Την είδα να βγαίνει από τις κυλιόμενες του μετρό τρέχοντας, με ένα σπριντ που θα ζήλευε και η Μαρία Μπελιμπασάκη. Ενα κορίτσι γύρω στα δεκαεφτά, με φτερά στις φτέρνες, έτρεχε σαν να μην υπάρχει αύριο. Μήπως πάσχιζε να προλάβει το λεωφορείο; 'Η μήπως είχε περάσει λαθραία, ακολουθώντας κάποιον συνεπιβάτη της, τις μπάρες του μετρό και το έβαλε στα πόδια όταν την είδε ο ελεγκτής;
Τότε μόνο είδα το φαρδύ χαμόγελο στα χείλη της. Ετρεχε για να φτάσει μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα στο αγόρι της. Ενας από τους δύο είχε γυρίσει από διακοπές με τους γονείς. «Μου έλειψες», του είπε και του έδωσε ένα φιλί που μόνο έφηβοι μπορούν να δώσουν.
Εφηβοι πραγματικοί. Με τζιν σορτσάκι, αθλητικά παπούτσια, σπυράκια ακμής στο πρόσωπο, αλογοουρά και χωρίς περιττό μακιγιάρισμα.
Και τότε, ασυναίσθητα, γύρισα το βλέμμα προς την κοντινή πιάτσα των ταξί. Ενας οδηγός, γύρω στα εξήντα, τους κοιτούσε επίσης. Αποδοκιμαστικά. Με το απαραίτητο «τς, τς, τς» να συνοδεύει το κούνημα του κεφαλιού δεξιά και αριστερά, ίδιο με αυγουστιάτικο ανεμιστήρα.
Πόσο εύκολα ξεχνάμε. Μήπως εμείς, είτε οι τριαντάρηδες σαν εμένα, είτε οι εξηντάρηδες σαν τον οδηγό του ταξί, δεν ήμασταν κάποτε αυτοί οι έφηβοι που αρμέγαμε διψασμένα αυτά τα άχαρα και άγουρα πρώτα φιλιά;
Και τότε θυμήθηκα τον (καλόκαρδο μα κυκλοθυμικό) πατέρα μου, ο οποίος δεν πρόλαβε να φτάσει τα εξήντα, πώς διαμαρτυρήθηκε στο λεωφορείο, όταν δύο πιτσιρίκια φιλιόντουσαν, αδιαφορώντας αν θα χάσουν τη στάση τους. Σιγά. Αν καθυστερούσαν, θα σήμαινε λίγα λεπτά φιλιού ακόμα.
Δεν πρόλαβαν να περάσουν μερικές εβδομάδες, όταν στο ίδιο λεωφορείο, στην ίδια διαδρομή (τι διάολο, μέλι έχει αυτή η Λαυρίου;), ένα άλλο ζευγάρι είχε ενώσει τα πρόσωπά του, με το πόδι του κοριτσιού ευλαβικά ακουμπισμένο πάνω στα γόνατα του αγοριού. Αυτή τη φορά, ο Κωστής ήταν στις καλές του. Ηταν άλλος -ο από καιρού μη έφηβος- που πήρε τον ρόλο του διαμαρτυρόμενου. Και τότε ο πατέρας μου μετατράπηκε σε… Ρομπέν των Φιλιών.
«Μην τον ακούτε τον ανέραστο», φώναξε. «Οποιος δεν μπορεί να σας καμαρώσει, σας ζηλεύει».
Ευτυχώς, ζευγάρια σαν αυτό του μετρό τις προάλλες, ακόμα τα καμαρώνω. Κάτι είναι κι αυτό.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας