Μια και σας έγραψε ο δικός μου την ιστορία με την Αλμα (βλέπε διπλανές στήλες) θα σας γράψω κι εγώ δυο ιστοριούλες, που δείχνουν ότι, συνήθως, όταν ένας σκύλος θυμώνει, κάποιος άνθρωπος φταίει.
Η πρώτη συνέβη πριν από χρόνια, στον λόφο του Λυκαβηττού, όπου ο δικός μου είχε βγάλει βόλτα τον αγαπημένο του σκύλο, τον Αρη.
Για να τον γυμνάσει, του πέταγε κουκουνάρια μακριά και ο Αρης έτρεχε, τα βούταγε με τα δόντια του, τα μασούλαγε λίγο και, μετά, τα άφηνε κι ερχόταν για νέα κουκουνάρια.
Ενώ συνεχιζόταν το παιχνίδι αυτό, ξαφνικά έκανε την εμφάνισή του ένας σκύλος κόλι, μεγάλος και πανέμορφος.
Στάθηκε μπροστά στον δικό μου, σαν να ζητούσε κι αυτός ένα κουκουνάρι. Του πέταξε ένα ο δικός μου, έτρεξε το κόλι, δάγκωσε δυνατά το κουκουνάρι, το άφησε κάτω και ξανάρθε. Ετσι το παιχνίδι συνεχίστηκε με δύο παίκτες, τον Αρη και το κόλι.
Κάποια στιγμή, όμως, τα κουκουνάρια τελείωσαν - κι ήταν η σειρά του κόλι να παίξει. Τότε ο δικός μου έκανε μια βλακώδη κίνηση: Μια και δεν υπήρχε κουκουνάρι, πήρε μια μαύρη πετρούλα και την πέταξε μακριά.
Το κόλι έτρεξε, άρπαξε την πετρούλα, τη δάγκωσε και... έγινε έξω φρενών για την κοροϊδία. Ερχεται προς τον δικό μου και του βγάζει κάτι δόντια, να! (με το συμπάθιο). Και του γρυλίζει απειλητικά.
Μόνο που δεν τα 'κανε πάνω του ο δικός μου, βλέποντας ένα αγριεμένο κόλι να είναι έτοιμο να του χιμήξει. Πέντε λεπτά κράτησε η λαχτάρα του. Μετά, το κόλι με αργές κινήσεις έφυγε και χάθηκε. Είχε δίκιο που θύμωσε και, μεταξύ μας, πάλι καλά που δεν όρμηξε στον δικό μου.
Και πάμε στη δεύτερη ιστορία, με πρωταγωνιστή έναν φίλο του δικού μου. Ο οποίος, κάνοντας βόλτα στην πλατεία του χωριού του (έξω απ' τη Θεσσαλονίκη) είδε δυο σκύλους (έναν αρσενικό και μια θηλυκιά) να ζευγαρώνουν.
Προφανώς θεώρησε, ο φίλος, ότι το θέαμα προσέβαλε τα χρηστά του ήθη και, ο ανόητος, πήρε ένα καδρόνι που βρήκε μπροστά του... κι άρχισε να χτυπάει τα σκυλιά.
Οπως γνωρίζετε, λόγω κάποιας ανατομικής λεπτομέρειας, οι σκύλοι δεν μπορούν να αποχωριστούν αμέσως μετά το τέλος του ζευγαρώματος.
Αναγκάστηκαν, όμως, να το κάνουν κάτω απ' την πίεση του καδρονιού, που ανεβοκατέβαινε στις ράχες τους.
Αυτός ο βίαιος χωρισμός προκάλεσε τεράστιο πόνο, πέρα απ' το ξυλοκόπημα, στον αρσενικό, ο οποίος, εξαγριωμένος χίμηξε στον βασανιστή του, τον πέταξε κάτω, τον βούτηξε απ' το πόδι και τον έσερνε στον δρόμο.
Οταν τον πήγαν στο νοσοκομείο, εκείνος -όπως γίνεται συνήθως- είπε (ψέματα) ότι «ο σκύλος τού επιτέθηκε αναίτια». Ετσι, οι γιατροί τού άρχισαν αντιλυσσική θεραπεία, καλού-κακού, με κάτι τεράστιες σύριγγες. Καλά να πάθει!
*Η Αλλοπάρ μου, η καλή μου σκυλίτσα, έχει φοβερή μνήμη! Πού τις θυμήθηκε αυτές τις ιστορίες; Πάντως, έχει δίκιο: και στην πρώτη έφταιγα εγώ κι όχι το κόλι, και στη δεύτερη έφταιγε ο φίλος μου, ο Γιάννης, κι όχι ο καημένος ο αδεσποτάκος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας