Μπροστινός

Οταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας ορίζει έναν πρώην αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου ως «μπροστινό» του ή, πιο σωστά, ως πρόεδρο του κόμματός του, ώστε αυτό να μπορέσει να συμμετάσχει στις επικείμενες εκλογές, τότε έχουμε ένα γεγονός που μας βυθίζει σε περισυλλογή...

...κατ’ αρχάς για το δημοκρατικό ήθος του ανωτάτου δικαστικού, που υψώνει την αιγίδα του κύρους του για να καλύψει ένα ορφανό του Αδόλφου, έναν άνθρωπο που έχει χτυπημένη με τατουάζ τη σβάστικα στο μπράτσο του, ένα απόβρασμα που έβγαλε τη στολή αγγαρείας του φαιοχίτωνα για να φορέσει το κοστούμι του πολιτικού.

...και δεύτερον, για την απήχηση που έχει αυτό το πολιτικό εξάμβλωμα στην κοινωνία. Δυστυχώς δεν λείπουν οι πολίτες, και μάλιστα οι νέοι άνθρωποι, που υποστηρίζουν το μουσαντέ «αντισυστημικό» κόμμα του ναζιστή και του υποχειρίου του. Μια νέα Χρυσή Αυγή πάει να γεννηθεί, ένα καινούριο αυγό του φιδιού, στο εκκολαπτήριο της τύφλωσης, της αμάθειας, του φόβου και της σκατοψυχιάς, που διακρίνει ένα σημαντικό μέρος των συμπολιτών μας, όσο απαίσιο κι αν ακούγεται αυτό. Και σίγουρα ο ναζισμός δεν καταπολεμάται με στρεβλές και αμφιλεγόμενες θεσμικές απαγορεύσεις, αλλά μόνο με την εξάλειψη των αιτίων που τον γεννούν.

Οπότε, τι κάνουμε; Τι άλλο, από το να διατηρούμε την εμπιστοσύνη μας στην πολιτική ευθυκρισία των Ελλήνων, όσο αφελής κι αν φαίνεται αυτή η στάση μας. Να συζητάμε, να δημοσιεύουμε, να ρίχνουμε φως, μπας και διαλυθεί αυτό το καινούργιο μαύρο σύννεφο, μόνο αυτό μπορούμε να κάνουμε – και να λέμε πέντε κουβέντες για τη λέξη των ημερών.

Ο μπροστινός, λοιπόν! Μια παραστατική λέξη, ένα επίθετο δίκην ουσιαστικού, που στην αργκό σημαίνει εκείνον που μιλά εξ ονόματος άλλου, τον αντ’ αυτού, τον αντιπρόσωπο, εκείνον που είτε κάνει τον καμπόσο με τα λεφτά και το κύρος κάποιου άλλου είτε είναι το υποχείριο κάποιου ισχυρού, ο οποίος δεν επιθυμεί, ή δεν δύναται να είναι ο ίδιος στο προσκήνιο και εμφανίζει τον «μπροστινό» του, τον ανιχνευτή του, τον πρόσκοπό του, τον εντολοδόχο του, ως αυτόν που θα συγκεντρώσει την προσοχή ή ακόμα και τη μομφή της κοινωνίας, ώστε να παραμείνει ο ιθύνων νους στο απυρόβλητο. Το Μείζον Ελληνικό Λεξικό ορίζει κυριολεκτικά τον μπροστινό ως τον πρόσθιο, αυτόν που βρίσκεται μπροστά από κάτι άλλο, τον προπορευόμενο.

Η έννοια του μπροστινού είναι όμορη με εκείνη του «αυτοφωράκια». Αυτός είναι ένας άνθρωπος που αμείβεται από τους ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων για να μην κάνει απολύτως τίποτα. Απλώς κάθεται και περιμένει να τον συλλάβουν με τη διαδικασία του αυτοφώρου – εξ ου και «αυτοφωράκιας». Επισήμως, ο τίτλος του είναι «αγορανομικός υπεύθυνος» της επιχείρησης, και αυτόν θα αναζητήσουν οι αστυνομικοί όταν πραγματοποιούν έλεγχο και προχωρούν σε συλλήψεις για αγορανομικές παραβάσεις, ή για διατάραξη της κοινής ησυχίας. Ετσι τη γλιτώνει ο ιδιοκτήτης του καταστήματος – αντ’ αυτού, ο αυτοφωράκιας είναι που θα καθίσει στο σκαμνί.

Αυτός είναι κάπως σαν τον «αχυράνθρωπο», το σκιάχτρο, το ανδρείκελο, που δανειστήκαμε από τα γαλλικά (homme de paille), αυτός που προβάλλεται ως πρωταγωνιστής ενεργειών, αλλά στην πραγματικότητα ενεργεί εξ ονόματος άλλων που κρύβονται πίσω του. Κι εντάξει, να γίνει μπροστινός ένας αναγκεμένος άνθρωπος, που είναι πρόθυμος να περάσει μια νύχτα στο κρατητήριο για το μεροκάματο, αλλά να το κάνει ένας αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου;...

Φλωράς: Για πες μας, τι συνέβη;

Πολυχρονοπούλου: Ορίστε; Κι εγώ δεν πρόσεξα, κύριε καθηγητά! Εκείνη την ώρα πρόσεχα την Ξανθοπούλου που μιλούσε με τη Γιαδικιάρογλου. Ετσι, κορίτσια;

Γιαδικιάρογλου - Ξανθοπούλου: Μας πρόσεχε, ναι, αυτό.

Φλωράς: Ούτε κι εσύ πρόσεξες, Λαζάρου;

Λαζάρου: Ούτε κι εγώ, κύριε καθηγητά. Εγώ, εγώ πρόσεχα την Πολυχρονοπού-λου που πρόσεχε την Ξανθοπούλου που μίλαγε με τη Γιαδικιάρογλου.

«Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο»