«Ο δρόμος μάς έμαθε τον κόσμο. Εις το επανιδείν»

Δικιά μου η χαρά, Δικό μου το αίμα

Δικός μου κι ο τρόμος, Η φωτιά, η γιορτή, η απώλεια, ο πόνος

Ο κάθε μικρός θάνατος, κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος

Ολα είναι δρόμος.

Γιάννης Αγγελάκας

Σήμερα δεν έχει πια καμία σημασία να τις αναφέρω μία μία με το όνομά τους. Σήμερα πια καμιά δεν έχει να σηκώσει κανένα βάρος, καμιά ευθύνη, καμιά πληγή.

Σήμερα είναι όλες τους ανάλαφρες και χαρωπές σαν κοριτσόπουλα.

Σήμερα είναι μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, όπως όλους τους προηγούμενους, αβάσταχτους, οδυνηρούς μήνες ήταν μια γροθιά.

Οι γυναίκες που ζήσαμε μαζί ενάμιση χρόνο μαζεύουν τη σκηνή τους, κατεβάζουν τα πανό και τις αφίσες κι ετοιμάζονται να πιάσουν ξανά δουλειά.

Αφήνουν πίσω τους μονάχα ένα τεράστιο πανό: «active 595, κατά της αναλγησίας και της υποκρισίας».

Στην Καραγεώργη Σερβίας έχουν μαζευτεί από νωρίς το πρωί οι σύζυγοι, οι σύντροφοι, τα παιδιά κι οι συγγενείς τους.

Εδώ από νωρίς και οι άνθρωποι της Αλληλεγγύης για Ολους, που στήριξε αυτόν τον αγώνα από την πρώτη στιγμή, όπως και το «Κόκκινο 105,5», που έδωσε φωνή στη φωνή τους.

Εδώ κι ένα σμάρι χαμογελαστά πρόσωπα: αλληλέγγυοι κι αλληλέγγυες, άνθρωποι από τα γύρω μαγαζιά, περαστικοί που κοντοστέκονται για να τους ευχηθούν καλή τύχη.

«Εμείς σας χρωστάμε»

Και «άνθρωποι με αξίες που απέκτησαν αξιώματα, αλλά παραμένουν δικοί μας», όπως λένε τα κορίτσια που αγκαλιάζουν τη Νάντια Βαλαβάνη, τον Γιώργο Κατρούγκαλο, τον Κώστα Πουλάκη, τον Δημήτρη Βίτσα, τη Δέσποινα Χαραλαμπίδου, τη Ρένα Δούρου.

Μπορεί να μοιάζει με παρέλαση επωνύμων, αλλά δεν είναι έτσι: είναι η ευτυχής κατάληξη ενός αγώνα που οι πολιτικοί ένιωσαν και δικό τους. Και με τη μάχη του Γιούρογκρουπ ανοιχτή, μάλλον οι πολιτικοί έχουν ανάγκη τα πλατιά χαμόγελα και τις υψωμένες γροθιές των καθαριστριών.

Είναι αυτό ακριβώς που λέει και ξαναλέει η Νάντια Βαλαβάνη: «Σας χρωστάμε πάρα πολλά, εμείς σας χρωστάμε».

Ετσι νιώθουν όλοι όσοι σήμερα περνάνε από την Καραγεώργη Σερβίας: οι καθαρίστριες στάθηκαν όρθιες κι αποφασισμένες σε μια στιγμή που όλοι μοιάζαμε να έχουμε γονατίσει.

Μια κοινωνία ολόκληρη προέβαλε τον εαυτό της επάνω τους. Δεν ήταν σύμβολα, τις κάναμε εμείς γιατί τις είχαμε ανάγκη.

«Τη λένε σύμβολο, δεν είναι. Είναι το κορίτσι μου, που δούλευε στη φάμπρικα κι αγωνίζεται από μικρή. Τόσον καιρό δεν της είχα πει πόσο περήφανος είμαι - μην πάρει κι αέρα ενώ είχε τόσο αγώνα ακόμα μπροστά της. Σήμερα όμως μπορώ να της πω: είμαι πολύ περήφανος για σένα», μου λέει συγκινημένος ο άντρας μιας από αυτές.

Οι άγνωστες λέξεις

Τα κορίτσια επιστρέφουν στις δουλειές τους με πλήρες 8ωρο κι ένσημα - δεσμεύτηκε γι’ αυτό ο Γιάνης Βαρουφάκης.

Πίνουμε τον τελευταίο μας καφέ και ζητάω να μου πουν τι τους άφησε αυτός ο αγώνας.

«Κατ’ αρχήν μάθαμε πολλές άγνωστες λέξεις: συντονιστικό, συνέλευση, ντουντούκα, συνθήματα. Με μια λέξη, τι σημαίνει δρόμος», λένε όλες μαζί, ταυτόχρονα και ενθουσιασμένες. Ας μιλήσουμε για τον δρόμο λοιπόν.

«Ο δρόμος μάς έφερε σε επαφή με ξεχωριστούς ανθρώπους και σήμερα σας παρακαλούμε να γράψετε γι’ αυτούς: η Αννα Πουλάκη, που είναι συνδικαλίστρια στην ομοσπονδία των εφοριακών, και μας είπε, ενώ όλα γκρεμίζονταν, πως αν το πιστέψουμε κι οργανωθούμε μπορούμε να κερδίσουμε. Η Μυρτώ Μπολώτα κι ο Δικαίος Ψυκάκος από την Αλληλεγγύη για Ολους - αν δεν υπήρχε η Αλληλεγγύη, ο αγώνας αυτός δεν θα είχε κρατηθεί.

