Ένα νέο χρώμα στον κόσμο: μαύρο διάφανο σύννεφο (21 Μαΐου)

Σε κάθε γεωγραφικό μήκος και πλάτος: χλιαρή εγκράτεια, ανακούφιση ή ένταση σε κλοιό.

Ο αναβρασμός του ιού προχωρά σε μαύρο σύννεφο που κανείς δε βλέπει.

Ένα νέο χρώμα στον κόσμο: διάφανο μαύρο σύννεφο.

Μετακινείται. Πιο βόρεια, νότια, ανατολικά, δυτικά.

Στη Λισαβόνα, ο φόβος χάνει κάπως έδαφος. Αλλά στη Βραζιλία, ξανά πάνω από χίλιοι νεκροί.

Λαβαίνω μηνύματα από έντρομα φιλικά πρόσωπα.

Έντρομα: λέξη που βυθίζει στο έδαφος όλο το βάρος.

Έντρομα από έναν τρόμο που έρχεται από τη γη που δεν μοιάζει πια στέρεη.

Λένε βρισιές κι άλλες βρισιές – κι ανάμεσα υπάρχουν ειδήσεις παραίτησης και μόλυνσης.

Μια φίλη από το Ρίο διηγείται την ιστορία. Ένα γιος δεν πήγε στο νεκροτομείο του νοσοκομείου να αναγνωρίσει τον πατέρα του, από τον φόβο της μετάδοσης.

Κάποιος έβγαλε μια φωτογραφία στο πρόσωπο κι εκείνος επιβεβαίωσε με την οθόνη στο χέρι.

Το πρόσωπο είναι το πρόσωπο είναι το πρόσωπο του πατέρα μου.

Χθεσινό ημερολόγιο.

Συνεχίζω το βιβλίο του Ντιντί-Υμπερμάν.

«Θα έδινα όλη τη Μοντέντισον για μια πυγολαμπίδα», λέει ο Παζολίνι.

Μοντέντισον, μεγάλη Ιταλική εταιρία.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε.

Ανταλλάσσω ένα εργοστάσιο με μια πυγολαμπίδα.

Μια μηχανή με δυο πέτρες ικανές να βγάλουν σπίθα.

Εχθές επίσης: η Γουχάν απαγόρευσε την κατανάλωση άγριων ζώων για πέντε χρόνια.

Για πέντε χρόνια, τα άγρια ζώα μπορούν να είναι ήσυχα.

Ίσως μετά απ’ τα πέντε αυτά χρόνια τα άγρια ζώα να έχουν γίνει ήμερα και να μπορούν να φαγωθούν νόμιμα.

Το ήμερο είναι εκείνο που τρώγεται χωρίς να πει κιχ.

Η ανθρώπινη πείνα, αυτή, ποτέ δεν ημερώνει.

Αντίθετα με τα άγρια άλογα, με κάποιους λύκους και διάφορα τσακάλια.

Το άλογο εξημερώνεται με τη βία της δυνατής γροθιάς και του λάσου. Με την επανάληψη και μερικές φορές με τις κλωτσιές.

Αλλά δεν μπορείς να ημερέψεις το στομάχι σου, που είναι άγριο πράγμα.

Δεν υπάρχει λάσο, γροθιά, κλωτσιά ή επαναλαμβανόμενη νηστεία που να το εξημερώνει.

Το πρωί κάθε καινούριας μέρας, το στομάχι σηκώνεται και λέει: Θέλω.

Μια είδηση. Οι τρανς εργαζόμενες στο σεξ, στη Βραζιλία, πεινούν και κινδυνεύουν όλο και περισσότερο.

Χωρίς δουλειά, χωρίς πελάτες και χωρίς υποστήριξη από το Κράτος, φυσικά.

Είναι απελπισμένες. Μας αποφεύγουν ακόμη περισσότερο απ’ όσο μας απέφευγαν, λένε.

Κανείς δεν έρχεται στο σπίτι μας.

Θέλω, λέει το στομάχι. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Οι πυγολαμπίδες πρέπει να προστατευτούν.

Και η καταμέτρησή τους είναι μια νέα μορφή νυχτερινής στατιστικής που πρέπει να αποκατασταθεί όπως αποκαθίστανται τα ερείπια των ωραιότερων κτιρίων.

Να φτιάξουμε μια στατιστική στα σκοτεινά, στατιστική με κλειστά τα μάτια.

«Αν δεν κάνω σεξ, θα πεθάνω απ’ την πείνα», λέει μια τρανς εκδιδόμενη γυναίκα στη Βραζιλία.

Η μέρα στη Λισαβόνα χωρίς σύννεφα, ούτε ανοιχτά ούτε σκούρα.

Η Ζέρι, η γκόλντεν, έχει χρόνο να τελειοποιήσει τη μελαγχολία της και τον αξιοποιεί.

Η Ρώμη είναι καλά, η παράκαιρη και ανήσυχη Ρώμη διατηρεί την πληγή της αλλά είναι σταθερή.

Ανθρώπινα όντα ΟΚ. Λεμονιά ΟΚ, κισσός ΟΚ και μπουκαμβίλια ΟΚ. Λευκός τοίχος, επίσης ΟΚ.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του