Ωρολογιακή βόμβα

Μάλλον κοινότοπη η διαπίστωση πως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και οσονούπω η δραστική αναμόρφωση του ασφαλιστικού ισοδυναμούν με ώρα της κρίσης για το κόμμα που βρέθηκε στην εξουσία καβαλώντας το κύμα της λαϊκής απελπισίας για τη βίαιη αναδιάρθρωση που επέφεραν τα μνημόνια (1-3).

Οπως έδειξε η μαζικότητα των διαδηλώσεων της 12ης Νοεμβρίου, το μούδιασμα από την κυβερνητική συνθηκολόγηση του Ιουλίου αποδεικνύεται μάλλον προσωρινό. Το κίνημα κατά του επερχόμενου πλιάτσικου παραμένει παρόν (4), ενώ το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ σπεύδουν να υιοθετήσουν διεκδικητικές πλατφόρμες που μέχρι πρότινος σνόμπαραν σαν πεμπτουσία του «οπορτουνισμού» (5).

Η άτακτη υποχώρηση (και) στο ζήτημα των «κόκκινων» δανείων διαψεύδει άλλωστε όσους είχαν σπεύσει να πλειοδοτήσουν στ’ αριστερά του (παλιού) ΣΥΡΙΖΑ, προεξοφλώντας πως οι τράπεζες δεν έχουν κανένα λόγο να βάλουν στο χέρι «άχρηστα» γι’ αυτές ακίνητα (6). Διαπίστωση εν μέρει σωστή, που αφορά όμως μια μικρή μόνο μερίδα της δυνητικής λείας.

Αν ένα ημιυπόγειο δυάρι στα Κάτω Πατήσια δεν εμφανίζει ιδιαίτερο κερδοσκοπικό ενδιαφέρον, δεν ισχύει το ίδιο για ένα παραθαλάσσιο ακίνητο ή μια μονοκατοικία με το οικόπεδό της: όταν οι πύργοι των χρηματιστηριακών τραπουλόχαρτων καταρρέουν, το real estate συνιστά την ασφαλέστερη δυνατή επένδυση. Εξ ου και η προστασία μόνο του 25% των φτωχότερων οφειλετών, με παράδοση του επόμενου 35% στη διακριτική ευχέρεια των τραπεζικών πιστοποιητικών «συνεργάσιμου δανειολήπτη».

Το βαρύ πυροβολικό της επερχόμενης εκκαθάρισης παραμένει, ωστόσο, ακόμη αθέατο. Αναφερόμαστε στο ισχύον σύστημα των αντικειμενικών τεκμηρίων διαβίωσης, που καθιστά ουσιαστικά απαγορευτική τη διατήρηση περιουσιακών στοιχείων σε όσους δεν διαθέτουν πλέον το κατάλληλο εισόδημα.

Λόγω του σχετικά πρόσφατου της «εσωτερικής υποτίμησης», η έκταση των συνεπειών αυτής της ρύθμισης δεν έχει ακόμη συνειδητοποιηθεί, καθώς χιλιάδες φορολογούμενοι εξακολουθούν να δικαιολογούν στην Εφορία τα σπίτια τους βάσει των παλιότερων απολαβών τους.

Αν δεν αναπροσαρμοστούν οι σχετικές κλίμακες προς τα κάτω (πράγμα πολύ αμφίβολο, αν λάβουμε υπόψη τη διατήρηση των εξωπραγματικών αντικειμενικών αξιών), η πίεση που θα δεχτούν στο άμεσο μέλλον όσοι υπέστησαν εισοδηματική καθίζηση τα τελευταία χρόνια θα κάνει τον ΕΝΦΙΑ να μοιάζει με ανώδυνο αστείο.

Το δημοσίευμα της στήλης (9.11) για το πολιτικό παρελθόν των ομιλητών σε μια πρόσφατη εκδήλωση για «τους παραχαράκτες της γενοκτονίας του μικρασιατικού Ελληνισμού» (και συγκεκριμένα των Σάββα Καλεντερίδη, Αντώνη Παυλίδη και Γιώργου Καραμπελιά) προκάλεσε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο 1.763 λέξεων στον ιστότοπο των εντύπων του τελευταίου, διά χειρός του υπαρχηγού Γιώργου Ρακκά.

Αν και το εν λόγω κείμενο θα μπορούσε επίσης να διαβαστεί ως έμμεση απολογία για κάποιες επιλογές του παρελθόντος, τον τόνο τον δίνει ένας ορυμαγδός από συκοφαντικούς ισχυρισμούς, δίχως το παραμικρό -εννοείται- στοιχείο. Χάρη στην πολιτική οξυδέρκεια του κ. Ρακκά, ο συντάκτης τούτων των γραμμών έμαθε έτσι επιτέλους πως είναι ένας «μνημονιακός δημοσιογράφος» που εδώ και χρόνια «βόσκει ανενόχλητος στα ιδεολογικά λιβάδια των αρχουσών τάξεων ως αμειβόμενος κονδυλοφόρος» και «στηρίζει με όλους τους τρόπους της δημοσιογραφικής συκοφαντίας τον Τσίπρα και την παρέα του»...

Δυστυχώς για τους υβριστές, τα γραπτά μένουν. Στη φωτογραφία (1) βλέπουμε το προπαγανδιστικό υλικό που η πολιτική παρέα των κ. Καραμπελιά και Ρακκά διένειμε στην πρωτομαγιάτικη πορεία του 2010, ακριβώς τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία αλυσοδενόταν στα δεσμά του Μνημονίου. Μια βδομάδα μετά το διάγγελμα του ΓΑΠ στο Καστελόριζο και πέντε μέρες πριν από την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, ο κύκλος τους έθετε ως πρώτη προτεραιότητα την καταπολέμηση του... «νεοθωμανισμού», οργανώνοντας εκδηλώσεις και πορείες ενάντια (όχι στο Μνημόνιο, αλλά) στην επικείμενη «αυτοκρατορική επίσκεψη του Ερντογάν»!

Συγκλονιστική διορατικότητα ή συνειδητή προσπάθεια απόσπασης της προσοχής από το πιο κρίσιμο πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα των τελευταίων δεκαετιών; Ας το αποφασίσει ο ιστορικός του μέλλοντος – αν, φυσικά, κρίνει πως αξίζει ν’ ασχοληθεί με την εν λόγω παρέα. Για την Ιστορία, πάντως, επισημαίνουμε ότι παρόμοια εκτόξευση της αντιμνημονιακής μπάλας στην εξέδρα επιχείρησαν και τα τρικάκια που είχε διασπείρει προκαταβολικά στον χώρο της ίδιας συγκέντρωσης η Χ.Α. (2), πληροφορώντας διαδηλωτές και περαστικούς πως «ο χειρότερος εχθρός τους» δεν ήταν η νέα κρατική πολιτική αλλά «οι εργατοπατέρες».