Το μποστάνι του μπαλκονιού

Εδώ και εβδομάδες είχα εξυφάνει το σχέδιο· να εξοικονομήσω χρήματα, για να γεμίσω με μποστανικά τα μπαλκόνια του σπιτιού μου.

Το ποσό θα μου φαινόταν αμελητέο σε άλλες εποχές, παρ' όλα αυτά σήμερα δυσκολεύτηκα να το συγκεντρώσω.

Και μόλις αβγατίσανε μερικά μπλάβα χαρτονομίσματα μέσα στον φάκελο που είχα για θησαυροφυλάκιο, ξεχύθηκα στην αγορά.

Πρώτη στάση, στο εργαστήριο με τα πήλινα· είχα σταμπάρει κάτι ωραίες χειροποίητες γλαστρούλες από μέρες, καθώς και δυο κοντά πιθάρια, σκέτο αριστούργημα. Θα πάρω μια δεκαριά, λέω στον τεχνίτη, κόψε μου κάτι, τα βρήκαμε εντέλει στην τιμή, μου 'κανε δώρο κι ένα ρηχό, πλατύ, πήλινο δοχείο για το περβάζι του παραθύρου, πλήρωσα κι έφυγα με τ’ αυτοκίνητο πολλά κιλά βαρύτερο.

Δεύτερη στάση, στο πολυκατάστημα για φυτόχωμα. Φόρτωσα κάμποσα τσουβάλια, τα βρήκα μισοτιμής σε προσφορά, κι έφυγα νιώθοντας ντροπή και ενοχές για την κατάντια του ανθρώπου που έφτασε στο σημείο να αγοράζει ακόμα και το χώμα από το σούπερ μάρκετ για να σπείρει τα φυτά του.

Τρίτη στάση, στο φυτώριο για φιντάνια και μερικές πλαστικές ζαρντινιέρες.

Θα την απέφευγα την πλαστικούρα σε άλλες συνθήκες και θα αγόραζα μονάχα πήλινο εξοπλισμό, αλλά τα εισοδήματά μου δεν σηκώνανε κουβέντα επί του θέματος.

Γύρισα σπίτι κι άρχισα το ξεφόρτωμα. Είχα προμηθευτεί εν τω μεταξύ και δυο τσουβάλια μυρωδάτη κοπριά απ’ το χωριό, που δίνει ζωή και δύναμη και παίρνουνε τ’ απάνω τους τα φιντανάκια μια ώρα αρχύτερα.

Απλωσα τις γλάστρες στο μπαλκόνι, ρύθμισα το χωροταξικό κι άρχισα να παλεύω με τα χώματα.

Μόλις τις παραγέμισα, ξεκίνησα το φύτεμα· ντοματιές και πιπεριές, αγγουριές και μαρούλια, σκόρδα, μαϊντανός και δυόσμος να εναλλάσσονται με βασιλικούς σγουρούς, βασιλικούς πλατύφυλλους (αθάνατους τους λέμε στην Κρήτη, καθότι τα κλαριά τους βγάζουν ρίζα και μεταφυτεύονται αν τ’ αφήσεις μερικές μέρες στο νερό) και καντιφέδες.

Θυμούμαι τους παλιούς, στα περβόλια στο χωριό, που φυτεύανε συχνά, ανάμεσα στα κηπευτικά, βασιλικούς και καντιφέδες· πέρα από την ομορφιά, σκέφτηκα, θα 'χανε κι άλλους λόγους, και τους μιμήθηκα κι εγώ.

Κάποιοι μ’ αποθαρρύνανε, ότι δεν πιάνουνε στη γλάστρα τα περβολικά κι έκαμα τζάμπα τον κόπο· κρίμα που δεν γευθήκανε ένα απ’ τα τριάντα ανόθευτα μαρούλια μου, που δοκιμαστικά φύτεψα τον χειμώνα στη βεράντα πριν επεκτείνω το εγχείρημα.

Κάποιοι άλλοι ανησυχήσανε, πως είχα ανάγκη επειγόντως από μια ενασχόληση, πλανταγμένος στη ρουτίνα της καθημερινότητας και καθ' οδόν ολοταχώς προς τη μέση ηλικία, και το 'ριξα στους ερασιτεχνισμούς και στα πειράματα.

Κάποιοι τρίτοι επιβραβεύσανε τη διατροφική μου συνείδηση, που αποφάσισα να μεγαλώσω αγνά κηπευτικά χωρίς λιπάσματα και χημικά, να 'χω να τρώγω εγώ κι η οικογένεια.

Ελάχιστοι, ωστόσο, το πιάσανε το νόημα σε όλο του το εύρος· όσο σωστά και να 'τανε τα παραπάνω, η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου για επαφή με τη γη και το χώμα, η ενστικτώδης κλίση για φύτεμα και καλλιέργεια υπήρξαν το πρώτιστο κίνητρο.

Ανάγκη και ένστικτο καταπιεσμένα με βία μέσα στο αστικό περιβάλλον και εξοβελισμένα για καιρό από τον σύγχρονο τρόπο ζωής στη σφαίρα του γραφικού και του αναχρονιστικού.

Σε κάμποσες ευρωπαϊκές πόλεις, δειλά δειλά και στην ημεδαπή, δήμοι μεγάλων αστικών κέντρων παραχωρούνε έκταση στους κατοίκους για να καλλιεργήσουνε κηπευτικά και καλλωπιστικά φυτά. Να φτιάξουν, δηλαδή, το μποστανάκι τους.

Αθρόα η συμμετοχή, τεράστια η ζήτηση, ατελείωτες οι λίστες αναμονής. Ηδη από καιρό έχουν αναπτυχθεί και οι λεγόμενες πράσινες ταράτσες σε κατοικίες και δημόσια κτίσματα, με το φαινόμενο να επεκτείνεται ραγδαία.

Μάλλον αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε το μέγεθος της ψυχολογικής αναπηρίας μας, σαν αποξενωθούμε εντελώς από την επαφή με τη γη κι από την καλλιέργειά της.

Κι ίσως δεν είναι μακριά η εποχή που θα χαρίζουμε το βασίλειό μας για ένα περβολάκι.