Ήταν ο άνθρωπος εκείνος, τι άνθρωπος περίεργος. Και η τύχη του αυτή. Κάθε πρωί ξυπνούσε μικρό παιδί. Και κάθε βράδυ κοιμόταν γέρος άνθρωπος. Μέσα στην ημέρα πέρναγε τις ηλικίες. Μεγάλωνε, μεγάλωνε μέχρι τελικά να έρθει το βράδυ και να τον γεράσει. Και την επόμενη ημέρα ξανά από την αρχή. Το πρωί ήταν διαρκώς μια νεανική εξόρμηση. Η νύχτα μια εξαντλημένη διολίσθηση.
Και το σώμα ακολουθούσε την ηλικία. Σφριγηλό στο ξεκίνημά του και στη συνέχεια, σε μια διαδικασία που αψηφούσε το συνηθισμένο, μεγάλωνε, μεγάλωνε. Ψήλωνε, το σώμα δενόταν και γύρω στο μεσημέρι ήταν ήδη ένας άντρας κανονικός. Μέχρι νωρίς το απόγευμα ζούσε τη ζωή με όλους της τους χυμούς, με όλα της τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Και τότε ξεκίναγε η πτώση. Η πρώτη κούραση, τα πρώτα στραβά πατήματα και το σώμα σιγά σιγά έφτανε την κατηφόρα του. Τα μαλλιά του αραίωναν, άσπριζαν. Ρυτίδες αυλάκωναν απότομα το πρόσωπό του. Και εκείνος έγερνε, διαρκώς έγερνε σαν ο δείκτης του ρολογιού να πιέζει τη ράχη του.
Δεν υπήρχε ξάφνιασμα, ούτε καν ταραχή. Γνώριζε τη μοίρα του και τη βίωνε όπως και εμείς βιώνουμε τις ζωές μας. Ως κάτι που μας δόθηκε και δεν μπορούμε να ορίσουμε το πλαίσιο. Ως κάτι μέσα στα όρια του οποίου πρέπει να κινηθούμε. Με τον ίδιο τρόπο κανόνιζε και αυτός τις καθημερινές ασχολίες, τις υποχρεώσεις, τα ραντεβού του. Το πρωί έτρεχε στην παιδική χαρά να δει τους φίλους του. Και λίγες ώρες μετά ήταν ήδη αρκετά ώριμος για να τον ικανοποιεί η παρέα τους. Γύρω στο μεσημέρι έβγαινε ραντεβού με την κοπέλα εκείνη. Πάντοτε την ίδια ώρα, ώστε αυτή να μην υποπτευθεί κάτι. Κρατούσε τον χρόνο μέχρι το απόγευμα, ώστε να διευθετήσει τις εκκρεμότητές του. Τα ψώνια, τα μέιλ, τις διάφορες άλλες συναναστροφές. Και ύστερα προς το βραδάκι, όταν όλο το περιβάλλον μοιάζει κουρασμένο, εκείνος έπαιρνε τον δρόμο για το σπίτι.
Εξαντλημένος από τη ζωή εκείνης της μέρας, χορτασμένος από το θαύμα τού να βιώνεις τις στιγμές και τα πράγματα, ικανοποιημένος από την περιπέτεια του βίου, γύρναγε σπίτι. Και ενώ περπατά όπως κάθε βράδυ, τα βήματά του γίνονται όλο και πιο αργά. Το σώμα του διαφωνεί όλο και περισσότερο, σχεδόν αυτονομείται. Δεν λειτουργεί, δεν υπακούει. Να τον τώρα, άνθρωπος γέρος να ξεκλειδώνει την πόρτα. Να μπαίνει στο διαμέρισμα που άφησε πίσω του το πρωί. Τότε που έμοιαζε ακόμη τεράστιο και όλη η μέρα δική του και τώρα που μοιάζει με έναν μοναχικό, σιωπηλό τάφο. Θα ανοίξει την τηλεόραση, θα κάτσει για λίγο εκεί και θα προσπαθήσει να θυμηθεί. Μα είναι ήδη πολύ αργά. Με αργά βήματα, πιάνοντας τα αντικείμενα γύρω του, θα ακολουθήσει τη διαδρομή προς το κρεβάτι. Σαν να διασχίζει τον χρόνο προς την τελική του κατάληξη. Πόσο γρήγορα περνάνε όλα, πόσο γρήγορα περνάει η μέρα. Μπορεί να θυμηθεί την ώρα εκείνη που ήταν νέος και όλη η μέρα ήταν μπροστά του. Μα έχει πάει αργά -σήμερα καθυστέρησε- και είναι ήδη υπερήλικος. Το κρεβάτι είναι κοντά. Η ανάπαυση είναι κοντά. Υπάρχει χρόνος, υπάρχει χρόνος. Αδύναμο το σώμα βουλιάζει στα σκεπάσματα. Σαν ο ίδιος να βουλιάζει στην ηλικία. Γέρος άνθρωπος, συρρικνωμένος. Μικρός σαν μια ρυτίδα.
Αύριο πρέπει να ξυπνήσει νωρίς. Οι φίλοι του τον περιμένουν στις κούνιες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας