Ο Μίκης έκανε πάλι πρώτος το καθήκον του

Είχα πάντα στη ζωή μου την έννοια για το πού θα με βρει ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη. Από προσωπικό νοιάξιμο, επαγγελματική ανησυχία, από ακατανίκητο άγχος και απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο που κέντησε το σάουντρακ των ζωών, της δημόσιας ζωής, της πρόσφατης Ιστορίας μας.

Ηθελα πάντα να είναι όλα τέλεια, να χωρέσει η ευγνωμοσύνη σε λόγια κι αφιερώματα. Με βρήκε στον -ραδιοφωνικό- αέρα όμως το τηλεφώνημα το πρωί της Πέμπτης να πατάω κουμπιά, να επιστρατεύω πληροφορίες, να ανασύρω μνήμες για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Δεν ήμουν μόνη. Με έναν πρωτοφανή, συγκινητικό τρόπο η σκυτάλη με τις μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη περνούσε από χέρι σε χέρι, από κανάλια σε ραδιόφωνα, από σάιτ σε κοινωνικά δίκτυα, από τον έναν σε όλους.

Τα αυτοκίνητα δονούνταν από το «Γελαστό παιδί», από τις στριμωγμένες πολυκατοικίες του κέντρου ξεπηδούσαν οι επιλογές των ερτζιανών, η στάθμη της μουσικής ανέβαινε στο «Οταν σφίγγουν το χέρι», τα μάτια βούρκωναν στο «Τραγούδι του νεκρού αδερφού», οι πελάτες των ταξί πλάι μου στα φανάρια ζητούσαν από τους οδηγούς να δυναμώσουν τη φωνή του Μπιθικώτση, τα social media σε μια πρωτοφανή «σύμπραξη» υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του. Οικουμενικοί στίχοι, ανυπέρβλητες μουσικές, ανέγγιχτες προσωπικές αναμνήσεις ξεχύθηκαν στην πόλη σαν τσουνάμι.

«Ο άνθρωπος είναι ένα χρέος», έλεγε αλλά και πάλι πρώτος το καθήκον του το έκανε προχθές. Τα μουσικά του δώρα τα βγάλαμε αμέσως ξανά στο φως και στολίσαμε τις ζωές μας, οπλιστήκαμε με το σθένος και την ανυποχώρητη ορμή που μόνο εκείνος ήξερε να μας μεταγγίζει, νιώσαμε δυνατοί για την υπέρβαση στην οποία μας καλούσε.

Πάντοτε ανέτοιμοι γι’ αυτόν τον αποχωρισμό, όμως, με το που ακούστηκαν οι πρώτες μεγαλειώδεις νότες από το μπουζούκι στο «Φεγγάρι μάγια μου ’κανες» η θλίψη και ο προσωπικός λυγμός του καθενός μας μεταλλάχτηκαν σε διονυσιακή γιορτή. Ηταν «το σπίτι ορφανό, αβάσταχτο το δειλινό» αλλά τα μάγια του Μίκη είχαν και πάλι πιάσει...