Επικυρώθηκε η ποινή χωρίς ελαφρυντικά

Ενοχος, όπως πρωτόδικα, με την ίδια ακριβώς ποινή κάθειρξης και μόνο για το κακούργημα της κατάχρησης 11χρονης σε ασέλγεια κρίθηκε ο 41χρονος προπονητής ιστιοπλοΐας Τ.Α. από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, το οποίο τον αθώωσε για την κατηγορία του βιασμού κατ’ εξακολούθηση της ανήλικης τότε μαθήτριάς του Αμαλίας Προβελεγγίου.

Η απόφαση ήταν ομόφωνη όσον αφορά το κακούργημα της ασέλγειας, γι’ αυτό και καταδικάστηκε ξανά, όπως στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο, σε 13 χρόνια κάθειρξη. Εκεί που ανέκυψαν διαφορετικές απόψεις ήταν αναφορικά με το αδίκημα του βιασμού: η απόφαση πάρθηκε με πλειοψηφία 6-1, αφού μειοψήφησε η πρόεδρος Σοφία Λιγνού, η οποία αναγνώρισε πως σε μία από τις καταγγελλόμενες περιπτώσεις που είχε περιγράψει το θύμα πληρούνται οι προϋποθέσεις για να στοιχειοθετηθεί το βαρύτατο αδίκημα.

Ετσι έκλεισε η αυλαία για την πρώτη δικαστική απόφαση σχετικά με καταγγελία στο πλαίσιο του κινήματος MeToo και για τον πρώτο κατηγορούμενο που συνελήφθη, προφυλακίστηκε και καταδικάστηκε. Ο ίδιος, ισχυριζόμενος μέχρι τέλους πως είχε σχέση με την Αμαλία, καταδικάστηκε τελικά μόνο για όσα ομολόγησε και οδηγήθηκε στη φυλακή για να εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής του. Ομόφωνα οι δικαστές απέρριψαν και όλα τα ελαφρυντικά που ζήτησε ο κατηγορούμενος, δηλαδή της καλής συμπεριφοράς μετά την πράξη, της ειλικρινούς μετάνοιας και του πρότερου σύννομου βίου. «Πρόκειται για μακροχρόνια περίπτωση γενετήσιων πράξεων με ανήλικο» τόνισε χαρακτηριστικά η πρόεδρος. «Ο κατηγορούμενος δεν μετάνιωσε. Ελεγε ότι μετάνιωσε αλλά μετά έβαλε ένα «αλλά…», δηλαδή δικαιολόγησε τον εαυτό του».

Το σκεπτικό και οι διαφωνίες

Η κατηγορία του βιασμού κατ’ εξακολούθηση ήταν το κύριο ζήτημα που εξετάστηκε από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο. Η απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου ήταν μεν αθωωτική για το συγκεκριμένο κακούργημα, όμως η εισαγγελέας Εφετών Ιωάννα Τσάλη είχε ασκήσει έφεση, με το σκεπτικό πως για να στοιχειοθετηθεί βιασμός δεν απαιτείται το θύμα να αντιστάθηκε ενεργά, αρκεί η πράξη να έγινε παρά την αντίθετη βούλησή του. Ειδικά για τη μαρτυρία της Αμαλίας, η οποία κατέθεσε και στα δύο δικαστήρια κεκλεισμένων των θυρών, αναγνώριζε πως «λειτουργούσε σε καθεστώς ψυχολογικής πίεσης, φόβου, σύγχυσης και άγχους. Δεν μπορούσε να του ασκήσει αντίσταση». Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο εισαγγελέας Γ. Κατζίδης σε προηγούμενη συνεδρίαση, ο οποίος εισηγούμενος την ενοχή του προπονητή για όλες τις κατηγορίες αναγνώριζε και τη θέση εξουσίας που κατείχε ο Τ.Α. ως καθηγητής της ανήλικης, όπως και τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με την οποίες η παθούσα περιέγραψε στο δικαστήριο τους βιασμούς της.

Η ίδια η πρόεδρος χθες, εξηγώντας το σκεπτικό της τελικής απόφασης τακτικών και λαϊκών δικαστών, εξέφρασε το δίλημμα: Ποιον να πιστέψουν; «Η πράξη του βιασμού μάς απασχόλησε ιδιαίτερα. Είναι πράξεις που δεν γίνονται ποτέ δημόσια, αλλά κρυφά. Πώς θα βγάλουμε απόφαση για μία πράξη για την οποία δεν έχουμε μάρτυρες; Είναι ο λόγος του ενός εναντίον του άλλου. Δεν έχουμε ιατροδικαστικές και ψυχιατρικές εκτιμήσεις: έχουμε έναν κατηγορούμενο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή μάς λέει τα ίδια πράγματα, και έχουμε την παθούσα που μας λέει την αλήθεια της, αλλά κατά τη διάρκεια των καταθέσεών της μπερδεύεται όσον αφορά τον τόπο και τον χρόνο. Σημαίνει αυτό ότι δεν γίνονταν συνευρέσεις; Οχι, αλλά γίνονταν με συναίνεση; Ο κατηγορούμενος έλεγε μετά τα περιστατικά στην Αμαλία “μην το πεις”, αλλά υπήρχε βία; Αυτό εξετάζουμε» σημείωσε η πρόεδρος.

Η άποψη της προέδρου, που μειοψήφησε, ήταν πως βιασμός τελέστηκε μία φορά τον Νοέμβριο του 2013. «Εκεί έγινε ο βιασμός και τη χαστούκισε. Και αυτό κινητοποίησε την Αμαλία να μιλήσει στους γονείς της».