Το μυθιστόρημα της Καναδής Κάρολ Σιλντς (1935-2003), βραβευμένο με Pulitzer το 1995, διατρέχει ολόκληρο τον εικοστό αιώνα μέσα από την κεντρική ηρωίδα της, καθώς αυτή ήρθε στον κόσμο την πρώτη δεκαετία του και πέθανε την τελευταία. Η μυθιστορηματική βιογραφία της Ντέιζι Γκουντγουίλ ακολουθεί το συγκεκριμένο παραδοσιακό μοτίβο: ένα κεφάλαιο ανά δεκαετία με τις κομβικές στιγμές του βίου μιας συνηθισμένης γυναίκας της εποχής που ακολουθεί την επιβεβλημένη κανονικότητα -γάμος, μητρότητα, χηρεία, γηρατειά και θάνατος- αν και της συμβαίνουν κάποια ασυνήθιστα γεγονότα.
Η ηρωίδα είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, όμως η ιστορία της διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος μέσα από τις αφηγήσεις διάφορων δευτερευόντων χαρακτήρων οι οποίοι παρατηρούν ή φαντάζονται ή δίνουν τη δική τους εκδοχή για τα γεγονότα, αλλά και τις αντιδράσεις της Ντέιζι. Στο πρώτο κεφάλαιο «ακούμε» τον δικό της απολογισμό σε πρώτο πρόσωπο, μαθαίνουμε για τον γάμο των γονιών της, την επεισοδιακή έλευσή της στον κόσμο και τον θάνατο της μητέρας της στη γέννα, μιας παχύσαρκης γυναίκας που αγνοούσε την εγκυμοσύνη της, για τον λιθοξόο πατέρα της που λάτρευε τη μητέρα της αλλά ούτε κι εκείνος είχε προσέξει την εγκυμοσύνη της. Η Ντέιζι ήρθε στον κόσμο αναπάντεχα. Κάποιοι περαστικοί έγιναν μάρτυρες του φοβερού επεισοδίου της γέννησής της και την κράτησαν στη ζωή. Από τύχη.
Στο δεύτερο κεφάλαιο μας παρουσιάζεται σε τρίτο πρόσωπο η παιδική της ηλικία, η υιοθεσία της από μια γειτόνισσα, την Κλαρεντάιν Φλετ, μια δυναμική γυναίκα που εγκαταλείπει τον σύζυγό της επειδή αρνήθηκε να πληρώσει την επίσκεψή της στον οδοντίατρο. Στη συνέχεια υπάρχει η περιγραφή του πρώτου γάμου της Ντέιζι που καταλήγει λευκός, καθώς στον μήνα του μέλιτος ο σύζυγος πεθαίνει ανεξήγητα (ατύχημα/αυτοκτονία;). Αυτό είναι ένα από τα ασυνήθιστα και ανεξερεύνητα γεγονότα στη ζωή της Ντέιζι.
Στο μυθιστόρημα οι άντρες παρουσιάζονται ικανοποιημένοι με τις συζύγους τους, οι οποίες φροντίζουν το σπίτι και τα παιδιά, ενώ οι ίδιοι, συναισθηματικά απόντες, αφοσιωμένοι στη δουλειά. Ο Κάιλερ Γκουντγουίλ, πατέρας της Ντέιζι, χτίζει έναν πύργο στη μνήμη της αλλά είναι ανίκανος να θυμηθεί το όνομά της, ο Μάγκνους Φλετ, πεθερός της Ντέιζι, έχοντας επιστρέψει στα πατρογονικά εδάφη, στη νήσο Ορκνι, έχει διαγράψει το παρελθόν του στον Καναδά, αλλά θυμάται ολόκληρα κεφάλαια από το «Τζέιν Εϊρ», το μυθιστόρημα της Σαρλότ Μπροντέ.
Την ιστορία συμπληρώνουν διαφορετικές μαρτυρίες και επιστρατεύονται πλήθος αφηγηματικές τεχνικές προκειμένου να ειπωθεί η ζωή της Ντέζι. Τα Πέτρινα ημερολόγια είναι ένα κατεξοχήν μεταμοντέρνο μυθιστόρημα, η φωνή μεταβάλλεται από το πρώτο πρόσωπο στο τρίτο, υπάρχουν κεφάλαια γραμμένα σε επιστολική φόρμα, ημερολογιακές καταχωρίσεις, άρθρα και δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου που μας δίνουν το περίγραμμα αλλά και εναλλακτικές εκδοχές της ζωής της ηρωίδας, στοιχεία που προσθέτουν μια αληθοφάνεια στην αυτοβιογραφική δομή του μυθιστορήματος. Η Σιλντς στον πρόλογο του βιβλίου σημειώνει ότι δεν είχε ποτέ άλλοτε νιώσει τόσο ελεύθερη και ευτυχής όσο την περίοδο που έγραφε τα Πέτρινα ημερολόγια, επειδή μέσα από τη φόρμα της παραδοσιακής αυτοβιογραφίας βρήκε το πλαίσιο να συνθέσει μια ζωή, «…είχα την αίσθηση πως τα ουσιαστικότερα μέρη του ανθρώπινου αφηγήματος του καθενός μας είναι οι εντυπώσεις που άλλοι άνθρωποι -φίλοι και συγγενείς και απλοί γνωστοί- έχουν σχηματίσει για μας».
Με μια σειρά από στιγμιότυπα η Ντέιζι μας λέει αυτά που εκείνη θέλει να γνωρίζουμε, αλλά υπάρχει ένας αριθμός από παράλληλες αφηγήσεις, δευτερεύουσες πλοκές ειδικά σε σχέση με την ερωτική της ζωή, κενά και ασυνέχειες και, φυσικά, χρειάζεται και η συνεργασία του αναγνώστη για να συμπληρωθεί το παζλ: «Η ζωή είναι μια ατελείωτη επιστράτευση μαρτυριών. Φαίνεται πως έχουμε ανάγκη την προσοχή των άλλων…αλλά για τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μας -τη γέννηση, τον έρωτα, τον θάνατο- βασιζόμαστε σε ό,τι και σε όποιον βρεθεί εκεί από τύχη ή σύμπτωση».
Ο εαυτός της, ακατέργαστο υλικό στην αρχή, σμιλεύεται με τα χρόνια από τη ζωή και από όλους όσοι έρχονται σε επαφή μαζί της, ενώ το αληθινό της πρόσωπο μοιάζει να αποκαλύπτεται λίγο πριν από το τέλος.
Και αυτό που την ορίζει είναι η πέτρα. Ο πατέρας της και ο σύζυγός της είναι παιδιά των λατομείων, σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι του μόχθου και της επιβίωσης, η πέτρα είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για τη ζωή τη δική της και των κοντινών της και γίνεται ένα αναλλοίωτο συστατικό της ύπαρξης της: «Πέτρα. Ετσι τελικά βλέπει τον εαυτό της. Τα ζωντανά της κύτταρα τα αντικαθιστούν άψυχα μόρια ορυκτών και ιζημάτων. Και δεν αντιστέκεται, αφήνεται στη διαδικασία της απολίθωσης», θα γράψει στο τελευταίο κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας της. Μια διαδικασία αναπόδραστη, κοινή για όλους τους θνητούς.
Η απόδοση στη γλώσσα μας μεταφέρει την παιγνιώδη διάθεση, τους υπαινιγμούς και την υφολογική διαφοροποίηση του ύφους ανά κεφάλαιο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας