Θα βγει έξω ένα νέο ανθρώπινο είδος (26η Απριλίου)

Αφού περάσουν επτά χρόνια, δύο εβδομάδες ή δύο μήνες.

Θα βγει έξω ένα νέο ανθρώπινο είδος.

Γεμάτο θέληση για να χτίσει∙ γεμάτο θέληση για καταστροφή.

Άνθρωποι 2.0.

Δύο γιατροί φιλιούνται στη Μαδρίτη φορώντας μάσκα. Οι εραστές, πίνακας του Ρενέ Μαγκρίτ: μία γυναίκα κι ένας άντρας φιλιούνται με ένα ύφασμα στο κεφάλι.

Η μητέρα του Μαγκρίτ αυτοκτόνησε όταν εκείνος ήταν έφηβος.

Την περισυνέλεξαν απ’ το ποτάμι με ένα πουκάμισο γύρω από το κεφάλι της.

Ο Μαγκρίτ ήταν εκεί, λένε.

Το πουκάμισο γύρω από το κεφάλι για να μείνει ανώνυμη.

Ή το έβαλε η ίδια – ή κάποιος άλλος για να μην τη δει ο γιος της.

Ο καφές φτιαγμένος με την ίδια τελετουργία όπως πάντα.

Ξεχνάω το τέλος ενός καφέ που διαρκεί, σαν να ήταν τρομερό το τέλος ακόμη κι ενός ροφήματος.

Φόβος της αποκάλυψης που μπαίνει στην πιο ελάχιστη πράξη μας.

Να αποφύγω το τέλος των πραγμάτων.

Δεν πίνω το τέλος του καφέ∙ μιλώ με τον φίλο μου στη Νάπολη.

Μου λέει: μην πιεις το τέλος του καφέ.

Η Ρεζίνα, η μητέρα του, σκοτώθηκε στον ποταμό Σαμπρ.

Δύσκολο να είναι κανείς σίγουρος αν ήταν ένα πουκάμισο ή το φόρεμα.

Ο Μπόρις Τζόνσον επιστρέφει στο γραφείο του τη Δευτέρα και στην Air France λένε πως θ’ αργήσει δύο χρόνια να επιστρέψει η κανονικότητα.

Ασθενείς με καρκίνο αναβάλλουν τα ραντεβού τους.

Φαντάζομαι κάποιον να διακόπτει τη μετάδοση του Χρηματιστηρίου για να προσευχηθεί το Πάτερ Ημών.

Ένας θρήσκος χάκερ∙ απαιτεί έξι Πάτερ Ημών και τρία Άβε Μαρία από τον παρουσιαστή για να ελευθερώσει την μετάδοση.

Ο χάκερ βρίσκεται εκτός αιώνα.

Δεν έχει τους ίδιους θεούς. Καθόλου χρήμα.

Απαιτεί προσευχές.

Ένας ιστορικός, ο Φρίντριχ φον Ράουμερ, έκθαμβος από το Παρίσι των αρχών του 19ου αιώνα: «ποιος θα έχει χτίσει το πρώτο σπίτι, όταν θα καταρρεύσει το τελευταίο»;

Ίσως να μην υπάρχει πρώτο ούτε τελευταίο.

Φαντάζομαι τον χάκερ να διακόπτει τη μετάδοση.

Η μητέρα βαραίνει περισσότερο από τη δύναμη που βάζει το νερό.

Μια φράση επίσης επαναλαμβανόμενη σε τόνο προσευχής.

Ο ποταμός κάνει ό,τι μπορεί για να μην πνιγεί κάποιος μέσα του.

Αλλά δεν τα καταφέρνει.

Η ταινία του Κορεάτη Λι Τσανγκ Ντονγκ, «Ποίηση».

Η γιαγιά που παθαίνει Αλτσχάιμερ θέλει να γράψει ένα ποίημα.

Να μάθει ποίηση προτού χάσει τη μνήμη.

Να χάσει τη μνήμη από άλλο δρόμο.

«Προς τα πού κοιτάς;

Προς το δέντρο.»

Τι θα κάνεις σήμερα;

Θα κοιτάζω το δέντρο.

Απόγευμα κατειλημμένο, κοιτάζω προς: μπουκαμβίλια, λεμονιά ή πορτοκαλιά με απαίσια πορτοκάλια.

Στο κεφάλι, ο πίνακας του Μαγκρίτ.

Γκιμαράες Ρόζα: «Φόβο, όχι, αλλά έχασα τη θέληση να ‘χω θάρρος».

Ένας Ρώσος συγγραφέας διηγείται την ιστορία.

Κάποιος παίρνει μια πέτρα και πάει να δείρει τη θάλασσα γιατί πνίγηκε εκεί η κόρη του.

Είναι δύσκολο μια πέτρα να δείρει τη θάλασσα, αλλά οι γονείς καταφέρνουν πράγματα που τα άλλα ανθρώπινα όντα δεν.

Μην τελειώσω τη μέρα με μια πέτρα.

Ανοίγω στην τύχη Φύλλα από τον Κήπο του Μορύα, ο χρησμός που διάλεξα.

Αλλά η καμπάνα θα συγκαλέσει κάθε χαμένο διαβάτη μέσα από το δάσος.

Όταν θα βγούμε ξανά έξω να υπάρχει μια οποιαδήποτε καμπάνα.

Μια καμπάνα για κάθε διαβάτη.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα 

Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του