όμως, για την κατάργησή τους (όσο, τουλάχιστον, για την ντε φάκτο κατάργηση της αντικαπνιστικής νομοθεσίας…)

3. Επειδή ηρωισμός και πολιτική ευθυκρισία δεν συμβαδίζουν αναγκαία, πολλές επιφυλάξεις δικαιολογούνται για αρκετές θέσεις του Μ. Γλέζου. Καμία, όμως, για την άκαμπτη πίστη του σε αρχές. Φάνηκε με την εκ νέου τοποθέτησή του στο μπόνους των 50 εδρών προς το πρώτο κόμμα. Σε αντίθεση προς κάποιους κωλοτούμπες…