Γυρίζεις τον «Καζαντζίδη» μόνο εάν έχεις έναν «Καζαντζίδη»

Θυμάμαι πάντα -και λέω σε κάθε περίπτωση- μια φράση που έλεγαν οι παλιοί θεατρίνοι, οι θεατρίνοι είτε των μπουλουκιών, είτε των μεγάλων θεάτρων της Αθήνας: «Αν έχεις έναν “Αμλετ” ανεβάζεις τον “Αμλετ”, αλλά αν δεν έχεις έναν “Αμλετ” δεν ανεβάζεις τον “Αμλετ”». Εννοούσαν βέβαια πως, αν θέλεις να ανεβάσεις ένα έργο με έναν πολύ βασικό πρώτον ρόλο αλλά δεν έχεις κάποιον ηθοποιό, που να ταιριάζει γάντι στον ρόλο, δεν ανεβάζεις το έργο. Αυτά τα έλεγαν βέβαια οι παλιοί σοφοί άνθρωποι του θεάτρου γιατί ως γνωστόν σήμερα όποιος θέλει ανεβάζει ό,τι θέλει με όποιον θέλει και όπως θέλει.

Το θυμήθηκα για άλλη μια φορά με αφορμή την επίσκεψή μου -ευτυχή απ’ όλες τις απόψεις όσον αφορά εμένα τουλάχιστον- στα γυρίσματα της ταινίας «Στέλιος Καζαντζίδης - Υπάρχω» και κυρίως όταν ρώτησα τον σκηνοθέτη της ταινίας, Γιώργο Τσεμπερόπουλο, πώς και αποφάσισε να δεχτεί να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία. Πριν συνεχίσω, να ξεκαθαρίσω πως θεωρώ τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο όχι απλώς έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του νέου ελληνικού κινηματογράφου, αλλά κι έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου γενικώς. Στο ενεργητικό του έχει λίγες ταινίες με σπουδαία όμως αποτελέσματα, συνεπώς μπράβο στον παραγωγό, τον Διονύση Σαμιώτη που απευθύνθηκε σε αυτόν.

Τον Τσεμπερόπουλο τον συνάντησα στα γυρίσματα ενώ πνιγόταν πηγαίνοντας πάνω κάτω. Τον ρώτησα λοιπόν στα πεταχτά χωρίς να είμαι σίγουρος ότι ακούει την ερώτησή μου: «Πώς και δέχθηκες να σκηνοθετήσεις αυτή την ταινία;». Μου απάντησε ενώ κοιτούσε συνεχώς αλλού, μελετούσε τα πλάνα που είχαν γυριστεί στο μόνιτορ, έδινε οδηγίες σε τεχνικούς και ηθοποιούς και έριχνε κάποιες κλεφτές ματιές στο σενάριο -ούτε μια στιγμή δεν με κοίταξε ενώ μου απαντούσε...

«Οταν με πήραν και μου είπαν για μια ταινία για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, ρώτησα καταρχάς αν υπάρχει σενάριο. Μου είπαν “ναι” και δώσαμε ραντεβού για την επομένη ώστε να πάω να ρίξω μια ματιά. Πήγα, είδαμε το σενάριο και ήταν οπωσδήποτε κάτι που είχε ένα ενδιαφέρον. Κόψαμε κάτι, ράψαμε, γιατί κάποια κομμάτια μ’ άρεσαν, άλλα λιγότερο, όμως δεν είχα ουσιαστικά προβλήματα μ’ αυτό όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί σε ανάλογες περιπτώσεις. Και τότε ήταν που είπα τη φράση που σκοτώνει: “Ναι, αλλά Καζαντζίδη έχετε;”. Κι αρχίσαμε να ψάχνουμε όλες τις πιθανές και απίθανες λύσεις. Είδαμε γνωστούς και αγνώστους-ενώ βέβαια οι περισσότεροι πια χρησιμοποιούν δυστυχώς τους ίδιους και τους ίδιους ηθοποιούς και μπορεί να δεις τον ίδιο ηθοποιό σε τρεις διαφορετικούς ρόλους από το μεσημέρι ώς το βράδυ στην ελληνική τηλεόραση. Οπότε σίγουρα δεν μπορεί μια τέτοια περίπτωση να ερμηνεύσει κάποιον σαν τον Καζαντζίδη.

Τότε λοιπόν αυτό το... “βρoμόπαιδο” [σ.σ. το λέει αστειευόμενος, δείχνοντας τον υπεύθυνο του κάστινγκ της ταινίας που είναι και ο καλύτερος υπεύθυνος κάστινγκ στην Ελλάδα για ελληνικές ή ξένες ταινίες που γυρίζονται εδώ], ο Μάκης Γαζής, μου λέει “να προτείνω κι εγώ κάποιον;”. Και μας προτείνει τον Χρήστο Μάστορα.

Ούτε είχε πάει το μυαλό μου προς τα εκεί, ούτε την καριέρα του είχα παρακολουθήσει έως τώρα για να έχω σωστή άποψη γι’ αυτόν. Ωστόσο τον γνώρισα, τον κοίταξα στα μάτια, μίλησα μαζί του ακόμα και για θέματα άσχετα και είδα μπροστά μου έναν άνδρα με ευαισθησία καλλιτέχνη, έναν άνθρωπο με καθαρό πρόσωπο που θα μπορούσε να αποδώσει τη γιγάντια αυτή προσωπικότητα. Τις επόμενες μέρες στο γραφείο του μάνατζέρ του, του Γιάννη Κουτράκη, ανάμεσα σε πολύ κόσμο τον κοιτούσα και έπιανε το βλέμμα μου το βλέμμα του από τις πιο περίεργες γωνίες. Ημουν πλέον πεισμένος πως ναι αυτός είναι ο Καζαντζίδης μας. Και τότε είπα “παιδιά, αρπάχτε τον και στείλτε τον στη Νέα Υόρκη στο Actors Studio για τρεις μήνες για να μάθει να παίζει”, μιας και ηθοποιός δεν ήταν. Ο χρόνος όμως είχε ήδη περάσει και αυτά παραήταν πολυτέλειες. Βρέθηκε εναλλακτική λύση να κάνει κάποια σεμινάρια με τον σωστό άνθρωπο και μετά να αρχίσουμε τις πρόβες... Και να που τώρα είμαστε στα γυρίσματα. Αν δεν έβρισκα “Καζαντζίδη”, δεν θα γύριζα τον “Καζαντζίδη, γιατί πριν απ’ όλα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως κι εγώ είμαι θαυμαστής του Καζαντζίδη»...

Εγώ πιστεύω βέβαια πως όταν έχεις ως ηθοποιός στο σινεμά έναν σκηνοθέτη σαν τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο τι να το κάνεις το Actors Studio. Εχεις ήδη τον σωστό δάσκαλο ηθοποιών ακριβώς δίπλα σου, και όπως είπε και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ «Οταν ο σκηνοθέτης μου σε μια ταινία ήταν καλός, ήμουν και εγώ καλή, όταν ο σκηνοθέτης δεν ήταν καλός, ούτε κι εγώ ήμουν καλή»...

Κατά την υπόλοιπη διάρκεια των γυρισμάτων που παραβρέθηκα δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους συντελεστές που να μη μου πει τα καλύτερα, όχι μόνο για τις ερμηνευτικές δυνατότητες, αλλά και για τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του Χρήστου Μάστορα στα γυρίσματα. Κι από όλα που άκουσα πρέπει να ξεχωρίσω την τόσο ταλαντούχα αλλά και τόσο αυστηρή Μαρία Κοντοδήμα, που έχει κάνει τα κοστούμια της ταινίας, που μου είπε πόσο κουράστηκε για να τους ντύσει σωστά όλους στην ταινία, αλλά και πόσο ιδιαίτερη εντύπωση της έκανε ο Χρήστος Μάστορας με την παρουσία του και τη συμπεριφορά του, με την ευγένεια και την αγωγή του.

Εκεί όμως που πραγματικά συγκινήθηκα ήταν όταν πήρα τηλέφωνο τον Χρήστο Νικολόπουλο, αυτόν τον ογκόλιθο του λαϊκού τραγουδιού, τον αυθεντικά μεγάλο, τελευταίο λαϊκό συνθέτη της χώρας -όχι ότι δεν υπάρχουν και άλλοι καλοί συνθέτες, αλλά αυτός είναι αυθεντικά λαϊκός συνθέτης μιας και γεννήθηκε, μεγάλωσε, ανδρώθηκε δίπλα στην καρέκλα του Καζαντζίδη. Ο Νικολόπουλος λοιπόν μου μίλησε για την επίσκεψή του στα γυρίσματα: «Συγκινήθηκα πάρα πολύ γιατί δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα έφτανε μια μέρα που θα γυριζόταν μια τόσο μεγάλη κι ωραία κινηματογραφική παραγωγή και ότι θα είχε κι έναν μικρό ρόλο για κάποιον που θα υποδυόταν εμένα, νέο» -εννοείται πως τον διέκοψα λέγοντάς του πως θα του άξιζε μια ολόκληρη ταινία φτιαγμένη μόνο γι’ αυτόν, αλλά ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι, εκτός από ταλαντούχος, τόσο σεμνός και αξιοπρεπής που δεν καταλαβαίνει από τέτοια. «Συγκινήθηκα», πρόσθεσε, «γιατί ο μικρός [σ.σ. Περικλής Σιούτας] που με ερμηνεύει σε μικρή ηλικία, μου μοιάζει κιόλας. Κι όχι μόνο στη φάτσα. Μου θύμιζε τόσα πολλά ο τρόπος του παιξίματός του! Οπως μου θύμισε πάρα πολλά και συγκινήθηκα ο τρόπος που κοιτούσε ο Χρήστος Μάστορας ως Στέλιος Καζαντζίδης τον μικρό “Χρήστο Νικολόπουλο”: ήταν όπως συνήθιζε ο Καζαντζίδης να με κοιτάει και όπως συνήθιζαν τότε να κοιτάνε στο πάλκο, με αγάπη και προστασία, οι μεγαλύτεροι τους μικρότερους. Ακουσα τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών, ο Μάστορας τα καταφέρνει θαυμάσια και δεν είναι και εύκολο αυτό, αλλά φαίνεται πως είναι πολύ προκομμένο και μελετηρό παιδί. Επίσης φαίνεται πως είναι εξαιρετικός μουσικός με πολύ ευέλικτη και σωστή φωνή, αλλιώς δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει τόσο εύκολα και σωστά τραγούδια σαν του Καζαντζίδη. Εξαιρετικός ως μουσικός πρέπει να είναι και ο Σιούτας που παίζει κανονικά ακορντεόν και πιάνο. Ηταν και εξαιρετικό το μακιγιάζ που του είχαν κάνει.. Και να πω πως είναι εξαιρετική και η ηθοποιός που παίζει τη Μαρινέλλα (σ.σ. Ασημένια Βουλιώτη)».

