Δεν τελείωσε, μα μόλις άρχισε...

Η στεναχώρια των Αγγλων είναι μεγάλη. Εστω κι από το πουθενά έφτασαν κοντά στην πηγή και το γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να πιουν... νερό με τη συμμετοχή σε έναν τελικό τούς στοίχισε και αυτό είναι λογικό.

Από το 1966 που κατέκτησαν το Μουντιάλ και μετά έχουν συνηθίσει στις αποτυχίες, όμως ο προχθεσινός αποκλεισμός είχε μια μεγάλη διαφορά: δεν συνοδεύτηκε με γκρίνια, μιζέρια, κατηγορίες και ανάδειξη «μαύρων προβάτων».

Ολα τα αγγλικά ΜΜΕ, και κυρίως οι αδηφάγες εφημερίδες, αποθέωσαν τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και τους παίκτες του.

Η Mirror μίλησε για «εθνικό θησαυρό», η Daily Mail έγραψε «Σας συγχαίρουμε», όλοι μιλούσαν για περηφάνια, για «ψηλά το κεφάλι», όλοι είπαν το δικό τους ευχαριστώ. Χωρίς ειρωνείες και αιχμές.

Οι λόγοι που έφεραν αυτή την αντιμετώπιση και όχι τη συνηθισμένη... ανθρωποφαγία είναι αρκετοί.

Κατ' αρχάς ήταν εμφανές σε όλους αυτούς που βλέπουν έστω και λίγη μπάλα ότι η Αγγλία δεν μπορούσε. Είτε λόγω τύχης είτε λόγω συγκυριών έφτασε ώς τα ημιτελικά της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης ξεπερνώντας ακόμη και το ταβάνι της.

Στο προχθεσινό παιχνίδι με την Κροατία οι παίκτες του Σάουθγκεϊτ το πάλεψαν, έδωσαν όσα μπορούσαν και λύγισαν στην παράταση. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν πολλά παραπάνω...

Επαιξε επίσης ρόλο ότι κανείς από τους ποδοσφαιριστές δεν έκανε το μεγάλο λάθος, την τεράστια «γκάφα». Δεν υπήρξε μοιραίος σε πέναλτι, δεν έγινε κανένα φοβερό λάθος από τερματοφύλακα.

Γι' αυτό και η αποθέωση, που αναμένεται να κορυφωθεί όταν η αποστολή επιστρέψει στο Λονδίνο μετά τον μικρό τελικό. Τα ίδια έγιναν και μετά το τέλος του αγώνα στο «Λουζνίκι».

Με δάκρυα στα μάτια από τη στεναχώρια οι Αγγλοι εκδρομείς χειροκρότησαν θερμά τους -επίσης δακρυσμένους- διεθνείς.

Η πιο ωραία σκηνή όμως έγινε πολλή ώρα μετά το τέλος της αναμέτρησης. Είχαν τελειώσει και οι συνεντεύξεις Τύπου, όταν ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ ενημερώθηκε πως αρκετοί φίλαθλοι δεν είχαν αποχωρήσει από το γήπεδο.

Βγήκε ξανά στον αγωνιστικό χώρο μόνος του και πήγε κοντά τους. Για να τους ευχαριστήσει, αλλά και να πάρει πάλι συγχαρητήρια.

Την ίδια ώρα οι ποδοσφαιριστές είχαν πάει στην εξέδρα των επισήμων, όπου τους περίμεναν οι συγγενείς τους.

Εκατσαν αρκετή ώρα μαζί, ενώ ο κόσμος που είχε ξεμείνει στις εξέδρες τραγουδούσε το «Don't Look Back in Anger» των Oasis, που έπαιζε από τα μεγάφωνα.

Και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν κοιτάει πίσω σ' αυτή τη διοργάνωση και οργίζεται από την Εθνική Αγγλίας.

Αντίθετα, όλοι οι Αγγλοι φίλαθλοι έχουν λόγους να κοιτούν το μέλλον βάσει του πλάνου που έχει εκπονήσει η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας μετά την κατασκευή του υπερσύγχρονου προπονητικού κέντρου και που στεγάζει όλες τις εθνικές, από τη μικρότερη ώς την Αντρών.

Ρίχνοντας μια ματιά στο ρόστερ που πήγε στο Μουντιάλ, θα καταλάβει κανείς ότι ο κορμός του θα μπορεί να βρίσκεται σίγουρα στο Παγκόσμιο του 2022 και ακόμη παραπέρα.

Ο τερματοφύλακας Πίκφορντ είναι 24, οι Στόουνς - Μαγκουάιρ 24 και 25 αντίστοιχα, ο Ντέλε Αλι 22, ο Κέιν 24, ο Στέρλινγκ 23, ο Ράσφορντ μόλις 20.

Κι αν δει κανείς τους μεγαλύτερους, συναντά τον Χέντερσον, τον Ουόκερ στα 28, τον Τρίπιερ στα 27.

Πρόκειται για μια ομάδα, όχι μόνο με στόχο το Κατάρ, αλλά ακόμη και το 2026. Και θα πρέπει να υπολογίσουμε τα ενδιάμεσα EURO. Ειδικά αυτό του 2020, όπου η τελική φάση (ημιτελικοί-τελικός) θα διεξαχθεί στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου.

Κι αυτή είναι μια πραγματική ευκαιρία να γυρίσει το ποδόσφαιρο σπίτι του...

Πέρα από το υπάρχον υλικό, έρχονται με φόρα και οι επόμενες φουρνιές.

Οι ομάδες κάτω των 20 και 17 που πήραν το Παγκόσμιο πέρυσι, η Under 19 που κατέκτησε το Ευρωπαϊκό μέσα στο 2017, ενώ οι δύο περσινές παγκόσμιες πρωταθλήτριες στην ηλικία τους φέτος έφτασαν ώς τα ημιτελικά των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών.

Με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο να παίρνει ξεκάθαρα τα ηνία από το λατινοαμερικανικό, η Αγγλία βρίσκεται στην κατάλληλη συγκυρία για να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια.

Δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει, αλλά διαθέτει πια όλα τα εχέγγυα. Για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία της.