Το κόκκινο και το μαύρο

Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Οταν ο Πάνος Καμμένος, βουλευτής τότε της Ν.Δ., έδινε τον Δεκέμβριο του 2011 ολόκληρη δικαστική μάχη υπέρ της μονάδας των ΟΥΚ που φώναζαν στην παρέλαση το ρατσιστικότατο «Ελληνας γεννιέσαι / δε γίνεσαι ποτέ / το αίμα σου θα χύσουμε / γουρούνι Αλβανέ», μάλλον αδιανόητο θα ήταν ν’ αντιδράσει στη φετινή επανάληψη αυτού του επικοινωνιακού πραξικοπήματος με το απλώς αλυτρωτικό «και το όνειρό μας είναι / στην Πόλη εμείς να μπούμε / σημαία να υψώσουμε / τον ύμνο εμείς να πούμε». Αν μη τι άλλο, ο ίδιος είχε φροντίσει να δώσει το παράδειγμα κατά τις δηλώσεις του στην Κύπρο, δυο βδομάδες νωρίτερα, όταν χαρακτήρισε την ΕΛΔΥΚ «μονάδα επίθεσης που, όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα σηκώσει πάλι τη σημαία της λευτεριάς στα κατεχόμενα εδάφη». Οταν κοτζάμ υπουργός Εθνικής Αμυνας παίζει στρατιωτάκια σε φυσικό μέγεθος, λογικό κι αναμενόμενο είναι να σηκώσουν κεφάλι τα βατράχια, πλειοδοτώντας σε τσαμπουκά και υποσχόμενα να «πάρουν πίσω» όχι μόνο την Κερύνεια αλλά και τη βασιλεύουσα˙ στο κάτω κάτω της γραφής, όσο εφικτό είναι το πρώτο, άλλο τόσο είναι και το δεύτερο.

Το πρόβλημα δεν είναι ωστόσο ο Καμμένος – εγνωσμένης άλλωστε σοβαρότητας πολιτικός, από την εποχή που «αποκάλυπτε» σε βιβλίο του πως ο διαβόητος Κάρλος έχει... δολοφονηθεί από την KGB και παραποιούσε μια συνέντευξη του Αμπού Νιντάλ για να συνδέσει την παλαιστινιακή «τρομοκρατία» με το ΠΑΣΟΚ (βλ. «Ιός» 20.3.1999 & 1.4.2001). Είναι η γενικότερη άμβλυνση των αντιμιλιταριστικών ανακλαστικών που παρατηρούνται στην ευρύτερη Αριστερά, ως παράπλευρο αποτέλεσμα του σχηματισμού της «κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας». Η εύλογη απροθυμία να ενισχύσει κανείς τις απροσχημάτιστα ιμπεριαλιστικές πιέσεις που ασκούνται από τα ηγετικά κλιμάκια της Ε.Ε., για αντικατάσταση των εθνικιστών ΑΝ.ΕΛΛ. από το πάντα πρόθυμο Ποτάμι, δεν αποτρέπει απλώς τις κριτικές προς το πρόσωπο και τις επιλογές του υπουργού Αμυνας. Εθίζει, επιπλέον, σταδιακά τα στελέχη και τη μαζική βάση της Αριστεράς στην ανοχή απέναντι σε αντιλήψεις και πρακτικές που ανήκουν, ιστορικά και αξιακά, στην αντίπερα όχθη.

Αποκαλυπτική, μεταξύ άλλων, η επιλεκτική σιωπή που κάλυψε τη δημόσια πολυλογία για τη δραματική υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη: με φωτεινή εξαίρεση το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων «Σπάρτακος», κανείς απ’ όσους διαρρήγνυαν επί βδομάδες τα ιμάτιά τους για το θανατηφόρο «μπούλινγκ» δεν μπήκε στον κόπο να υπενθυμίσει ότι τα βασανιστήρια που υπέστη ο εικοσάχρονος φοιτητής («τζουκ μποξ» κ.λπ.) αποτελούν τυπικό μέρος της «εκπαίδευσης» των ειδικών δυνάμεων των ενόπλων μας δυνάμεων και των υπερατλαντικών προτύπων τους – απ’ όπου, προφανώς, κι όχι από τις στάνες του Ψηλορείτη, μεταφυτεύθηκαν στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων.

Κι όμως, η δομική κριτική του μιλιταρισμού αποτελούσε -κι εξακολουθεί ν’ αποτελεί- βασικό ιδεολογικό χαρακτηριστικό (και όπλο) της ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές της.

Στο μέτωπο των τοίχων, τα περισσότερα αντιμιλιταριστικά ίχνη προέρχονται φυσικά απ’ τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

Τόσο για ζητήματα που εξασφαλίζουν ευρύτερες συναινέσεις, όπως η κατάργηση των παρελάσεων (1-3) ή η αντίθεση στη στράτευση των γυναικών (4), στη χρονική επέκταση της θητείας (5), στους πολυδάπανους εξοπλισμούς (6) και στα μισθοφορικά σώματα (7), όσο και στη βάση της ολικής αντίθεσης με το σύστημα: για λόγους ανθρωπιστικούς (8), ταξικούς (9) ή ακόμη και πολιτισμικούς (10).