Η Παναγία των Παραθύρων (20 Απριλίου)

Η Παναγία των Παραθύρων, μάλιστα.

Περιμένοντας όλοι το κενό να γίνει πιο κενό.

Εκκενωμένο από εκείνο που φοβίζει.

Μάσκες Louis Vuitton, 199 δολάρια.

Σε ένα κουτί κίτρινο, πολύ κομψό.

Εκεί μέσα ένα σακουλάκι, το όνομα ίδιο: Louis Vuitton.

Αναγγέλλει ένα κόσμημα, αλλά είναι μια καφέ μάσκα, μέγεθος Μ.

Μέγεθος Μ, από το μεσαίο ή από το Medo (Φόβο);

Να φανταστούμε το μέγεθος Μ.

Μέγεθος του Φόβου.

Να δώσει η Παναγία των Παραθύρων να βγούμε, προσεύχονται κάποιοι χωρίς να κινήσουν το στόμα.

Μόνο με τα μάτια.

«Στρεβλά προχωρούν οι μεγάλοι άνδρες και οι ποταμοί,

Στρεβλά, αλλά στον προορισμό τους».

Ο Νίτσε τρελάθηκε και σφυροκοπούσε με το κεφάλι τους τοίχους μήπως και συνέλθει.

Αυτό δεν είναι βιογραφικό, είναι επινοημένο.

Φαντάζομαι να ανοίγω τοίχους με το κεφάλι για να δω επιτέλους τον γείτονα.

Στα πορτογαλικά, το Μ στα ρούχα έπαψε να σημαίνει μεσαίο και τώρα σημαίνει φόβος.

Ρούχο στο μέγεθος του φόβου.

«κι αυτό είναι το μεγαλύτερο θάρρος του,

δεν φοβάται τους στρεβλούς δρόμους».

Δεν φοβάται τους στρεβλούς δρόμους.

Ανίμπαλ Ρουάο, 93 χρονών.

Πήγε κάμποσες φορές στο νοσοκομείο πρόσφατα: μια πτώση και ουρολογικές λοιμώξεις.

Σε μια απ’ αυτές ανίχνευσαν τον covid-19.

Έμεινε 15 μέρες στο νοσοκομείο.

Επέζησε, επέστρεψε.

Όταν επέστρεψε στο σπίτι οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια.

Τον υποδέχτηκαν με παλαμάκια.

Μπορεί κανείς από τον στρεβλό δρόμο να φτάσει στο πεπρωμένο; Ναι.

Μπορεί να βαδίζει σε ίσια γραμμή προς το λάθος μέρος; Βέβαια.

Αισθητικό χειροκρότημα και χειροκρότημα σε όποιον επιβιώνει.

Σκέφτομαι τα παλαμάκια στο θέατρο.

Χειροκροτώ γιατί είναι όμορφο, χειροκροτώ γιατί είναι δυνατό, χειροκροτώ γιατί με έκανε να σκεφτώ, χειροκροτώ γιατί επέζησες.

Μάσκες επίσης επάργυρες και επίχρυσες.

Μάσκες με πολύτιμες πέτρες: η τιμή ενός αυτοκινήτου.

Ένα χαρτόνι γραμμένο στο χέρι που λέει: «είμαι ευγνώμων για τον φρέσκο αέρα, για τις φρέσκες ιδέες».

Ένα κίνημα: άνθρωποι που ευχαριστούν.

Μια γυναίκα με ένα χαρτόνι μπροστά στα πόδια της: Είμαι ευγνώμων για τον κόλπο μου.

Ένα άντρας με καουμπόικο καπέλο, γυμνό κορμό, τατουάζ παντού.

Κρατά ένα χαρτόνι όπου έγραψε: Είμαι ευγνώμων για το δωρεάν πορνό στο ίντερνετ.

Ένα χαρτόνι στον λαιμό ενός σκύλου με τρεις μπάλες μπροστά του.

Το χαρτόνι λέει: είμαι ευγνώμων που έχω τρεις μπάλες για να παίζω.

Ένα νεαρός Ασιάτης: είμαι ευγνώμων για όλους τους ασθενείς που ακόμη είναι ζωντανοί στο Βιετνάμ.

Βλέπω ότι το λευκό στον τοίχο κρατιέται λευκό.

Μια καθημερινή εργασία, με βροχή: να κοιτάζω αν το νερό σβήνει το λευκό.

«Οι αρχές του ‘Μεγάλου Μήλου’ απελευθέρωσαν περισσότερους από 1400 κρατούμενους από τις αρχές του Μαρτίου.»

Σε μια επαρχία του Εκουαδόρ καταγράφτηκαν εκατοντάδες θάνατοι τις πρώτες δύο εβδομάδες του Απριλίου.

Εχθές, συναυλία: κάθε μουσικός στο σπίτι του.

Ο Μικ Τζάγκερ τραγουδά “You Can't Always Get What You Want".

Δεν μπορείς να έχεις πάντα αυτό που θέλεις. Καλή σύνοψη.

Άλλη πιθανή σύνοψη: είσαι ζωντανός, μερικές φορές μπορείς να έχεις αυτό που θέλεις.

Ο ντράμερ των Rolling Stones, Τσάρλι Γουότς στο σπίτι χωρίς ντραμς.

Παίζει με τις μπαγκέτες πάνω σε βαλίτσες που βρίσκονται μπροστά του.

Και στον καναπέ.

“You Can't Always Get What You Want".

Κοντά σε ένα νοσοκομείου στο Σάο Πάολο ακούγονται σειρήνες ασθενοφόρου.

Κι επίσης οι κόρνες των αυτοκινήτων που δεν αφήνουν τα ασθενοφόρα να περάσουν.

Οι ασθενείς είναι σταματημένοι και περιμένουν, μέσα στην πολιτική συμφόρηση.

Κόρνες και σειρήνες ανταγωνίζονται για να καταλάβουν το κέντρο του αέρα.

Δεν μπορείς να έχεις πάντα αυτό που θέλεις, καλέ μου.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες εικόνες άστεγων σε έναν σταθμό λεωφορείων.

Ξαπλωμένοι πάνω σε αριθμούς και γράμματα.

Ο Μικ Τζάγκερ φωνάζει – κι ο Τσάρλι Γουότς, γεράκος πια, μοιάζει με τρελό που έχει κάνει ντραμς τις βαλίτσες.

Πώς χτυπά κανείς παλαμάκια σε κάποιον που δεν είναι επιζών;

Βρέχει πολύ και μετά σταματά. Βροχή διακοπτόμενη και κάποιο φως.

Τον ρώτησαν γιατί εξακολουθούσε να γράφει στα γίντις.

Όλοι όσοι μπορούσαν να διαβάσουν σε αυτή τη γλώσσα είχαν εξολοθρευτεί στα στρατόπεδα θανάτου.

Ο Ισαάκ Σίνγκερ απάντησε πως έγραφε για τη σκιά τους.

Θόρυβος από τι μέσα στην ανία;

Κάτι έσπασε στον κόσμο του γείτονα.

Κοιτάζω έξω: δέντρα, χώμα, λευκός τοίχος και άμορφη πέτρα: πολλές σκιές και δύο σκύλοι.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του