Σε διάφορες χώρες (9 Απριλίου)

Σε διάφορες χώρες μιλούν για την έναρξη των μαθημάτων.

Πλησιάζει το Πάσχα.

Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν και ο Σόλεμ, φιλόσοφοι φίλοι, εγκαταστάθηκαν στη Ζυρίχη το 1917.

Πάνω από εκατό χρόνια πριν.

Είχαν βαρεθεί την εκπαίδευση και τον συντηρητισμό της.

Δημιούργησαν ένα ιδεατό πανεπιστήμιο ονόματι ‘Μούρι’.

Μούρι είναι μια κοινότητα στο εσωτερικό της Ελβετίας.

Ένα από τα μαθήματα αυτού του φανταστικού ιδρύματος ήταν ‘Το Αυγό του Πάσχα- τα πλεονεκτήματά του και οι κίνδυνοι’.

Το ταξινόμησαν ως: Θεολογία.

‘Η Γουόλ Στριτ κλείνει με άνοδο ενώπιον μιας ενδεχόμενης αποδυνάμωσης της πανδημίας’.

Δημιούργησαν επίσης ένα μάθημα που λεγόταν ‘Θεωρία και πρακτική της προσβολής’.

Ένα άλλο πήρε το όνομα ‘Θεωρία της ελεύθερης πτώσης με πρακτική εξάσκηση’.

Τοποθετημένο στο πλαίσιο της φιλοσοφίας.

Βγάζει απολύτως νόημα ένας φιλόσοφος να ερευνά την ελεύθερη πτώση.

Η πτώση που δεν είναι συνέπεια μιας σπρωξιάς, αλλά μιας απόφασης.

Ελεύθερη, δηλαδή: χωρίς στηρίγματα.

‘Η Νέα Υόρκη έφτασε στον μέγιστο ημερήσιο αριθμό θανάτων.’

Η Ρώμη και η Ζέρι περίεργες στο παράθυρο. Δύο πρόσωπα δύο σκύλων.

Απ’ έξω, στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ένας άντρας ντυμένος με κίτρινο γιλέκο.

Κουβαλά τα σκουπίδια και μιλά στο τηλέφωνο.

Μιλά καστιλιάνικα αλλά από την προφορά δεν είναι Ισπανός.

Μοιάζει να τηλεφωνεί στο σπίτι.

Σπρώχνει ένα καροτσάκι με σκουπίδια και μιλά με την οικογένεια.

Θα πει άραγε ότι σπρώχνει τα σκουπίδια;

Είναι ο μοναδικός άνθρωπος που φαίνεται στον δρόμο.

‘Πολιτικοποίηση’ του κορονοϊού μπορεί ‘να οδηγήσει σε πολύ περισσότερους σάκους πτωμάτων’, λέει ο ΠΟΥ.

Η κορεάτικη ταινία.

Δεν προτείνεις χρώμα σε έναν ζωγράφο.

Αυτό δεν γίνεται.

‘Πρέπει λοιπόν να ζωγραφίσω για ξένους που μας κάνουν εισβολή;’, λέει ο ζωγράφος  όταν κάποιος του ζητά ένα έργο για τους εχθρούς.

Μια φράση σύνοψη.

Να μην ζωγραφίζουμε για τους ξένους που μας κάνουν εισβολή.

Ακούω στο σώμα μου τον ήχο που κάνει η γροθιά όταν εκνευρίζεται και δεν υπάρχει μια επιφάνεια κοντά.

Ακόμη κι όταν η γροθιά κλείνει με δύναμη προς τον εαυτό της, κάνει θόρυβο.

Και δεν είναι ευχάριστος.

Μου λένε πως πολλά εργοστάσια αρνήθηκαν να αυξήσουν την τιμή σε κάποιες απαραίτητες μάσκες.

Ένας καλλιτέχνης, ένα ανθρώπινο ον, δεν πρέπει να ζωγραφίζει για τους ξένους που μας κάνουν εισβολή.

‘Ο Covid-19 φτάνει στην απομονωμένη φυλή του Αμαζονίου Γιανομάμι’.

Να μένεις στο σπίτι είναι ‘να σε ανακαλύπτεις ως ξένη’, λέει η Βραζιλιάνα ιστορικός Λίλια Σουάρτζ.

Αυτό. Να βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Ποιος είναι αυτός ο ξένος που βρίσκεται στο σπίτι μου τέτοια ώρα της ημέρας; Είμαι εγώ.

Κι επίσης δεν είμαι εγώ, βέβαια.

Οι επόμενοι πρόεδροι θα είναι γιατροί, ρωτά η Λίλια Σουάρτζ.

‘Ο Μπόρις Τζόνσον συνεχίζει να έχει βελτίωση’, πληροφορούν.

Σε μια ζώνη της λίμνης Ίνλε, στη Μιανμάρ, παλιά Βιρμανία, οι ψαράδες κωπηλατούν με τα πόδια.

Έτσι έχουν ελεύθερα τα χέρια για να ψαρεύουν με τεράστια δίχτυα σε σχήμα καλαθιού.

Να κάνει κανείς κάποια πράγματα με τα πόδια, να ελευθερώσει τα χέρια.

Τώρα που δεν χρειάζεται να περπατάς, έχεις τα πόδια ελεύθερα.

Πόδια και χέρια ελεύθερα: παράξενες μέρες.

‘ΗΠΑ. Περισσότεροι από 6,6 εκατομμύρια άνεργοι την τελευταία βδομάδα.’

Μου γράφουν από τον Βορρά, διαδοχικά μηνύματα χωρίς τελεία: Ημερομηνία και ώρα [09/04, 14:42]

Σήμερα στην ουρά για το σούπερ μάρκετ (εβδομαδιαία ψώνια για την οικογένεια) επέστησα την προσοχή σε κάτι αγόρια που έφτυσαν στο πάτωμα 3 φορές

Την τρίτη δεν άντεξα

Πλέω ανάμεσα στις διαθέσεις

Η θεία μου που πέρασε εξ’ ολοκλήρου τον πόλεμο

Βρίσκεται τώρα εδώ εξαιτίας του άντρα της και λέει πως τώρα νιώθει χειρότερα

Γιατί δεν ξέρει ποια είναι η ζώνη των ‘καλών και των κακών’.

[09/04, 14:42] Τέλος μηνύματος.

‘Η Ουγγαρία παρατείνει τα περιοριστικά μέτρα επ’ αόριστον’.

Πότε είναι το επ’ αόριστον, ρωτώ.

Και ποια είναι η ζώνη των καλών και των κακών;

Πρέπει να σημαδέψουν στο έδαφος την ηθική για να την καταλάβουμε.

Είμαστε μισοζαλισμένοι: κεφάλι που γυρίζει δεν ξέρει ποια είναι η ζώνη των καλών.

Στην Ουαλία, τώρα. Κοντά στην γωνία του αριθμού 16 της Τρίνιτι Σκουέρ.

Μία λευκή κατσίκα και κανένα ανθρώπινο ον.

Μία κατσίκα τρώει θάμνους που περιβάλουν ένα άδειο κτίριο γραφείων.

Σε ένα μικρό κομμάτι γκαζόν μπροστά από το ξενοδοχείο Αλεξάντρα: μία δύο τρεις τέσσερις πέντε έξι επτά οκτώ κατσίκες.

Ο Μπόρις Τζόνσον ‘κάθεται στο κρεβάτι κι αλληλοεπιδρά θετικά με την κλινική ομάδα.’

Οι πιο χρησιμοποιημένες παγίδες σε καιρό πολέμου, ένα βίντεο που εμφανίζεται μπροστά μου.

Κάποιες  φορές ένα πόδι ακουμπούσε στο έδαφος και, αντί να εκραγεί, ξαφνικά ανέβαιναν καρφιά ανοίγοντας επτά τρύπες στο πόδι που δεν θα έβγαινε πια από εκεί.

Παγίδα που μοιάζει για ποντίκια αλλά είναι, τελικά, για ανθρώπινα πόδια.

Ένα ζευγάρι από τη Λομβαρδία χορεύει βαλς και δείχνει ότι δεν ξέχασαν τα βήματα.

Πασκάλ Κινιάρ: ‘Για τους ανθρώπους, τι είναι ο θάνατος;

Ο άνθρωπος που δεν παίρνει πια μέρος σε έναν διάλογο.’

Ο καλύτερος τρόπος να πεθάνει κανείς;

‘Repentinum et inopinatum

(κατά τρόπο ξαφνικό και εντελώς απρόσμενο).’

Συνεχίζω να λαβαίνω μηνύματα.

Κάποιος λέει ότι απέκτησε μόλις εγγόνι.

Ένας άλλος τον συγχαίρει και υπενθυμίζει τον Μιλόρ Φερνάντες, που είπε ότι αν ήξερε ότι είναι τόσο ωραία να έχει εγγόνια δεν θα είχε κάνει παιδιά.

‘Προβλέψεις υποδεικνύουν 11 ως 22 χιλιάδες θανάτους στον Καναδά μέχρι το τέλος της πανδημίας’.

Μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μια γυναίκα προσπάθησε να συλλέξει τα χαρούμενα όνειρα των ανθρώπων που θα πέθαιναν.

Έγραψε αυτά τα όνειρα. Ήθελε να τα φυλάξει.

Πρέπει να κάνω έρευνα γι’ αυτήν τη γυναίκα.

Δεν θυμάμαι το όνομά της.

*Ο Γκονσάλο Μ. Ταβάρες είναι Πορτογάλος συγγραφέας και γράφει το Ημερολόγιο της Πανούκλας καθημερινά από τις 23 Μαρτίου για την εφημερίδα Expresso.

**Η Αθηνά Ψυλλιά που έκανε τη μετάφραση είναι ψυχολόγος και μεταφράστρια λογοτεχνίας από τα πορτογαλικά και συνεργάζεται με τον Γκονσάλο Μ. Ταβάρες από το 2011.

Σημείωση efsyn.gr: Τα κείμενα του Γκονσάλο Μ.Ταβάρες από την εφημερίδα Expresso θα αναδημοσιεύονται σε καθημερινή βάση από την ιστοσελίδα μας, κατόπιν συμφωνίας μαζί του