Το εκβιαστικό ξεφόρτωμα της νέας «διάσωσης» των ελληνικών τραπεζών στις πλάτες των Ελλήνων φορολογουμένων δεν αποτελεί νεωτερισμό.
Από τον Σεπτέμβριο του 2008 και την κατάρρευση της Lehman Brothers, πακέτα αξίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων -λεφτά φορολογούμενων πολιτών- δαπανήθηκαν χωρίς κανένα ουσιαστικό κοινοβουλευτικό έλεγχο για τη διάσωση πτωχευμένων τραπεζών σε όλες σχεδόν τις χώρες του Δυτικού Κόσμου.
Σε αντιστοιχία με τον σημερινό εκφοβισμό του «bail in» και του κουρέματος των καταθέσεων, ο τότε εκβιασμός προς τους απλούς πολίτες ήταν ο συστημικός κίνδυνος από τα μαζικά λουκέτα των «too big to fail» τραπεζών.
Κι όμως αρκετοί οικονομολόγοι είχαν υποστηρίξει τότε ότι η διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών δεν είναι αναγκαία.
Είχαν αντιτείνει άλλες λύσεις, όπως την ίδρυση για παράδειγμα «καλών τραπεζών» από τα ίδια τα κράτη, οι οποίες θα αναλάμβαναν τον πυρήνα της λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και της συμμετοχής αυτού στην πραγματική οικονομία. Αντί γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να φορτώσουν όλη τη ζημιά στους φορολογούμενους.
Η επιλογή αυτή δεν ήταν άμοιρη της τεράστιας επιρροής που ασκούσαν και συνεχίζουν να ασκούν οι τραπεζίτες στις κυβερνήσεις.
Ο χειρισμός της κρίσης θα ήταν πολύ διαφορετικός αν οι τράπεζες δεν ήταν οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες των προεκλογικών εκστρατειών των προέδρων και άλλων πολιτικών σε ΗΠΑ και άλλες χώρες, αν δεν υπήρχε η περιβόητη «περιστρεφόμενη πόρτα» που μετακινεί στελέχη τραπεζών σε κυβερνητικές θέσεις και το αντίστροφο, αν τα στελέχη όλων των μεγάλων τραπεζών δεν κάθονταν το 2008 στο ίδιο τραπέζι με τους υπουργούς και τους κεντρικούς τραπεζίτες.
Η παγκόσμια διάσωση των τραπεζών, όπως έγινε, δημιούργησε στο τέλος ένα ακόμη μεγαλύτερο τέρας, δημιούργησε οικονομικούς κολοσσούς ακόμη μεγαλύτερης συστημικής σημασίας.
Οι κολοσσοί αυτοί έγιναν τόσο ισχυροί που μπορούν πλέον να στοιχηματίζουν (άμεσα ή έμμεσα μέσω επενδυτικών οχημάτων του σκιώδους τραπεζικού συστήματος) εναντίον ολόκληρων κρατών, να βγάζουν κέρδη από τις οντότητες οι οποίες νωρίτερα τους είχαν σώσει. Οι διασωθέντες έχουν στραφεί πλέον εναντίον των σωτήρων.
Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους, η εξώθηση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και των άλλων χωρών της ευρωζώνης σε επίπονες «διασώσεις» των εκατοντάδων δισ. ευρώ -και επίπονα για τους λαούς μνημόνια λιτότητας- αποτελούν επί της ουσίας το πεδίο πάνω στο οποίο υλοποιείται αυτό το νέο «επιχειρηματικό μοντέλο» των τραπεζικών κολοσσών.
Και έτσι, σιγά-σιγά, κατασχεμένα σπίτια οφειλετών στεγαστικών δανείων στην Ισπανία καταλήγουν στα χέρια της Goldman Sachs, «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια και επιχειρήσεις της Ιρλανδίας σε βρετανικές τράπεζες, πλειοψηφικά πακέτα μετοχών ελληνικών τραπεζών σε hedge funds.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας