Είμαστε εμείς που επιστρέφουμε χωρίς ηλικία. Διαρκώς νέοι ακριβώς γιατί επιστρέφουμε. Οι περιφρονημένοι από τις χίλιες εκδοχές της σιωπής, με έναν σπόρο κραυγή στην τσέπη μας. Οι όμορφοι πέρα απ’ την όψη, ακριβώς γιατί η όψη μας προϋποθέτει το βλέμμα του άλλου.
Είμαστε το άτακτο βάδισμα που σταδιακά παίρνει σχήμα. Και γίνεται ρυθμός και φωνή και τραγούδι. Είμαστε αυτοί που περίσσεψαν των μεγάλων προσθέσεων, ένα υπόλοιπο που ποτέ δεν υπολείπεται, μια αφαίρεση πάντοτε μεγαλύτερη από τον αρχικό αριθμό. Είμαστε αυτοί που κατεβαίνουν, διαρκώς κατεβαίνουν. Γιατί το γνωρίζουμε. Ο ουρανός δεν κατοικεί ανέγγιχτος κάπου ψηλά. Εχει τη φωλιά του στα σπλάχνα. Μέσα από τις πέτρες και τα χώματα. Και πρέπει να σκάψεις για να τον βρεις. Να σκάψεις μέχρι τα έγκατα.
Είμαστε εμείς οι παραμελημένοι. Αυτοί που δεν έμειναν ποτέ μόνοι. Εκδοχές της ίδιας συνωμοσίας. Μιας συνωμοσία άρρητης, χωρίς λόγια ή σχέδιο. Μόνο με μια μυστική συμφωνία ανάμεσα σε αγνώστους. Ανάμεσα σε αυτούς που συναντιούνται μια νύχτα και ανταλλάσσουν συνωμοτικά βλέμματα, νεύματα που ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν να τα αποκωδικοποιήσουν. Ανάμεσα σε αυτούς που σιωπούνε ταυτόχρονα χωρίς εμφανή αφορμή.
Είμαστε η σπορά που έκαψε το μεγάλο χιόνι. Και το ελάχιστο μειδίαμα που βλασταίνει μέσα στους πάγους. Η καυτή ανάσα κόντρα στον κλιματιζόμενο εφιάλτη τους. Ο υδράργυρος που ζητά πίσω τον πυρετό του. Ο χάρτης των ξεχασμένων. Εδώ που κάθε διαδρομή είναι επιστροφή. Μια σπιθαμή επιστροφή κόντρα στο μεγάλο τους πουθενά.
Είμαστε αυτοί που έμειναν πίσω. Χωρίς να αναζητούν παρακάμψεις. Χωρίς να συντάσσονται στην οριοθετημένη γραμμή. Πόση ησυχία γύρω, πόσοι άνθρωποι που έφυγαν, γνωστοί που έγιναν άγνωστοι. Κάνει λίγο κρύο τώρα. Οι σόμπες έκλεισαν με κρατική παροχή. Αυτή η παγωνιά δεν ξορκίζεται με τη θέρμανση. Μόνο με πυρκαγιές.
Είμαστε εμείς που επιστρέφουμε. Με μόνη κατεύθυνση το στήθος μας. Και μόνη πυξίδα το ανάστημά μας. Η αρμονία του χάους και η μελωδία του θορύβου. Ολη η παύση που ράβεται κρυφά στη φόδρα της φλυαρίας. Οι χειρονομίες και τα σώματα μακριά από τις ατροφικές οθόνες. Το αίμα που κατοικεί στη φωνή. Ο χρόνος αυτός που έμεινε κρυμμένος μακριά απ’ τα ρολόγια. Και αρχίζει να χτυπά από μακριά δυναμώνοντας σαν κύμα που πλησιάζει και όλα θα τα σαρώσει.
Είμαστε οι μεγάλοι χλευασμένοι. Από ασύντακτες πένες που θα μας πουν τα «μη» και τα «πρέπει» μας. Που θα συμβουλεύσουν απειλώντας και θα απειλήσουν μασουλώντας την εύνοιά τους. Αγκαλιά με μια εξουσία που θυμίζει σκονισμένο σκρίνιο. Οι γκριμάτσες τους από κάρβουνο και οι νουθεσίες τους από στάχτη. Ο λόγος τους ένα ρέψιμο που φτερουγίζει ανεμικά πάνω απ’ τις καραφλές τους δημοκρατίες. Και η υπεροψία τους είναι η μονάδα μέτρησης της πτώσης τους.
Είμαστε αυτό που επιμένει. Μακριά από νίκες ή ήττες. Και ό,τι επιμένει γίνεται χρόνος. Παρελθόν και μέλλον μαζί. Κουβαλώντας τις φωνές των δικών μας προγόνων:
Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.
Εμείς ερωτευτήκαμε την ουσία τού είναι μας
και σ’ όλους μας τους έρωτες αυτήν αγαπούμε
Είμαστε οι μεγάλοι ενθουσιασμένοι και οι μεγάλοι αρνητές.
Κλείνουμε μέσα μας τον κόσμο όλο και δεν είμαστε τίποτα απ’ αυτόν
τον κόσμο.
Οι μέρες μας είναι μια πυρκαγιά και οι νύχτες μας ένα πέλαγο.
Γύρω μας αντηχεί το γέλιο των ανθρώπων.
♦ Ο τίτλος και οι τελικοί στίχοι είναι δανεισμένοι από ποίημα του Γιώργου Μακρή
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας