Δεν είναι κάτι νέο. Συγκεκριμένα, είναι παμπάλαιο. Το λεγόμενο «χάσμα γενεών» μετράει από τον καιρό του Ομήρου. Δεκάδες τα παραδείγματα, και στην Οδύσσεια, αλλά κυρίως στην Ιλιάδα: Θα ξεχάσω εγώ όταν Αχιλλέας και Αγαμέμνονας καβγάδιζαν (δεν κάνανε κι άλλη δουλειά!) και γυρίζει μπαφιασμένος ο γεροντότερος (και σοφότερος κατά τον Ομηρο) βασιλιάς Νέστορας και τους βάζει στη θέση τους, λέγοντάς τους ότι στην εποχή του υπήρχαν παλικάρια και ηγέτες που δεν ξαναβγήκαν ποτέ όμοιοί τους σε τόλμη και νιονιό; Κοινώς, τους υποβάθμισε με πλάγιο τρόπο, γιατί πολύ τον είχανε ζαλίσει με το ποιος απ’ τους δυο είν’ ο καλύτερος, ο πιο αρχηγός, ο πιο ικανός...
Βέβαια, αν δεν τσακωθείς στη νιότη σου για το πόσο καλύτερος, ικανότερος, δυνατότερος είσαι, πότε θα τσακωθείς; Στα προπεθαμένα σου; Δεν ρίχνω άδικο στον Νέστορα, αλλά είχαν και οι άλλοι δυο τα δίκια τους. Κάτι παρόμοιο συνέβη και μερικούς αιώνες μετά, όταν διαβάζουμε στον Πλούταρχο (και συγκεκριμένα στον βίο του Λυκούργου, του νομοθέτη της Σπάρτης) πως στο πλαίσιο μιας θρησκευτικής γιορτής οι νέοι Σπαρτιάτες υπόσχονταν πως θα γίνουν καλύτεροι σε όλα από τους ενηλίκους. Εκεί, βέβαια, στην αρχαία Σπάρτη δεν ήταν πως οι νέοι ήταν οι επαναστάτες - ούτε κιχ να κάνουν καλά καλά δεν μπορούσαν, αν δεν τους έδιναν την άδεια οι μεγαλύτεροι.
Τα δύο παραπάνω παραδείγματα είναι ενδεικτικά του «συναμφότερου» (που θα έλεγε και ο Κ. Ζουράρις) της χώρας: Από τη μια οι νέοι να σκύβουν το κεφάλι και να κάνουν ό,τι τους πουν οι μεγαλύτεροι, έστω και για να γίνουν καλύτεροί τους. Και από την άλλη, να μην ακούν κανέναν και να παίρνουν σβάρνα και εξουσίες και στερεότυπα και στεγανά και βαστάτε Πέρσες τ’ άλογα!
Ετσι είν’ η νιότη;... Ωραία λέξη - χάλια ερώτηση. Νιότη - νεότης: γένους θηλυκού, μόνο στον ενικό! Μία την έχουμε, πανάθεμά τηνε, και όλο πίσω της τρέχουμε να την κατακτήσουμε. Αλλά τι σημαίνει «έτσι είν’ η νιότη»; Οτι έχει το ακαταλόγιστο; Οτι δεν αξίζει να την παίρνουμε στα σοβαρά; Αυτό το «έτσι είναι» δεν είναι πάντα το ίδιο. Αλλοτε είναι έτσι, άλλοτε αλλιώς κι άλλοτε ούτε και η ίδια ξέρει τι ακριβώς χαμπέρι χαμπαρίζει.
Πριν από μια βδομάδα ακριβώς βρέθηκα στη συναυλία που έκαναν οι σπουδαστές και οι σπουδάστριες που ήταν στην κατάληψη του Τσίλερ. Χιλιάδες μπροστά από το Εθνικό, ενώ επί σκηνής τα συγκροτήματα (με νεανικό, σύγχρονο ήχο, κυρίως ραπ) εναλλάσσονταν συνεχώς. Παρακολουθώ (προσωπικά και δημοσιογραφικά) τις κινήσεις των παιδιών των καταλήψεων αυτών από την πρώτη στιγμή, πριν από περίπου τρεις μήνες, που ξεκίνησαν. Προχθές στη συναυλία κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα που φάνηκε να ισχύει ήδη από πολύ νωρίς: τα παιδιά αυτά έδωσαν ένα νέο παράδειγμα. Ενα νέο παράδειγμα σε πολλαπλά επίπεδα.
Καμία σχέση δεν είχαν οι καταλήψεις σε δραματικές σχολές και θέατρα με όσα «γνωρίζαμε» έως τώρα όσον αφορά τις καταλήψεις: καθημερινά γίνονταν συνελεύσεις, φρόντιζαν τους χώρους ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή φθορά, περνούσαν σε εξαιρετικά ευφάνταστες δράσεις, ανοιχτές προς το κοινό, με τρόπο εντελώς πρωτότυπο τις περισσότερες φορές - γεγονός που λειτουργούσε πλήρως συν-κινησιακά. Ωστόσο, η θεμελιώδης διαφοροποίηση από το παρελθόν έγινε ξεκάθαρη στα μάτια μου σε αυτή τη συναυλία: Γύρω μου δεν έβλεπα μόνο νέα παιδιά, φοιτητές και σπουδαστές, να στηρίζουν τα (εντελώς δίκαια) αιτήματά τους. Γύρω μου έβλεπα πολιτικοποιημένους νέους.
Ηταν ξεκάθαρο. Το έβλεπες στα μάτια τους. Το έβλεπες στο περπάτημά τους, στις κινήσεις, ακόμα και στα ρούχα τους. Και φυσικά στα λόγια τους. Τα παιδιά αυτά, που δεν γνώριζαν ίσως τι θα πει «συλλογικότητα», πόσο μάλλον «συνδικαλισμός» ή «συντονισμένες δράσεις», πριν. Ομως δύο μήνες καταλήψεων και υπέροχων κινητοποιήσεων (μαζί με άλλα σωματεία, συλλόγους κ.λπ.) τα έκαναν να πολιτικοποιηθούν βαθιά και ουσιαστικά.
Μπροστά μου ήταν ένα πανέμορφο αγόρι, ή μάλλον ένα άφυλο πλάσμα, με ιδιαίτερα και προσεγμένα ρούχα. Τα χρόνια του πατέρα μου θα δεχόταν επιθέσεις από παντού. Εκεί, όμως, κανείς δεν του έδινε σημασία - ήταν ένα πλάσμα μέσα στο σύνολο. Αυτό (και από τη δική του πλευρά και από όλων των άλλων) είναι βαθιά πολιτική πράξη.
Μία ακριβώς ημέρα πριν, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και την παράσταση «Πεταλούδες στο στομάχι» του Κωνσταντίνου Ρήγου, ένας θεατής (μιας κάποιας ηλικίας) άρχισε να φωνάζει χυδαίους χαρακτηρισμούς προς τους ηθοποιούς. Φυσικά η διοίκηση του θεάτρου αντέδρασε άμεσα και ο συγκεκριμένος κύριος ζήτησε «συγγνώμη» (#ε_και;)... Οχι, δεν μιλάμε καν για «χάσμα γενεών». Μιλάμε για νέα παιδιά, πανέμορφα και πολύχρωμα, που είναι μεν νέα αλλά είναι βαθιά πολιτικοποιημένα, άρα και εξαιρετικά επικίνδυνα για τον κάθε κύριο που γκαρίζει σαν κάφρος μέσα στα θέατρα ή/και ψηφίζει παρόμοιους με αυτόν αλήτες.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας