«Ανόητο ανθρωπάκι» vs «Μαφία»

Η συζήτηση που γίνεται με αφορμή την πρόταση για οριστική διακοπή του πρωταθλήματος, δεν διχάζει. Διαχωρίζει.

Βάζει από τη μια εκείνους που θέλουν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα του ποδοσφαίρου κι από την άλλη όσους επιδιώκουν τη διαιώνιση της σημερινής κατάστασης επειδή τους βολεύει για να οικονομάνε.

Ελεγα και τις προάλλες πως οι ιδιοκτήτες-πρόεδροι βλέπουν το ποδόσφαιρο από τη μεριά της τσέπης τους. Αρα, μόνο όταν σταματήσει το ρευστό και νιώσουν την οικονομική ασφυξία που συνεπάγεται, θα αναγκαστούν να ξεκινήσουν από την αρχή. Και μόνο τότε θα καθίσουν και θα συζητήσουν τρόπους για να μπορούν να συνυπάρχουν και να ανταγωνίζονται στο γήπεδο, αντί να προσπαθούν όπως σήμερα να βγάλουν ο ένας το μάτι του άλλου. Προς το παρόν όμως βολεύονται, αφού τα προνόμια των περισσοτέρων δεν απειλούνται. Απλώς όσοι βρίσκονται στην απέξω ρίχνουν καμιά τουφεκιά για την τιμή των όπλων.

Δεν ξέρω αν παρατηρήσατε ότι ο Αλαφούζος στη σαββατιάτικη συνέντευξή του δεν έδειξε να έχει καν στο μυαλό του το ενδεχόμενο μιας συνάντησης με Μαρινάκη, Σαββίδη και Μελισσανίδη, μπας και καταφέρουν να συνεννοηθούν για να προχωρήσουν χωρίς μπαμπεσιές και χωρίς να προσπαθεί να ρίξει ο ένας τον άλλο σε μια νέα εποχή. Το μόνο που ανέφερε κάποια στιγμή ήταν για μια «ευκαιριακή» συμμαχία με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ με σκοπό να φτιάξουν... δικό τους πρωτάθλημα χωρίς τον Ολυμπιακό!

Μιλάμε δηλαδή για παιδικά πράγματα που δεν στέκουν πουθενά, αλλά παρ’ όλα αυτά τα λένε σοβαρά σαν σκέψεις-προτάσεις για να βγει το ποδόσφαιρο από την κρίση...

Απ’ όσο ξέρω κι ο Μαρινάκης δεν διανοείται καν να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τους υπόλοιπους.

Φαίνεται κι από τις δημόσιες τοποθετήσεις τους. Μόλος προχθές, ο ένας έγινε «μαφία» κι ο άλλος «παρανοϊκό ανθρωπάκι»!

Καμιά ουσιαστική συζήτηση δεν πρόκειται να ανοίξει, λοιπόν, όχι μόνο για τη βία αλλά και για όλα εκείνα που τη γεννούν: την αναξιοπιστία, την καχυποψία, τις καρακραγμένες διαιτησίες αλλά και τις κασέτες του κοριού της ΕΥΠ που δείχνουν ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας που δεν λέει να ξεκολλήσει από το κορμί του ποδοσφαίρου.

Απογοήτευση κι από την κυβερνητική πλευρά, καθώς προς το παρόν τα μέτρα που προωθεί ο υφυπουργός Σταύρος Κοντονής «με δεμένα τα χέρια από τη νομοθεσία», όπως μας είπε στη συνέντευξή του το περασμένο Σάββατο, μοιάζουν με ασπιρίνες και τα έχουν δοκιμάσει όλοι οι παλιότεροι υφυπουργοί με μεγάλη αποτυχία! Την ίδια τύχη είχαν και οι νόμοι που κατέβασαν κατά καιρούς.

Φαίνεται πια καθαρά ότι η αλλαγή των κανονισμών δεν φτάνει. Υπάρχει η ανάγκη να αλλάξουν οι άνθρωποι που διοικούν. Να φύγουν δηλαδή οι περισσότεροι από τους σημερινούς αποτυχημένους και να μπουν στη θέση τους κάποιοι απ’ όσους έχουν μείνει στο περιθώριο αηδιασμένοι, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν απερίσπαστοι να ξηλώσουν το σύστημα και να ξεκινήσουν από την αρχή με (όσο γίνεται) ίσους όρους. Αν όχι για όλους (που πρακτικά δεν γίνεται...), τουλάχιστον για τους μεγάλους. Κι όλο αυτό, μόνο όμως στο πλαίσιο μιας νέας ΕΠΟ, που δεν θα έχει σχέση ούτε με τους Σαρρήδες ούτε με τους Γκαγκάτσηδες ούτε με τους Γκιρτζίκηδες.

Από σήμερα ανοίγουμε, για μια ακόμη φορά, το απόστημα που λέγεται «ποδόσφαιρο». Με γνώμες, απόψεις, προτάσεις και λύσεις ακόμη και από ανθρώπους που αποτελούν μέρος του προβλήματος. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, μα δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα περισσότερο.