Από τις παγωμένες πόλεις της ηπειρωτικής χώρας έως τις μικροσκοπικές γαλάζιες λίμνες που στολίζουν τις ράχες των μωραΐτικων βουνών απλώνεται ένα υπέροχος γαλήνιος τόπος που θυμίζει περισσότερο τοπία του ευρωπαϊκού Βορρά, παρά μεσογειακή Ελλάδα. Μπορείς να φανταστείς κάτι καλύτερο για τις χριστουγεννιάτικες αποδράσεις σου;
Η γειτνίασή του με τον διάσημο Ολυμπο πάντα τον έφερνε σε μειονεκτική θέση. Παρόλα αυτά ο Κίσαβος άντεξε τον ανταγωνισμό καθώς είναι ένα πολύ ξεχωριστό βουνό με όμορφα χωριά που επιπλέον έχει την τύχη να ακουμπά τις ανατολικές πλαγιές του στο Αιγαίο, συνθέτοντας μερικά από τα ομορφότερα και γεμάτα αντιθέσεις παράκτια τοπία του ελληνικού χώρου.
Αμπελάκια:
Εδώ στις δυτικές παρυφές του Κίσαβου, πάνω από τη διάσημη κοιλάδα των Τεμπών, σκαρφαλωμένο σε ύψος 450 μέτρων συναντάμε ένα από τα πιο ιστορικά χωριά της Ελλάδας.
Πρόκειται για τα θρυλικά Αμπελάκια, ένα σημαντικό γεωργοκτηνοτροφικό χωριό το οποίο όμως έγινε πασίγνωστο όχι για τα αγροτικά του προϊόντα, αλλά κυρίως για την εξειδίκευση των κατοίκων του στο γνέσιμο και στο βάψιμο των βαμβακονημάτων με την αλιζαρίνη, μια φυτική χρωστική ουσία που εξαγόταν από το φυτό ριζάρι και έδινε λαμπερό, κόκκινο χρώμα στα υφάσματα.
Ετσι τα Αμπελάκια από απομονωμένος ορεινός οικισμός μεταμορφώθηκε σε εμπορική και βιοτεχνική πολίχνη όπου έβρισκαν δουλειά 2.000 άνθρωποι!
Το 1780 με πρωτοβουλία του Γεωργίου Σβαρτς (Μαύρος), οι βιοτέχνες δημιούργησαν την «Κοινή Συντροφία Αμπελακίων» στην οποία συμμετείχαν κεφαλαιούχοι, γεωκτήμονες, εξειδικευμένοι τεχνίτες, εργάτες και εργάτριες σ' έναν αριθμό που άγγιζε τους 6.000 ανθρώπους!
Επειτα από 31 χρόνια οικονομικής ανάπτυξης, η πτώχευση της Τράπεζας της Βιέννης όπου τα μέλη του συνεταιρισμού είχαν καταθέσει όλες τις οικονομίες τους, οδήγησε στην κατάρρευση και στον οικονομικό μαρασμό της κοινότητας.
Σήμερα τα Αμπελάκια έχουν χαρακτηριστεί παραδοσιακός και διατηρητέος οικισμός και είναι ένα από τα πιο γνωστά και ατμοσφαιρικά χωριά της ορεινής Ελλάδας.
Ανάμεσα στα άφθονα παραδοσιακά κτίρια ξεχωρίζει η κατοικία του Γεωργίου Σβαρτς που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.
Ενδιαφέρον είναι το Λαογραφικό Μουσείο με εκθέματα από την αγροτοποιμενική, αλλά και την αστική ζωή των κατοίκων.
Στο παλιό εργοστάσιο υφαντουργίας στεγάζεται το Κέντρο Πολιτιστικής Κληρονομιάς όπου ενδιαφέρον παρουσιάζει η παλιά συλλογή φωτογραφιών, το αντίγραφο της «Χάρτας του Ρήγα Φεραίου» αλλά και αντικείμενα καθημερινής χρήσης που χρησιμοποιούσαν για την επεξεργασία των υφασμάτων.
Εκδρομή στα μεταξοχώρια:
Στις παρυφές του νοτιοανατολικού Κίσαβου, σε ελάχιστη απόσταση από την κωμόπολη της Αγιάς, αλλά και πολύ κοντά στις ακτές που βρέχει το διάπλατο Αιγαίο συναντάμε τα ορεινά χωριά, Μεταξοχώρι Μεγαλόβρυσο και Μελίβοια.
Το Μεταξοχώρι οφείλει το όνομά του στην εκτροφή του μεταξοσκώληκα, μια ασχολία που έφερε πλούτο και ανάπτυξη στο χωριό, κυρίως κατά τον 18ο και 19ο αιώνα.
Σήμερα διασώζονται αρκετά παλιά αρχοντικά που εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της οικογένειας, παράλληλα όμως λειτουργούσε στο κάτω μέρος της κατασκευής ο χώρος όπου γινόταν η εκτροφή του μεταξοσκώληκα και η επεξεργασία του μεταξιού.
Τα εντυπωσιακά αυτά κτίσματα ήταν γνωστά ως «κουκουλόσπιτα».
Το Μεγαλόβρυσο απλώνει τις γειτονιές του λίγο ψηλότερα, σε κατάφυτη πλαγιά του βουνού και εντυπωσιάζει επίσης με τα επιβλητικά σπίτια του.
Περίπου το ίδιο σκηνικό επικρατεί λίγα χιλιόμετρα πιο ανατολικά, στο χωριό Μελιβοία που μέχρι το 1928 ονομαζόταν Αθανάτη.
Η νεότερη ονομασία Μελιβοία οφείλεται στη σύζυγο του μυθικού βασιλιά των Θεσσαλών Μάγνη, που θεωρείται γενάρχης των Μαγνητών, αρχαίου θεσσαλικού φύλου που κατοικούσε εδώ.
Η Μελιβοία αλλά και το Μεγαλόβρυσο είναι σήμερα γνωστά για τα πεντανόστιμα μήλα, τα αχλάδια και τα κάστανα που παράγουν οι πλούσιοι οπωρώνες.
Από Μελιβοία ακολουθώντας την εντυπωσιακή παραλιακή διαδρομή θα βρεθείτε εύκολα στα χωριά Καρίτσα, ένα πραγματικό μπαλκόνι στο Αιγαίο και στο παραλιακό Κόκκινο Νερό με τις φημισμένες ιαματικές πηγές.
Δασικά μονοπάτια:
Από Μελιβοία, Μεγαλόβρυσο, Μεταξοχώρι, Ανω Σωτηρίτσα και Καρίτσα υπάρχουν άφθονοι δασικοί δρόμοι και πανέμορφα μονοπάτια που οδηγούν σε άλλα ορεινά χωριά (όπως η Ανατολή), στο βυζαντινό υδραγωγείο που κρύβεται μέσα στο δάσος, ιστορικά μοναστήρια και φυσικά το εντυπωσιακό φαράγγι της Καλυψούς με τους σκαλωτούς καταρράκτες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας