Η τζαμποσακούλα της ευημερίας μας

Μου άρεσε να χαζεύω τη διαφήμιση που έπαιζε μέχρι πριν από λίγες μέρες για τα Jumbo. Τον τύπο με το μαλλί αφάνα, κάτι μεταξύ περιθωριακού, αναρχικού και κοσμοπολίτη, που γύριζε την Ευρώπη για να ψωνίσει στα καλύτερα και κατέληξε ερωτευμένος με τη φτωχή ελληνική τζαμποσακούλα!

Πήγε στο Λονδίνο. Περπάτησε την Oxford street. Πέρασε αδιάφορος έξω από τα Harrods, όπου στα κάπως παλιότερα, νοσταλγικά χρόνια καταθέταμε κάθε φορά που πηγαίναμε το περίσσευμα από τα δανεικά που καταναλώναμε. Σνομπάρισε και τους άλλους που περνούσαν δίπλα του κρατώντας την κλασική πράσινη τσάντα από το τεράστιο μαγαζί που ήταν μέχρι πρόσφατα το σήμα κατατεθέν του νεοπλουτισμού μας. Μετά βρέθηκε στη Ρώμη. Στην αρχή Κολοσσαίο και στο τέλος Via Condotti, με τα γκλαμουράτα μαγαζιά που αν δεν έχεις χρυσή American Express δεν γίνεται να μπεις. Υστερα έφτασε στο Παρίσι. Kαμάρωσε κατηφορίζοντας τα Champs Elysee. Και, τελικά, κατέληξε στην... τζαμποσακούλα του, αφού μόνο μ’ αυτήν μπορεί πλέον να αγοράσει. Από 0,99. Τσάμπα! Ούτε ένα ευρώ...

Κάπως έτσι γίνεται πλέον το shopping therapy για ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου στις μέρες της νέας ευημερίας μας. Ειδικά τον τελευταίο καιρό αρχίζει να ξεπετάγεται δειλά μια καινούργια φουρνιά ζαλισμένων νεονεόπτωχων.

Αποφεύγω να βλέπω ειδήσεις από την τηλεόραση. Δεν γουστάρω να με τρομάζουν ή να μου τα παρουσιάζουν σε ροζ συννεφάκια. Προτιμώ να παρατηρώ ζωές κανονικών ανθρώπων δίπλα μου, πριν βγάλω συμπεράσματα.

Και την οικονομική κρίση φυσιολογική τη βρήκα, όταν χτύπησε την πόρτα μας. Αν ζεις με δάνεια, ξοδεύοντας τριπλάσια από όσα έχεις, έρχεται η στιγμή που θ’ αρχίσεις να πληρώνεις. Μόνο που όλο αυτό έγινε απότομα. Ο στενός κορσές μπήκε με τη μία.

Και τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια, περάσαμε στη χειρότερη φάση. Τελειώνει και το «λίπος» που κουβαλούσαν μερικοί και τους βοήθησε να αντέξουν.

Τα χειρότερα άρχισαν να έρχονται τους τελευταίους μήνες. Δεν χρειάζεται το διεθνές γραφείο εργασίας, το ILO, να μου το πει. Το βλέπω σε γνωστούς μου. Οι καταθέσεις φαγώθηκαν. Ο ΕΝΦΙΑ ξεζούμισε τις τελευταίες οικονομίες. Σοβαρές δουλειές δεν άνοιξαν. Οι «ευκαιρίες της κρίσης» εξαντλήθηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις - παραδείγματα ψεύτικης βιτρίνας. Τις επενδύσεις που έρχονται (!) ο κόσμος τις αντιμετωπίζει με γέλια, κοιτάζοντας την άδεια τσέπη του.

Και δεν μιλάμε για τους άστεγους ή εκείνους που έμειναν χωρίς... δραχμή, τρέχουν στα συσσίτια, έκλεισαν τα μαγαζιά τους ή αυτοκτόνησαν. Υπάρχει, πλέον, μια άλλη μερίδα ανθρώπων για τους οποίους η πραγματική κρίση αρχίζει τώρα, που υποτίθεται ότι... βγαίνουμε!

Ξέρω αρκετούς που έμειναν ξαφνικά χωρίς τα καθημερινά, ενώ πίστευαν ότι είχαν ξεφύγει στα πρώτα δύσκολα χρόνια. Δεν φαίνονται. Το κρύβουν όσο μπορούν από αξιοπρέπεια. Και καθημερινά αυξάνονται.

Το χειρότερο είναι πως δεν γίνεται τίποτα για να βρεθούν λύσεις. Ούτε η ρύθμιση των δανείων σώζει την κατάσταση, ούτε δουλειές υπάρχουν, ούτε κίνητρα για επιχειρήσεις. Ποιες δουλειές... Εδώ έτσι και βρεις να... βολευτείς, δεν τολμάς να ρωτήσεις πόσα θα παίρνεις, μη τυχόν και χαλάσει η συμφωνία. Κι οι επιχειρήσεις, αδύνατο να σταθούν με τέτοια φορολογία, τόση γραφειοκρατία και τους υποψήφιους πελάτες να μετράνε το φραγκοδίφραγκο. Τα λεφτά με τα οποία θα αγόραζε ο άλλος ένα πουκάμισο, τα δίνει για να βάλει βενζίνη. Αιχμαλωσία!

Το τελευταίο sms ήρθε από τη Μέρκελ και το ΔΝΤ. Σαφέστατο. Οχι μόνο προς τον πρωθυπουργό αλλά και στον... εν αναμονή: Εδώ που μπήκατε, αφήστε κάθε ελπίδα!