Οι νεοφιλελεύθερες εμμονές

Οι συζητήσεις μεταξύ των τεχνικών κλιμακίων στις Βρυξέλλες διεξάγονται, κατά γενική ομολογία, σε καλό κλίμα, χωρίς όμως να λείπουν οι διαφωνίες. Η κυβέρνηση έχει προσέλθει με συγκεκριμένες προτάσεις και στην πρώτη ανάγνωση των μεταρρυθμίσεων, που αφορούν τα οικονομικά και δημοσιονομικά μεγέθη, φαίνεται ότι επιτυγχάνεται μια καταρχήν συμφωνία: οι εταίροι αναγνωρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν να επιβληθούν νέοι εξοντωτικοί φόροι στους μόνιμα πληττόμενους της κρίσης.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο, που αναδεικνύεται σε αυτή τη φάση της διαπραγμάτευσης, είναι όμως η «απόσταση» που χωρίζει τις δύο πλευρές στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων χωρίς δημοσιονομικό αντίκτυπο. Η ελληνική κυβέρνηση ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να υιοθετήσει μέτρα που θα διαιωνίσουν το μεσαιωνικό τοπίο στις εργασιακές σχέσεις, καθώς και μέτρα που οδηγούν σε περικοπή συντάξεων. Απεναντίας, οι εκπρόσωποι των θεσμών επιμένουν ότι πρέπει να εφαρμοστούν μέτρα για τα οποία είχε δεσμευτεί η προηγούμενη κυβέρνηση, που κατέρρευσε υπό το βάρος της λαϊκής οργής.

Κοιτάζοντας μακροσκοπικά τις συζητήσεις στις Βρυξέλλες γίνεται ξεκάθαρο ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται μια ιδεολογική σύγκρουση. Από τη μία πλευρά η ελληνική κυβέρνηση διαμηνύει ότι θα υπερασπιστεί μέχρι κεραίας το πρόγραμμα με το οποίο εξελέγη. Και από την άλλη πλευρά τα τεχνικά κλιμάκια των θεσμών εμφανίζονται προσκολλημένα στις νεοφιλελεύθερες επιταγές της πολιτικής λιτότητας.

Το ερώτημα που γεννάται είναι σε ποιο σημείο θα φτάσει η νεοφιλελεύθερη εμμονή των δανειστών. Θα επιμείνουν στις παράλογες απαιτήσεις τους, παρατείνοντας τη χρηματοδοτική πίεση στην Ελλάδα; Ή θα αναγνωρίσουν ότι η Αθήνα κάνει πραγματικά μεταρρυθμιστικά βήματα για την τήρηση της συμφωνίας της 20ής Φεβρουαρίου; Ανεξαρτήτως της απάντησης, η εντύπωση που απομένει επιβεβαιώνει τη φράση του Νόαμ Τσόμσκι: «Ο σχεδιασμός των νεοφιλελεύθερων αρχών αποτελεί ακριβώς ευθεία επίθεση στη δημοκρατία».