Εδώ είναι λίγο δύσκολα (15 Απριλίου)

Εδώ είναι λίγο δύσκολα, γράφει μια φίλη. Είμαι σκόρπια, ανάμεσα στα εξωτερικά γεγονότα, τις κατσαρόλες, το γράψιμο, τις επισκευές του γείτονα και στη μητρότητα. Πήραν παραμάζωμα τη σαγήνη. Γι’ αυτό θεώρησα καλύτερο να μην ξυρίσω τα φρύδια. Θέλω πολύ να βγω με το ποδήλατο, αλλά και γι’ αυτό ακόμα χρειάζεται κουράγιο.

Η Γαλλία καταγράφει περισσότερα από 1438 θύματα και οι μαύροι Αμερικανοί φοβούνται να φορέσουν μάσκα γιατί η αστυνομία μπορεί να τους περάσει για ληστές και να πυροβολήσει.

Σημείωμα αρχισυντάκτη με συστάσεις προς δημοσιογράφους, Βραζιλία (απόσπασμα):

«Συγκεντρωθείτε στην αναμετάδοση πληροφοριών, όχι σε αναλύσεις.

Προσοχή στους τίτλους που βάζετε στις ειδήσεις.

Να θυμάστε: δεν είναι όλοι οι αριθμοί ακριβείς.

Συζητήστε με τον μέγιστο αριθμό ανθρώπων.

Αποφύγετε ρατσιστικούς τόνους.

Μην παραμελείτε ρεπορτάζ που δεν είναι συγκινητικά.»

Σήμερα ήλιος κι ύστερα βροχή κι ύστερα ήλιος κι ύστερα βροχή κι ύστερα ήλιος.

Είναι δύσκολο να ξέρει κανείς τι ήταν πριν και τι μετά.

Φοράω ένα πουκάμισο της προκοπής για να δω ειδήσεις.

Ένας πίνακας με αριθμούς, κάποιοι ζωντανοί, κάποιοι νεκροί.

Άλλοι στο πεδίο σχεδόν των αναστημένων.

Η στατιστική είναι συχνά υπόδειγμα του μη συγκινητικού.

Όχι όμως αυτές τις μέρες.

Προσοχή στους τίτλους που βάζετε στις ειδήσεις.

Κι ακόμη: να μην παραμεληθεί ό,τι δεν είναι συγκινητικό.

«Ξενοδοχεία πολυτελείας αναρτούν συνταγές μαγειρικής για το σπίτι.»

«Από το ξενοδοχείο Νταρ Ελ Σαντάκα, στο Μαρόκο, μπορεί να μάθει κανείς να φτιάχνει σαλάτα πορτοκαλιού με μαραθόσπορο.»

Έχουμε βαρεθεί τις διαδικασίες, μου λένε.

Έξι βήματα για να βάλει κανείς τη μάσκα.

Πέντε για να διατηρηθεί σε φόρμα λες και η φόρμα είναι το σχήμα ενός πολύτιμου βάζου που δεν πρέπει να σπάσει.

Κι όταν επιστρέφει κανείς στο σπίτι μετά από μια έξοδο: επτά βήματα μέχρι να πλύνει τα χέρια.

Και το πλύσιμο των χεριών επίσης έχει πέντε, έξι ή επτά βήματα.

Και αν λαθέψεις σε ένα, πεθαίνεις ή σκοτώνεις.

Εννιά βήματα ακόμη για να μαγειρέψει κανείς στο σπίτι «ψάρι και θαλασσινά του σεφ στη γάστρα…»

1. Κόψτε τα κρεμμύδια και τις πιπεριές ζουλιέν και τις σκελίδες του σκόρδου σε φέτες.

2. Στη γάστρα, τσιγαρίστε το προσούτο στο ελαιόλαδο, προσθέστε το κρεμμύδι, το σκόρδο και τις πιπεριές, το τσίλι και…

Είναι εννιά βήματα, πριν το 5ο ήδη κλαίω, μουρμουρίζει κάποιος.

Στην Κολομβία, «τα μοντέλα των ερωτικών webcam επανεφηύραν τις επιχειρήσεις τους μπροστά στην έκρηξη της ζήτησης.»

