«Πρωτιές» στην ατζέντα μιας τέχνης που άνοιξε δρόμους

Σαπούνι, ακριβή κολόνια, άψογο κοστούμι sur mesure, καθηλωτική ερμηνεία, χιούμορ, εύστροφη ατάκα, αφοπλιστική ειλικρίνεια. Τόση ώστε να εξομολογηθεί κάποια στιγμή ότι έχει αρχίσει να δυσκολεύεται πολύ να απομνημονεύσει ρόλους. Είχε άλλωστε να κάνει με έναν θηριώδη μονόλογο, «δοξασμένο» από την Ελλη Λαμπέτη. Ηταν το 2008, τελευταία φορά που είδα τον Γιώργο Μαρίνο στο θέατρο, ως «Δεσποινίδα Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάιντε, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη.

Θέατρο και τραγούδι έκαναν μεγάλους, εφαπτόμενους κύκλους στη ζωή του Μαρίνου. Εφηύρε κι αυτό το είδος εκλεπτυσμένου, αλλά και όσο έπρεπε ελευθερόστομου, κομπέρ με τις κωμικές παρλάτες και τις μιμήσεις που έκαναν έκτοτε «σχολή» και συντηρούσαν για χρόνια ουρές έξω από τη θρυλική «Μέδουσα». «Ξεκίνησα με κείμενα δικά μου […] Είχα κάποιες ιδέες. Ηταν μέσα στη δικτατορία, και εγώ σατίριζα τον Παπαδόπουλο», είχε πει στον (πρόωρα χαμένο) Νίκο Ράλλη («LIFO»).

Αναφερόταν στην εποχή που εμφανιζόταν στα «Ταβάνια» – κι αυτές οι εμφανίσεις σε μπουάτ είχαν ξεκινήσει το 1965: «Μου έδιναν εκατό δραχμές την ημέρα, στο θέατρο το βασικό ήταν 75, κι έπρεπε να συντηρήσω τη μητέρα μου. Μου είπε ο Βύρων Πάλλης –πάντα τον θυμάμαι– “Τι έχεις να χάσεις; Η μισή ντροπή δική σου, η μισή δική τους που θα σε ακούνε, πήγαινε”. Και πήγα».

Η «καλειδοσκοπική» ζωή του είχε εξαρχής εναλλαγές μεγάλων καλλιτεχνικών εμπειριών, κορυφαίων προσωπικοτήτων που επεδίωκαν συνεργασία μαζί του (Χορν, Λαμπέτη, Χατζιδάκις - Γκάτσος, Σπανός, Μάτεσις - Δανίκας, Κραουνάκης - Νικολακοπούλου κ.ά.), λίγων αλλά ανθεκτικών φιλικών σχέσεων (Κατιάνα Μπαλανίκα, Κατερίνα Βασιλάκου, Σταμάτης Φασουλής, Κάτια Δανδουλάκη κ.ά.), μιας ελευθεριότητας κατακτημένης με ρίσκο όταν κανένα δικαίωμα δεν ήταν αυτονόητο («Ζούσα σε μια εποχή “Brokeback Mountain”, αλλά δεν είχα ποτέ κανένα πρόβλημα να πω την αλήθεια. Γενικώς, ήμουν τούκα προ. Τι να σου πούνε; Οταν πας και τους λες “Εγώ κύριε είμαι ομοφυλόφιλος”, τι να σου πούνε; “Ρε πούστη”;», είχε πει για το πολύ έγκαιρο coming out του στον Νίκο Ράλλη).

Γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1939 στον Βοτανικό. Δίδυμος, το ωροσκόπιο εκείνου που μεγάλο πάθος του υπήρξε και η αστρολογία. «Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν ενός. Εγώ έμεινα με τη μάνα μου τη Βασιλική την οποία λάτρευα. […] Τον πατέρα μου Αλέξανδρο που παντρεύτηκε άλλες δύο φορές, τον ξανασυνάντησα στα 12, μόλις είχε γυρίσει από εξορία στη Μακρόνησο», είχε διηγηθεί στον Ν. Νικόλιζα.

Εβγαλε τις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου εσωτερικός στη Λεόντειο και (συμμαθητής του Μ. Εβερτ) στου Παναγιωτόπουλου. Στα 16 του μίλησε ευθέως στη μητέρα του για τη σεξουαλικότητά του. Και λίγο μετά (1959) πέρασε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ηταν ακόμα φοιτητής όταν έπαιξε στην επιθεώρηση «Οπα-όπα» των Σακελλάριου - Γιαννακόπουλου, ερμηνεύοντας τραγούδια από το «Αρχιπέλαγος» του Μίκη Θεοδωράκη.

Την επόμενη χρονιά πήγε στην ακρόαση του Μάνου Χατζιδάκι για την «Οδό Ονείρων» και επιλέχθηκε για να τραγουδήσει ανεπανάληπτα το «Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά». Ηταν η αρχή των πάντων. Και για το θέατρο και για το τραγούδι, με συνεργασίες που ξεκινούν από τον Γιάννη Σπανό, το τραγουδοποιητικό δίδυμο των πολιτικο-σατιρικών επιτυχιών του Ν. Δανίκα με τον λογοτέχνη Παύλο Μάτεσι, αλλά και τον θρίαμβο της επανερμηνείας του «Ηθοποιού» των Χατζιδάκι - Γκάτσου.

Η Μεταπολίτευση του χαρίζει επιπλέον επιτυχίες με το έτερο δίδυμο των Γ. Κριμιζάκη - Γ. Κακουλίδη («Μαθήματα δικτατορίας άνευ διδασκάλου» κ.λπ.). Αλλά παρότι έχει προσθέσει στο ρεπερτόριό του ανεπανάληπτες ερμηνείες, το ευρύ κοινό τον επισημαίνει το 1979 με την επανεκτέλεση της επιτυχίας της Νινής Ζαχά «Κάνε μου λιγάκι μμμ».

Είναι άραγε γιατί ο ίδιος έχει επιβληθεί ως περσόνα πρώιμα queer, με μια διακριτική δόση καλιαρντών (αυτήν που χρησιμοποίησε αργότερα και ως τηλεπαρουσιαστής τέλη δεκαετίας 1980 κυρίως με το «Ciao Ant1»); Για χάρη του γράφεται και ο πρώτος γκέι δίσκος στην ελληνική δισκογραφία, το περίφημο «Μόνον άντρες» (1983), με συνθέσεις του Σταμάτη Κραουνάκη και στίχους του ίδιου, των Γ. Ευσταθίου και Γ. Παυριανού και με τραγούδια τόσο τολμηρά που δεν παίζονται.

Ο επόμενος κύκλος είναι η σταθερή συνεργασία με Κραουνάκη και Νικολακοπούλου για τη «Μέδουσα». Ετσι έρχεται το άλμπουμ «Στον Αστερισμό της Μέδουσας» (1984), το πρώτο ηχογραφημένο ελληνικό μιούζικαλ (σε κείμενα Ξανθούλη) και μετά, αρχές του 1990, το διπλό LP «Αυτός, ο Γιώργος» [Σείριος, 1991].

Μέχρι εδώ έχουμε περιγράψει τουλάχιστον 3-4 πρωτιές του στην ατζέντα μιας τέχνης που άνοιγε τον δρόμο και δεκάδες ομόκεντρες ζωές, με διαφορετικό «κάστινγκ» γύρω του κάθε φορά. Ο ίδιος, όμως, ακόμα κι όταν φαινόταν να υποστηρίζει μια πιο ανάλαφρη κι εφετζίδικη τηλεοπτική εκδοχή του, διαφύλασσε την ιδιωτικότητά του. Μέχρι να αποσυρθεί οριστικά από τον κόσμο του θεάματος, να αρχίσουν οι φήμες ότι πάσχει από άνοια και να κόψει γέφυρες με τους κοντινότερους φίλους του, οι ειδήσεις έφταναν σποραδικά. Οπως εκείνη το 2012 για την εισβολή στο σπίτι του στον Νέο Βουτζά από ενόπλους που του αφαίρεσαν μεγάλα χρηματικά ποσά.

Η πορεία της υγείας του δεν σήκωνε μοναχικότητα, όσο κι αν την επεδίωκε ο ίδιος. Είναι η εποχή που οι πιο «κίτρινες» εκπομπές φρυάζουν για ένα στιγμιότυπό του, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι εκείνος μέχρι τότε είχε επιλέξει να κρατηθεί προστατευμένος από τον οίκτο. Αυτές οι σποραδικές ειδήσεις πάντως ήθελαν να τον αναλαμβάνει ο επίσης στενός του φίλος Στ. Φασουλής και να τον εμπιστεύεται στο ιδιωτικό ίδρυμα των Λάτσηδων στον Γέρακα. Ο ίδιος επέλεξε να μείνει με το ζευγάρι (τον «Βασίλη» και τη σύζυγό του) που φρόντιζαν επί χρόνια το σπίτι του στον Νέο Βουτζά.

Οικογένεια δεν έχει εκτός από έναν ετεροθαλή και αποξενωμένο αδελφό. Ως εκ τούτου φαίνεται πως έγραψε την περιουσία του στο ζευγάρι, με τον όρο να τον φροντίζουν. Πώς από εκεί βρέθηκε σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων και με «άδεια των συγγενών του» να φωτογραφίζεται με κενό βλέμμα και να εκτίθεται ερήμην του στο δήθεν «αποκαλυπτικό» ρεπορτάζ του Mega και του Π. Κατσαρίδη που μας πληροφορούσε ότι ο Μαρίνος ζει «με τις αναμνήσεις του», μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ…

Γιατί τον επιλέξαμε

Η κατάσταση της υγείας ενός σπουδαίου καλλιτέχνη που φρόντιζε σε όλη του τη ζωή να επιλέγει –ακόμα και με προσωπικό κόστος– ποια θα είναι η δημόσια εικόνα του, δεν ήταν αυτή που του επέτρεπε να συναινέσει στην πρόσφατη, χυδαία ενορχηστρωμένη, κυριολεκτική «έκθεσή» του σε τηλεοπτική εκπομπή.