Της Αλλοπάρ*

Να 'μαστε πάλι μαζί, κυρίες και κύριοι, ύστερα από δεκαπέντε μέρες, αφού το περασμένο Σάββατο μάς έφαγε η μαρμάγκα (η οποία, αν δεν το ξέρατε, είναι ένα είδος θαλάσσιας αράχνης!). Λείψαμε όμως για καλό σκοπό, αφού δώσαμε τη θέση μας σ' ένα θαυμάσιο αφιέρωμα στη ζωή και τη δράση του Αρη Βελουχιώτη. Στον οποίο, πρέπει να πω, έχω αδυναμία, δεδομένου -μεταξύ άλλων- ότι ο αδελφός του, ο Μπάμπης Κλάρας υπήρξε ο πρώτος διευθυντής και δάσκαλός μου στην εφημερίδα «Βραδυνή», το μακρινό 1969...

Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τα προβλήματα και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι εθελοντές των κατά τόπους ζωοφιλικών σωματείων, γεγονός που δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ το ήδη δύσκολο έργο τους. Ειδικότερα, θα μιλήσουμε για το πρόβλημα που αντιμετώπισε το φιλοζωικό σωματείο της Κερατέας «Πρόκρις», καθώς η δημοτική αρχή το πέταξε έξω από ένα γραφειάκι που του είχαν παραχωρήσει οι προηγούμενοι δήμαρχοι. Γιατί έγινε αυτό;

Διαβάζοντας τη σχετική ανακοίνωση του σωματείου (απ' την ιστοσελίδα της κ. Μαρίας Αντωνάτου) μάθαμε ότι ο δήμος αντέδρασε έτσι, διότι οι υπεύθυνοι του σωματείου φιλοξενούσαν σ' αυτό και επί 15 μέρες ένα αδέσποτο και άρρωστο σκυλάκι, τη Γουίνι, που κάποιοι είχαν εγκαταλείψει έξω απ' το δημαρχείο, δεμένο μ' ένα σχοινί. Κάτι που, κατά τον δήμαρχο, χάλαγε την εικόνα του δημαρχείου. Τελικά, έπειτα από τις διαμαρτυρίες των ζωόφιλων, δόθηκε απ' τον δήμαρχο η υπόσχεση ότι θα τους παραχωρηθεί αλλού ένας άλλος χώρος, όπου θα μπορούν να φυλάνε φάρμακα, τροφές κ.λπ. ώστε να έχει ξανά μια «έδρα» το σωματείο τους.

Ξέρετε, όλοι και όλες, πόσο εκτιμώ και θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που, χωρίς να έχουν κανένα ανταποδοτικό (υλικό) όφελος, ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να προσφέρουν ανακούφιση σε άρρωστα και εγκαταλειμμένα ζωάκια. Και, αντίθετα, πόσο θυμώνω κάθε φορά που μια αδιάφορη δημοτική αρχή τούς αντιμετωπίζει σαν «γραφικούς» και «τρελούς». Ομως εδώ το πράγμα διαφέρει.

Εντάξει, ο δήμος (κακώς) δεν έχει φροντίσει να κάνει ένα στοιχειώδες κυνοκομείο, όπου να φιλοξενούνται προσωρινά και, αν χρειαστεί να θεραπεύονται, τα δύστυχα αδεσποτάκια. Απ' την άλλη μεριά, το γραφείο του σωματείου δεν μπορεί να είναι χώρος διαβίωσης (ενδιαίτημα) αδέσποτων ζώων. Κάτι άλλο θα έπρεπε να σκεφτούν οι εθελοντές του σωματείου για να ξεπεράσουν το πρόβλημα, μέχρι να πειστεί ο δήμος να κάνει αυτό που πρέπει.

Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα (απουσία κυνοκομείου) αντιμετωπίζουν φιλοζωικά σωματεία και σε άλλους δήμους. Κι όμως, με καλή διάθεση και ευρηματικότητα βρήκαν μια (προσωρινή;) λύση. Στο Κιάτο, π.χ., οι εθελοντές-μέλη του τοπικού σωματείου έχουν βρει ζωόφιλους πολίτες που διαθέτουν κήπους και μεγάλες αυλές και τους έχουν μοιράσει τα 50-60 αδεσποτάκια που προστατεύουν, για να τα φιλοξενήσουν για λίγες βδομάδες. Και κάθε μέρα οι εθελοντές πηγαίνουν εκεί, τα φροντίζουν (τροφή, θεραπείες κ.λπ.) και παράλληλα πιέζουν και τον δήμο για οριστική λύση. Νομίζω ότι αυτό το «μοντέλο» θα μπορούσαν να εφαρμόσουν και στην Κερατέα.

* Η Αλλοπάρ είναι η γλυκιά και πανέμορφη σκυλίτσα μου. Της αρέσει που κάποιοι άνθρωποι φροντίζουν για τα άτυχα ζωάκια, ενθουσιάζεται όμως όποτε μαθαίνει τους έξυπνους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι αυτοί λύνουν τα προβλήματά τους. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που έλεγαν και οι αρχαίοι μας.