Αυτοσκοπός διάκρισης μεγάλων παικτών μα και κοινωνικοποίησης των πολιτών-εραστών της μπάλας όπου γης! Επειδή συνιστά βίωμα που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στην μνήμη και αναπαράγεται από γενιά σε γενιά! Μπορούμε να συστήσουμε κι έτσι τους τελικούς Παγκοσμίων Κυπέλλων. Όσους θυμόμαστε; Όχι μόνο! Και όσους έγιναν όταν δεν υπήρχαμε αλλά τους… έχουμε ζήσει, νιώθουμε πως τους είδαμε! Η πληθωρική ιστορία της μπάλας φροντίζει ώστε, μέσω διηγήσεων και κυρίως αντανάκλασης στο παρόν, να αισθανόμαστε πως είναι κτήμα μας όλοι οι τελικοί της κορυφαίας διοργάνωσης, από το 1930 ως σήμερα.
Υπεύθυνη είναι η δυναμική του γεγονότος, ανεξάρτητα αν κάθε τελικός, όπως της Κυριακής στην Μόσχα, ικανοποιεί ή όχι την γνωστή, άσβεστη δίψα για θέαμα. Ιδιότητα και αυτή της στιγμής ανάδειξης των βασιλιάδων της μπάλας κάθε τέσσερα χρόνια. Η πολυήμερη συνύπαρξη μικρών και μεγαλύτερων ειδώλων της μπάλας που έχει προηγηθεί της ημέρας του τελικού, με σκάφος της το κοινό πάθος για ενθρόνιση, έχει πρόσθετη ιδιότητα τον… αποκαμωμένο συναισθηματισμό που ψάχνει εξιλέωση την ώρα του τελικού. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους παίκτες αλλά και τους επισκέπτες. βεβαίως και τηλεθεατές της διοργάνωσης. Κάθε τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι προσωπική υπόθεση όσων τον βλέπουν, ακόμη κι αν δεν μετέχει η ομάδα της χώρας τους. Το απαράμιλλο μαγνητικό πεδίο του παιχνιδιού-κορύφωσης πολυεθνικής συνύπαρξης επιβάλλει στον εαυτό του να το δει, πάση θυσία, ο τραπεζίτης της Γουόλ Στρίτ, ο αγρότης και ο εργάτης του μεσοκαλόκαιρου, ο καμηλιέρης στην Σαχάρα, έστω και μεσοπέλαγα ο ναυτικός. Και ρωτήστε πόσοι γάμοι, παγκοσμίως, έχουν αναβληθεί επειδή οι νιόπαντροι δεν είχαν υπολογίσει πως η προκαθορισμένη ημερομηνία είναι η βραδιά του τελικού.
Μα γιατί όλα αυτά; Αν απαντήσεις πως «κυρίως επειδή η μπάλα τόσο ως παιχνίδι όσο και ως θέαμα είναι κοινό βίωμα» δίκιο θα έχεις αλλά αυτή μόνο της δεν ικανοποιεί ως εξήγηση της ίδιας δίψας. Πώς θα μπορούσε αφού πρόκειται για ανάγκη να εγκλωβίσεις στον προσωπικό μικρόκοσμο κάθε στιγμή με την μπάλα, κάθε βλέμμα παίκτη που κλαίει για την αποτυχία όπως το παιδικό δάκρυ του Μαραντόνα το 1990 ή γιορτάζει ξέφρενα την επιτυχία όπως ο Ταρντέλι μόλις πέτυχε γκολ στον τελικό του 1982. Πώς το είχατε πει δημιουργέ της μεγάλης Λίβερπουλ, μίστερ Μπίλ Σάνκλι; «Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλό ζήτημα ζωής-θανάτου.. Είναι κάτι πολύ ανώτερο!». Τα ίδια λόγια είναι λοιπόν συνώνυμα παροχής μεταφυσικής διάστασης στο γεγονός.
Ίσως γι' αυτό και στον τελικό της Μόσχας, ανάμεσα σε Γάλλους και Κροάτες, παρόντες θα είναι…νεράιδες και ξωτικά απ το παρελθόν των τελικών: Το άτι Γιόχαν Κρόϊφ που, όμως, δεν ήπιε νερό απ' την πηγή το 1974, ο επιστήμονας της μπάλας Φέρεντς Πούσκας που απορεί και μετά θάνατον για το οικονομικό δέλεαρ των Γερμανών προς την δική του, χαρισματική, Ουγγαρία-εμπόδιο για τον ίδιο στο ανεκπλήρωτο «θαύμα της Βέρνης» το 1954, το στυγνό δώρο της χούντας του Βιντέλα στην οικοδέσποινα Αργεντινή το 1978, η συνειδητοποίηση άφιξης του φονικού Β΄Παγκοσμίου Πολέμου στην διοργάνωση της Γαλλίας το 1938, ο Πάολο Ρόσι που είχε την μπάλα... ερωμένη το 1982 και την έστελνε όταν ήθελε στα δίχτυα! Και τόσοι άλλοι…
Γοητεία, ακόμη κι αν η τέρψη έχει μειωθεί, με τις μάχες σώμα με σώμα να υπερτερούν σε βάρος της πηγαίας έμπνευσης. Ακόμη κι αν το θέαμα υστερεί, ακόμη κι αν οι μισούντες την μπάλα (σ.σ: υπάρχουν, παγκοσμίως, πολλοί και μάλιστα κάτοχοι υψηλής κοινωνικής θέσης) την υποτιμούν ως «κουλτούρα της ανδροπρέπειας» ή «συγκινησιακή πανούκλα» όπως o κοινωνιολόγος Ζαν Μαρί Μπρομ και ο φιλόσοφος Μαρκ Πέρελμαν ,συγγραφείς του ομώνυμου βιβλίου τους.
Παγκοσμίως, οι συντηρητικοί πιστεύουν πως «η ειδωλολατρία της μπάλας, μεταξύ άλλων η συγκίνηση για τα παγκόσμια κύπελλα, είναι η πρόληψη που αξίζει στους λαούς». Οι αριστεροί επιμένουν πως «το ποδόσφαιρο ευνουχίζει τις μάζες»... Στους μεν και στους δε είχε απαντήσει με ερώτηση ένα χρόνο πριν απ' τον θάνατο του (1983) ο Γάλλος φιλόσοφος Ρεημόν Αρόν, λίγη ώρα μετά τον τελικό ενός απ' τα πλέον θεαματικά παγκόσμια κύπελλα (Ισπανία, 1982): «Είναι καλύτερα να ταυτίζεσαι με νομπελίστες ή με ποδοσφαιριστές;» είχε αναρωτηθεί.
Ενόψει του τελικού της ρωσικής πρωτεύουσας η ανησυχία όσων αγαπάμε τα Παγκόσμια Κύπελλα και γοητευόμαστε από τους τελικούς τους είναι άλλη και να γιατί καταφεύγουμε σε ενδεικτικές αναφορές για μαέστρους της μπάλας απ το παρελθόν, όσες ήδη διαβάσατε… Επιχειρούμε, βλέπετε, να εκτονώσουμε έτσι την δυσαρέσκεια πως το ποδόσφαιρο που παίζουν, στο σύνολο τους, οι σημερινοί ποδοσφαιριστές, ναι μεν, νυν και αεί, μεσίτες κοινού λαϊκού ονείρου μα και φορείς συχνά πλούτου και κοινωνικής καταξίωσης σε όσους τους περιβάλλουν, δεν γοητεύει όπως άλλοτε…
Μέσω του τελικού τελειώνει στην Ρωσία ανταγωνιστική - ενδιαφέρουσα (άλλη μια) διοργάνωση, μα όχι γοητευτική με κριτήριο το θέαμα όπως άλλες στο (μακρινό!) παρελθόν… Το παγερό βλέμμα των κεντρικών μαγνητών της εποχής μας Μέσι και Ρονάλντο και η στάση ζωής τους (ισότιμη αδιαφορίας), αμέσως μετά τον πρόωρο (;) αποκλεισμό Αργεντινής και Πορτογαλίας αντίστοιχα, φανερώνει πως φτάνει ώρα που θεωρούν πιο σημαντική την διαφυγή απ' την σύγχρονη πίεση με πρόσχημα το ποδόσφαιρο επειδή στις μέρες μας το παιχνίδι - επιχείρηση ζητά σούπερμαν - φορείς κερδών… Και όχι κατ' ανάγκη καλλιτέχνες της μπάλας, όσους είναι βιολογικά αδύνατο να αντέξουν τους αφόρητους ρυθμούς του επαγγελματισμού!
Ο τελικός επαναφέρει, όμως, εκ των πραγμάτων την ανάγκη επιβολής αλτρουϊσμού, υπέρβασης! Ο Γκριεζμάν και ο Μόντριτς είμαστε βέβαιοι πως ξέρουν ότι στην αληθινή Βραζιλία, και όχι στο σύγχρονο κακέκτυπο της, ο καμπούρης Ζέρσον κάπνιζε τέσσερα πακέτα τσιγάρα ημερησίως, ο ταχυδακτυλουργός Τοστάο έβλεπε από το ένα μάτι, ότι ο Ζαϊρζίνιο μπορούσε να ντριπλάρει και…χωρίς την μπάλα και βέβαια ότι ο Μαραντόνα, μετά την… λαθροχειρία, ντρίπλαρε ακόμη και την βασίλισσα Ελισάβετ το 1986 στο Μεξικό (σ.σ: ήταν προημιτελικός αλλά και μόνο η επίτευξη του κορυφαίου γκολ τον καταχωρεί σαν... τελικό στην παγκόσμια μνήμη!).
Ακόμη κι αν δεν τα είδαν όλα αυτά, σίγουρα τα άκουσαν… Οπως είπε κι ο Πελέ για την πάσα, με την πλάτη γυρισμένη, στον Κάρλος Αλμπέρτο, μητέρα του τέταρτου γκολ στον τελικό - έργο τέχνης του 1970, Βραζιλία-Ιταλία 4-1! Θα γιορτάσουμε λοιπόν και τον τελικό της Μόσχας! Ακόμη κι αν χρειαστεί να καταφύγουμε σε αυθυποβολή...
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας