Τι ζητάς αθανασία...

«Πόσο μεγάλο νάναι / το κεφάλαιο της εποχής μας / στα πανεπιστημιακά βιβλία / ύστερα από δυο ή τρεις χιλιάδες χρόνια.../ Κι εμείς, / άραγε θα υπάρχουμε εμείς / πίσω από μια λέξη / ή ένα γράμμα;».

Πλεγμένοι το 1953 στο κολαστήριο του Αϊ-Στράτη, οι στίχοι του Τίτου Πατρίκιου αποτυπώνουν μια διαχρονική πτυχή κάθε πολιτικής στράτευσης που αναμετράται μετωπικά με τη συντεταγμένη εξουσία: την αίσθηση της συνομιλίας με την Ιστορία, της συμμετοχής σε μια διαδικασία που θ’ αλλάξει τον κόσμο αφήνοντας πίσω της σημάδια αναγνωρίσιμα από τις επόμενες γενιές.

Αν τα «χιλιάδες χρόνια» συνιστούν ποιητική υπερβολή, υπαγορευμένη από την αγριότητα των τοτινών βιωμάτων, δεν συμβαίνει το ίδιο με την προσδοκία της μελλοντικής δικαίωσης. Η μόνη άλλωστε υπόσχεση που η αντιφασιστική Αντίσταση είχε δώσει σε όσους έπεφταν στον αγώνα ήταν πως «οι απόγονοι στις συγκεντρώσεις / τα ονόματά τους θα διαλαλούν».

Παρά τη χαώδη απόσταση που χωρίζει το σφαγείο της δεκαετίας του ’40 από τα μεταγενέστερα αγωνιστικά εγχειρήματα, η ίδια αυτή αίσθηση (ή απλώς επιθυμία) διαπερνά, έστω και στιγμιαία, κάθε ριζοσπαστικό κίνημα ή νεανική εξέγερση των τελευταίων δεκαετιών. Απόρροια συλλογικών βιωμάτων που συνδέονται με τη θετική πρόσληψη της ανταρσίας, αυτή η υπόρρητη παράδοση έχει αναδειχθεί σε αντίπαλο δέος του δόγματος των κοινωνιολόγων της αντιεξέγερσης περί «ορθολογικής επιλογής», σύμφωνα με το οποίο κάθε ατομική στάση απέναντι στις κοινωνικές συγκρούσεις καθορίζεται από τον μικρόψυχο συμψηφισμό βραχυπρόθεσμου κόστους/ωφέλειας.

Οι επαναλαμβανόμενες λ.χ. συμβολικές αψιμαχίες των φοιτητών με τα ΜΑΤ στη Βασιλίσσης Σοφίας, εκτός από συνειδητή πρόκληση του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ για τις κινητοποιήσεις και τα αιτήματά τους, λειτουργούν επίσης ως διαβατήρια τελετή αγωνιστικής ενηλικίωσης των (αρρένων) μελών της νέας κινηματικής γενιάς και φαντασιακής σύνδεσής τους με μια εξεγερτική παρακαταθήκη, οι απαρχές της οποίας ανάγονται κατά περίπτωση στην Παρισινή Κομμούνα, στην ΕΑΜική Αντίσταση, στο Πολυτεχνείο, στον γαλλικό Μάη ή σε κάποια μεταγενέστερα -λιγότερο ένδοξα- ορόσημα.

Αντιμέτωπο με την καθολική απαξίωση κάθε αγώνα στον κυρίαρχο λόγο, το πολύμηνο φοιτητικό κίνημα του 2006-07 ήταν το πρώτο που αισθάνθηκε την ανάγκη να διακηρύξει δημόσια την πρόθεσή του να «γράψει Ιστορία» (1-3). 

Αντιμέτωπο με την καθολική απαξίωση κάθε αγώνα στον κυρίαρχο λόγο, το πολύμηνο φοιτητικό κίνημα του 2006-07 ήταν το πρώτο που αισθάνθηκε την ανάγκη να διακηρύξει δημόσια την πρόθεσή του να «γράψει Ιστορία» (φωτογραφίες 1-2). 

Εξίσου έντονα εκφράστηκε αυτή η πεποίθηση στα Δεκεμβριανά του 2008 (φωτογραφίες 3-5)...

... με το βίωμα της ζωντανής εξέγερσης να επισκιάζει ρητά τα μέχρι τότε σημεία αναφοράς (φωτογραφία 6).

Τα επόμενα χρόνια οι σχετικές επικλήσεις διατυπώθηκαν ποικιλότροπα: ως παράφραση γνωστού επαναστατικού τραγουδιού στη Φιλοσοφική τον Μάιο του 2010 (φωτογραφία 7)...

...ως αξίωμα προς ζύμωση στους αθηναϊκούς δρόμους τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς (φωτογραφία 8) ...

... ως προσωπική δήλωση βουλήσεως στα Εξάρχεια του 2014 (φωτογραφία 9)...

...ακόμη και ως υπενθύμιση της προσωπικής συμμετοχής του ανώνυμου γραφέα στις μεγάλες αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις της πλατείας Συντάγματος (φωτογραφία 10). 

Η συνεκτικότερη προβολή του όλου σχήματος αποτυπώθηκε πάντως στην αφίσα που κυκλοφόρησε μετά το ματωμένο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 8ης Μαρτίου 2007, για να υπερασπιστεί όσους αναμετρήθηκαν δυναμικά με τους πραίτορες του κ. Πολύδωρα (φωτογραφία 11).