»Ολοι οι φωτορεπόρτερ κι οι δημοσιογράφοι που έκαναν νυχτέρια μαζί μας και κάθε φορά που μας χτυπούσαν τα ΜΑΤ ήταν εκεί αυτόπτες μάρτυρες. Οι καλλιτέχνες που μας έδωσαν δύναμη μέσα από μεγάλους στίχους. Αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που μας μετέφεραν γνώσεις κι εμπειρίες από τους δικούς τους αγώνες. Ακόμα κι από τον αναρχικό χώρο μάθαμε πολλά. Στάθηκαν δίπλα μας κοινότητες που δεν γνωρίζαμε και μας άνοιξαν το μυαλό σε άλλα πεδία: δεν ξέραμε τι σημαίνει να είσαι τρανς γυναίκα ή πώς νιώθεις όταν συμμετέχεις στο γκέι πράιντ».

Ο δρόμος όμως τους έδειξε και τα άγρια δόντια του: «Δεν ήταν το ξύλο κι ο πόνος. Αυτό που πονούσε ήταν η ταπείνωση κι ο εξευτελισμός. Μας έσπασαν τα πόδια και τα χέρια, αλλά πιο πολύ πονούσαν τα λόγια τους. Η εντολή του διμοιρίτη στο σιμπί ‘’καθαρίστε το δρόμο’’. Και να μας πετάνε, να μας τραβολογάνε, σαν να είμαστε σκουπίδια. Εξι φορές φάγαμε άγριο ξύλο μόνο και μόνο γιατί ζητούσαμε ένα ραντεβού. Αρνούνταν και να μας ακούσουν. Οι μελανιές έσβησαν, τα πόδια και τα χέρια γιάνανε, το τραύμα μέσα μας είναι ακόμα ανοιχτό».

Οικογενειακό τραπέζι

Ο δρόμος τις έμαθε να κάνουν απίθανα πράγματα: να παλεύουν με τους κρανοφόρους, να βγάζουν ευφάνταστα συνθήματα, να ακουμπάνε πάνω σε άγνωστους για παρηγοριά, να μιλάνε στις κάμερες, να βγάζουν τη γλώσσα στους υπουργούς, να αψηφούν τον ίδιο τους τον φόβο.

Ο δρόμος, αυτές τις αταξίδευτες, τις έφερε στις Βρυξέλλες, στο Στρασβούργο, στη Δανία, στη Γαλλία και τη Γερμανία, απ’ άκρη σ’ άκρη, μέχρι και στο Κομπάνι.

Νωρίς το βράδυ, ένα μεγάλο οικογενειακό τραπέζι στήθηκε στην Καραγεώργη Σερβίας: Οι καθαρίστριες έφτιαξαν με τα χέρια τους φαγητά και γλυκά για να γιορτάσουν τη μεγάλη τους νίκη «με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της, όλους αυτούς που ανιδιοτελώς μας στήριξαν όλους αυτούς τους μήνες. Χωρίς αυτόν τον κόσμο, αυτός ο αγώνας δεν θα είχε κερδίσει ποτέ».

«Ο δρόμος μάς έμαθε τον κόσμο», λένε δακρυσμένες. «Και τώρα που τον μάθαμε δεν τον εγκαταλείπουμε με τίποτα. Εις το επανιδείν. Ο αγώνας συνεχίζεται».

Δεσμεύσεις Βαρουφάκη προς τις συμβασιούχες

Δηλώσεις για τις συμβασιούχες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών που δεν έχουν δικαιωθεί ακόμα έκανε χθες ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης.

«Σε αυτές τις γυναίκες, που το κράτος χρησιμοποίησε για χρόνια με όρους εργασιακής ομηρίας, προτού τις θυσιάσει στον βωμό της “προσαρμογής” και του “εξορθολογισμού”, θέλω να εκφράσω πλήρη συμπαράσταση και να τους μεταφέρω τη βούλησή μου για ανεύρεση λύσης σε συνεννόηση με το υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης.

»Ηδη προωθείται προς ψήφιση στη Βουλή διάταξη για την εκ νέου απασχόλησή τους με συμβάσεις έργου μέχρι το τέλος του 2015, δίνοντας με τον τρόπο αυτόν προσωρινή ανακούφιση στο πρόβλημά τους. Στους επόμενους μήνες, σε συνεννόηση με το συναρμόδιο υπουργείο, θα κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και της κοινής λογικής».

«Το υπουργείο Οικονομικών βρισκόταν τα τελευταία πέντε χρόνια στο κέντρο του σχεδιασμού μιας καταστροφικής για την ελληνική κοινωνία πολιτικής. Την ίδια ώρα που δαπανούσε εκατομμύρια για πληρωμές συμβούλων, των οποίων οι συμβουλές συνεισέφεραν στην αποδόμηση της κοινωνικής οικονομίας μας, πέταγε στον δρόμο και λοιδορούσε τις γυναίκες που το καθάριζαν με χαμηλότατους μισθούς», τονίζει ο υπουργός.

«Σήμερα σημειώνουμε την πρώτη πράξη αυτής της δέσμευσης και τη χρησιμοποιούμε ως ευκαιρία για να απαντήσουμε στους δανειστές που κατηγορούν την κυβέρνησή μας ότι τέτοιες πράξεις αποκατάστασης της νόμιμης και ηθικής τάξης αποτελούν “υπαναχώρηση από μεταρρυθμίσεις”. Τους θυμίζουμε ότι η κυβέρνησή μας έχει διαφορετική αντίληψη του τι σημαίνει μεταρρύθμιση και πως οι δικές μας μεταρρυθμίσεις δεν έχουν καμία σχέση με εκείνες τις πρακτικές που συνεισέφεραν για δεκαετίες στην υπανάπτυξη και στις αδικίες που κράτησαν τη χώρα πίσω».