Τώρα όλο και περισσότερες είναι ψυχολόγοι, λένε.

Η Ρεμπέκα ντε Μεντεγίν λέει πως έχει πολύ μεγαλύτερη ζήτηση αυτόν τον καιρό.

Σαν από θαύμα.

Γδύνεται «μπροστά στην κάμερα για σέρφερ διαδικτύου από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία και την Αγγλία, τρεις χώρες σφοδρά χτυπημένες από την επιδημία.»

Σε ένα βίντεο από άλλη χώρα, ένας πατέρας παίζει άσχημα κιθάρα για να γελάσει το μωρό του.

Όσο χειρότερα παίζει τόσο περισσότερο γελά το μωρό.

Και πάλι η δέηση του μάρτυρα Τομάς.

Εκτός του ότι ζητάει καλή διάθεση, χώνεψη και κάτι για να έχει να χωνέψει, προσεύχεται:

«μην επιτρέψεις στο πράγμα αυτό που λέγεται ‘εγώ’, και που έχει την τάση να διαστέλλεται, να με απασχολήσει υπερβολικά.»

Θυμάμαι την εξής είδηση.

Στο Βίγο, ένα ζευγάρι γέρων με αλτσχάιμερ.

Εκείνος Γερμανός, εκείνη Ισπανίδα.

Εκείνος ξέχασε τα ισπανικά.

Και τώρα δεν συνεννοούνται.

Έχουν μείνει στην πρώτη γλώσσα.

Ο ένας μιλά, ο άλλος δεν καταλαβαίνει.

Αλλά παραμένουν μαζί.

Κάτι πρέπει να καταλαβαίνουν.

Εκείνος, τη νύχτα στο  παράθυρο, παίζει φυσαρμόνικα ενώ από τα άλλα παράθυρα, την ορισμένη ώρα, ο κόσμος χειροκροτεί τους γιατρούς της χώρας.

Εκείνος νομίζει ότι τα παλαμάκια είναι γι’ αυτόν.

Εκείνη, δεν ξέρω τι καταλαβαίνει.

Τρεις ειδήσεις και μια αγγελία πάνω κάτω στον ίδιο οπτικό χώρο:

«Το φαινόμενο του ντόμινο: η ιστορία της νοσηλεύτριας, του συζύγου και των 11 παιδιών τους, όλοι με κορονοϊό.»

«Το ΔΝΤ απαλλάσσει από τους τόκους έξι μηνών τις 25 φτωχότερες χώρες.»

«Ο Ουκρανός πρόεδρος προσφέρει 1 εκατομμύριο δολάρια σε όποιον κατασκευάσει εμβόλιο.»

Και μια διαφήμιση για ένα καινούριο αυτοκίνητο. Πιάνει τα εκατό δεν ξέρω σε πόσα δευτερόλεπτα.

Κι αμέσως μετά, δύο διαδοχικά μηνύματα από το ίδιο άτομο:

[15/04, 19:03] Είδα τώρα στο ίντερνετ, στην εκπομπή του Τζον Όλιβερ, ότι οι εργαζόμενοι της Amazon είναι υποχρεωμένοι να συνεχίσουν να εργάζονται χωρίς καμία προστασία και ότι τα απαραίτητα αγαθά έχουν όλα εξαντληθεί. Είναι αγανακτισμένοι γιατί πρέπει να δουλεύουν για να στέλνουν δονητές και διάφορα τέτοια.

[15/04, 19:04] Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μοιράζομαι το σπίτι μεταμορφώνεται σταδιακά σε μπαμπούλα.

Τα πράγματα δυσκολεύουν.

«Λυπούμαστε για την απόφαση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών να διατάξει την παύση της χρηματοδότησης της ΠΟΥ», είπε ο Τέντρος Αντχανόμ Γκεμπρεγεσούς.

Κάποιοι λένε πως είναι η εξέγερση της φύσης.

Νομίζαμε πως ήταν όλα δικά μας, όμως όχι.

Καρλ Κράους: «δεν υπάρχουν μόνο μηχανές, υπάρχουν και θύελλες».

Ξεχάσαμε τις θύελλες.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα  Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του