Πιστά αγωνίζομαι για ομορφότερους καιρούς (8 Ιουνίου)

Εμφανής η σωματική βία για να φτιαχτεί αυτό το ημερολόγιο.

Για μένα, δοκιμασία δύναμης και αντίστασης.

Κάποιες φορές, η κόπωση ακατέργαστη.

Αλλά μια ανάγκη χωρίς εξωτερική υποχρέωση.

Και μια τάση να καταγράψω, να επισημάνω σε πραγματικό χρόνο ό,τι συμβαίνει και ό,τι είναι αισθητό.

Αυτό που θέλω ακόμη απ’ αυτόν τον καιρό είναι μια ηρεμία χωρίς ζαλάδες στο κεφάλι, και το πόδι της παράκαιρης Ρώμης γιατρεμένο.

Σταθερό αριστερό πόδι με πληγή.

Σ’ αυτό το τελικό μέρος του ημερολογίου θέλω να κατανοήσω λίγο παραπάνω.

Οι μέρες σκοταδιού-σκοταδιού έχουν γίνει μέρες φωτός-σκοταδιού και το ημερολόγιο παρακολουθεί τη διαδρομή του ζώου αυτού που δε φαίνεται και του ήλιου.

Ημερολόγιο στον ρυθμό ανατολής-δύσης των ημερών.

Οι Σφαίρες του Πέτερ Σλότερντικ, τρεις τόμοι.

Τους διάβασα πριν από πολύ καιρό.

Το πιο δυνατό πρότζεκτ φιλοσοφίας των τελευταίων 50 χρόνων.

Ο Σλότερντικ μιλούσε για φούσκες ανοσίας.

Αναπνευστική ανοσία. Οι φούσκες όπου βρίσκεται καθένας.

Η αρχή ήδη απ’ την κοιλιά. Αναπνέοντας έναν προστατευμένο αέρα.

Φούσκες που σχηματίζονται επίσης από τον κλιματισμό: ένας δαμασμένος αέρας που παρουσιάζει το δικό του καλοκαίρι και χειμώνα και επινοεί με τεχνικό τρόπο μια άπειρη άνοιξη.

Οι σφαίρες ως συστήματα αναπνευστικής προστασίας επιστρέφουν το 2020.

Κάθε σπίτι μια νέα σφαίρα, κοινότητα κοινού οξυγόνου όπως έγραψα στο χθεσινό ημερολόγιο.

Όλοι αυτό κάνουμε το 2020, κυρτώνουμε τον αέρα και τον εξημερώνουμε∙ σαν ζώο του τσίρκου.

Σίντρα. Σήμερα στον δρόμο, μια θλιβερή λάμψη στα πράγματα.

Ο ήλιος χτυπά τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά αλλά δεν αντανακλά.

Τουλάχιστον από έναν άνθρωπο προς τους άλλους ανθρώπους.

Χτυπά ο ήλιος τα ανθρώπινα όντα και πέφτει.

Η κόρη με μάσκα βγάζει για βόλτα, με χαλαρό βήμα, τον γέροντα πατέρα χωρίς μάσκα.

Προσποιούνται πως είναι όλα φυσιολογικά κι όλα καλά.

Βαδίζουν μερικά μέτρα, κι ύστερα γυρνούν πίσω.

Τα εστιατόρια άδεια – και τα μαγαζιά μοιάζουν να πουλούν τον πωλητή τους, που βρίσκεται εκεί, στην πόρτα.

Στον δρόμο, το νέο ένστικτο του ζιγκ ζαγκ.

Παρακάμπτουμε εμπόδια που αναπνέουν και προχωρούν προς την κατεύθυνσή μας.

Ακούω κι οι φίλοι μου αφηγούνται. Στο μεγαλύτερο νεκροταφείο της Λατινικής Αμερικής, στο Σάο Πάολο.

Ουρές αναμονής των οικογενειών για τις νεκρώσιμες τελετές.

Πολλές πραγματοποιούνται μετά τις 21.00.

Δεν έχω ξανακούσει τόσο κλάμα τη νύχτα, λέει κάποιος.

Τη νύχτα, στο νεκροταφείο είχε απόλυτη σιωπή.

Ακόμη και ο πιο αποκλειστικός χώρος άλλαξε μουρμουρητό.

Οι νέοι ζωντανοί δεν αφήνουν τους προηγούμενους νεκρούς να κοιμηθούν.

Ήλιος αρκετός και άνεμος όσο φτάνει.

Βαδίζω σαν κάποιος που θέλει να φτάσει στο πιο απομακρυσμένο σημείο μιας επίπεδης γης.

Να μελετήσω το περπάτημα. Θέλω να φτιάξω ένα βιβλίο για τον βηματισμό.

Νιώθω πως έρχονται χρόνια εξωτερικού δρασκελισμού. Ομαδικά και κατά μόνας.

Οι ντανταϊστές έλεγαν πως αν ένα άτομο καθίσει μία και μόνη στιγμή σε μια καρέκλα «σημαίνει ότι βάζει τη ζωή του σε κίνδυνο».

Η αληθινή ζωή μπαίνει σε κίνδυνο από μια καρέκλα.

Από εκεί έρχεται η αντίδραση.

Σε κάθε σπίτι, μια κάποια οργή που θέλει να βαδίσει μήπως γίνει λιγότερο πυκνή και απαιτητική η κακή ενέργεια.

Το 1920, η κοινότητα του Φρίντριχ Μακ-Λάμπερτι στη Γερμανία. Ένα παράδειγμα μόνο (Σαφράνσκι).

Πριν από εκατό χρόνια ακριβώς.

Ένας νέος Μεσσίας, ο Λάμπερτι. Ένας κύκλος (μια κοινότητα) που βάδιζε.

Προχωρούσαν ομαδικά σε μικρές πόλεις, με μουσική και διαρκή χαρά. Ήθελαν μια νέα ζωή.

Ύστερα διαλύθηκε το κίνημα αυτό με τη γαλάζια σημαία και τον λευκό σταυρό στη μέση.

Ο Χέγκελ έλεγε πως η αλήθεια είναι «ένα βακχικό παραλήρημα όπου δεν υπάρχει μέλος που να μην είναι μεθυσμένο».

Αυτά τα μέλη μπορούν να είναι άτομα που ανήκουν σε μια ομάδα ή μέλη του ανθρώπινου σώματος.

Τα δύο χέρια μεθυσμένα, τα δύο πόδια μεθυσμένα, το κεφάλι πιωμένο εκεί ψηλά. Ιδού μια εφικτή αλήθεια. Ένα μεθύσι εξωτερικού αέρα.

Έρχεται ένα αληθινό μεθύσι τα επόμενα χρόνια. Αυτό είναι προφανές.

«Πιστά αγωνίζομαι για ομορφότερους καιρούς», έγραψε ο Χέλντερλιν.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του