Η ταινία «Στέλιος Καζαντζίδης - Υπάρχω» ήταν, απ’ ό,τι έμαθα, ένα από τα όνειρα ζωής, του μέχρι πρόσφατα προέδρου της ΑΕΚ, Δημήτρη Μελισσανίδη. Ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε για να ξεκινήσει η ταινία που τελικά φαίνεται πως θα φτάσει τα 3 εκατ. ευρώ και θα έχει επίσης την τιμή να διαθέτει στους τίτλους της -και στα προσόντα της βεβαίως- ανάμεσα στους παραγωγούς της, το μυθικό σήμα της Finos Film, αλλά και την Cosmote. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι ο παραγωγός της ταινίας, ο Διονύσης Σαμιώτης, προέρχεται από μια σπουδαία -με συνεχή παρουσία στο ελληνικό σινεμά- οικογένεια από το ’60 μέχρι σήμερα, ενώ ο ίδιος, με τη δουλειά που κάνει τα τελευταία χρόνια πάνω στο ελληνικό σινεμά μοιάζει να είναι ο μόνος που όχι μόνο το βοηθάει να ξαναζήσει, αλλά ακουμπά πάνω στην παράδοση του Φίνου, η οποία άδικα έχει διακοπεί. Πολύτιμοι βοηθοί δίπλα στους συντελεστές στέκονται η χήρα του Καζαντζίδη, Βάσω, ο αδελφός του, ο Στάθης, και ο αδελφικός του φίλος μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Νίκος Τζανιδάκης.

Εκτός από τον Γιώργο Τσεμπερόπουλο που σκηνοθετεί, το σενάριο έχει γράψει η Κατερίνα Μπέη, διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Γιάννης Δρακουλαράκος, το κοστούμια είναι, όπως είπαμε, της Μαρίας Κοντοδήμα, τα σκηνικά έχει κάνει ο Αντώνης Δαγκλίδης, το μακιγιάζ η Κατερίνα Βαρθαλίτου και τα μαλλιά ο Χρόνης Τζίμος. Οσο για τη μουσική, πέρα από τις εκπληκτικές διασκευές των τραγουδιών του Καζαντζίδη, όλη τη μουσική της ταινίας, καθώς και ένα καινούργιο τραγούδι υπογράφει ο Μίνως Μάτσας, ταλαντούχος μουσικός αλλά και γιος του Μάκη Μάτσα με τον οποίον σε τόσες κόντρες βρέθηκε εν ζωή ο Στέλιος Καζαντζίδης! Η ζωή είναι φοβερός... σεναριογράφος! Οπως καταλαβαίνετε τα ταλέντα είναι άφθονα και σε πρώτη γραμμή και το ίδιο συμβαίνει και με όσους ερμηνεύουν τους ρόλους.

Εκτός από τον Χρήστο Μάστορα, που παίζει τον Στέλιο Καζαντζίδη, την Καίτη Γκρέυ παίζει η Κλέλια Ρένεση, τη μαμά Γεσθημανή η Αγορίτσα Οικονόμου, τον Μάκη Μάτσα ο Γιώργος Καραμίχος, τον Τάκη Λαμπρόπουλο ο Νίκος Ψαρράς, τον Πυθαγόρα ο Γιώργος Γάλλος, τον Κατελάνο ο Ηλίας Βαλάσης, τον Μανώλη Χιώτη ο Διαμαντής Καραναστάσης, τον Γιώργο Λιάνη ο Δημήτρης Καπουράνης, τον Μίμη Παπαϊωάννου ο Γιάννης Εγγλέζος κ.λπ. κ.λπ...

Εχω τόσα πολλά να γράψω που νομίζω ότι θα επανέλθω γιατί κάποια στιγμή πρέπει να βάλω μια τελεία. Πρέπει όμως να πω ότι τα γυρίσματα που είδα, ειδικά στο Τρένο στο Ρουφ, είχαν τέτοια ατμόσφαιρα και δύναμη που στοιχηματίζω πως αυτή η ταινία (που θα βγει στα σινεμά στις 19 Δεκεμβρίου) θα είναι μια τεράστια εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Τολμώ επίσης να προβλέψω μετά απ’ όσα είδα στα γυρίσματα πως για τον Χρήστο Μάστορα ο ρόλος του Καζαντζίδη θα είναι ό,τι ήταν το 1950 για τον Ορέστη Μακρή ο ρόλος του «Μεθύστακα» στην ομώνυμη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα. Θα επανέλθω δριμύτερος...