Δύο άκρα, δύο σταθμά

Η δίκη της ναζιστικής συμμορίας ξεκινά σήμερα, κάθε επιφύλαξη για το τελικό αποτέλεσμά της είναι όμως θεμιτή. Οχι γιατί, όπως ισχυρίζονται οι χρυσαυγίτες και τα παπαγαλάκια τους, το κατηγορητήριο κατά των ηγετικών κλιμακίων της οργάνωσης είναι τάχα μου «αδύναμο»˙ μια απλή ανάγνωση αυτού του τελευταίου αρκεί για να διαπιστώσει κανείς πως ελάχιστες διώξεις έχουν «δεθεί» τόσο πειστικά -με τεκμήρια- στα ελληνικά δικαστικά χρονικά.

Οι επιφυλάξεις δικαιολογούνται επειδή, σε πείσμα της επίσημης προπαγάνδας, ο Μιχαλολιάκος κι η παρέα του έχουν μέχρι στιγμής απολαύσει μια διακριτικά προνομιακή μεταχείριση, που με τη σειρά της υποθηκεύει σημαντικά τις προοπτικές μιας αυθεντικής απόδοσης δικαιοσύνης.

Η σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη υπόθεση δολοφονικής οργάνωσης με πολιτικά χαρακτηριστικά, τη δίκη της Ε.Ο. 17Ν, είναι εξαιρετικά εύγλωττη.

Ο φερόμενος ως «πολιτικός εγκέφαλος» της τελευταίας καταδικάστηκε 17 φορές σε ισόβια για ηθική -αποκλειστικά- αυτουργία σε ισάριθμους φόνους, με βάση τις αντιφατικές καταθέσεις συγκατηγορουμένων του που έπεσαν στα μαλακά.

Παρ' όλο που τα διαθέσιμα τεκμήρια για τον δικό του ηγετικό ρόλο είναι απείρως περισσότερα και -το κυριότερο- δεν επιδέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση, ο Μιχαλολιάκος δεν κατηγορείται για καμιάν απολύτως ηθική αυτουργία αλλά για απλή «διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης», η οποία επιδέχεται αισθητά χαμηλότερη ποινή˙ με την ίδια νομική αντιμετώπιση, ο Γιωτόπουλος θα κυκλοφορούσε σήμερα ελεύθερος.

Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και η παραπομπή των χρυσαυγιτών με τις ηπιότερες διατάξεις περί «εγκληματικής» και όχι «τρομοκρατικής» οργάνωσης, παρ' όλο που η διωκόμενη δραστηριότητά τους ταιριάζει απόλυτα με τη δεύτερη περίπτωση, όπως την περιγράφει το άρθρο 187Α του ισχύοντος Ποινικού Κώδικα.

Η σύγκριση με τη δρακόντεια ποινική μεταχείριση ένοπλων μικροομάδων του άλλου «άκρου», που χαρακτηρίζονται αυτόματα «τρομοκρατικές» μολονότι δεν βαρύνονται -όπως η Χ.Α.- με ανθρωποκτονίες, βγάζει κυριολεκτικά μάτι.

Οι αλλεπάλληλες προκλητικές αθωώσεις στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης, ακόμη και για κατορθώματά τους που θαύμασε στο γυαλί το πανελλήνιο, δεν παύουν άλλωστε να υπενθυμίζουν πως οι δεσμοί της με το βαθύ κράτος κάθε άλλο παρά περιορίζονται στη διαπλοκή των ημιεπίσημων ταγμάτων εφόδου της (φωτογραφία 1) με τα σώματα ασφαλείας (φωτογραφία 2).

Μοναδική εγγύηση για μια στοιχειωδώς δίκαιη δίκη αποτελεί, ως εκ τούτου, η σταθερή επιτήρηση της όλης διαδικασίας από το αντιφασιστικό δημοκρατικό κίνημα. Η γνωστή υπόθεση του «Περίανδρου», το πρώτο έγκλημα της Χ.Α. που τιμωρήθηκε δικαστικά και ταυτόχρονα μια χαμένη ευκαιρία να πνιγεί το φίδι όσο ήταν ακόμη στο αυγό του, μας το θυμίζει προς κάθε κατεύθυνση (φωτογραφία 3).

Χρυσαυγίτες με πολιτικά

Με τη Χ.Α. να υιοθετεί προσχηματικά «αντιρατσιστικές» κορόνες εν όψει της δίκης, την προπαγάνδιση της δυναμικής «αντίστασης στον εποικισμό» έχουν αναλάβει ανώνυμες εφημερίδες τοίχου, δίπλα σχεδόν στα γραφεία της οργάνωσης (φωτογραφία 4).

Παρόμοιας κοπής ανώνυμα συνθήματα κοσμούν την περίμετρο του τερματικού σταθμού της Δουκίσσης Πλακεντίας, προβάλλοντας σε «χαριτωμένους» τόνους την υπερασπιστική γραμμή των χρυσαυγιτών, άλλοτε ρητά (φωτογραφία 5)...

... κι άλλοτε με υπονοούμενα (φωτογραφία 6). 

Εξίσου εύκολα διαγνώσιμη είναι και η πολιτική προέλευση της κακοχωνεμένης εκδοχής του αιμοχαρούς συνθήματος που συναντάμε βγαίνοντας από τα δικαστήρια της Ευελπίδων (φωτογραφία 7).